Μην απορείς, μητέρα

ΑΝΕΣΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ
. . . . . . . . . . . . . . . . .
Μὴν ἀπορεῖς, μητέρα,
μὴν τρομάζεις τοῦτα τὰ ποιήματα διαβάζοντας.
Θὰ τὰ βρίσκεις, βέβαια, λίγο στενάχωρα,
σάμπως νὰ θέλουν ἀπὸ τὶς λέξεις μέσα νὰ βγοῦν.
Ἴσως, ἀκόμα, τὸ γιό σου μέσα τους νὰ μὴν ἀναγνωρίζεις.
Κι ὅμως δικά του εἶναι μητέρα, αὐτὸν εἰκονίζουν.
Πάσχουν κι αὐτὰ ὅπως κι αὐτὸς ἀπὸ ἀσφυξία,
χάνονται μέσα τους, γυρίζουν, ἐπιστρέφουν,
πάσχουν νὰ βγοῦν ἀπὸ τὶς λέξεις
ὅπως κι ἐκεῖνος πάσχει νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ πετσί του μέσα.

Μὴν ἀπορεῖς, μητέρα, μὴν τρομάζεις·
πρὸ παντὸς μὴ σὲ κυριέψει ἀπελπισία·
κάτι στηρίζει τὸ γιό σου, ποὺ ἐσὺ δὲν βλέπεις:
μέσα του, ἀπὸ τὰ πόδια ὡς τὴν κορφή,
εἶναι μιὰ κολόνα ποὺ τὸν στυλώνει,
τὸν κρατᾶ μ' ὄρθιο κεφάλι, ποὺ τὸν ψυχώνει,
βῆμα μὲ βῆμα, ἀγκῶνα μὲ ἀγκῶνα,
μέσ' ἀπ' τὰ ἐρείπια ν' ἀνοίγει δρόμο καὶ νὰ προχωράει.

Ἀπὸ τὴν συλλογὴ «Περιγραφὴ ἐξώσεως» (1960)