Ο πονεμένος στη ζωή μόνο αναδακρυωνει το δάκρυ που χει στη καρδιά ποτέ του δε στεγνώνει

Ο πονεμένος στη ζωή μόνο αναδακρυωνει
το δάκρυ τρέχει αστυρευτα ποτέ του δε στεγνώνει

Ο πονεμένος στη ζωή το δάκρυ δε του λείπει
Κι ναι η παντερμη του καρδιά μαύρη από την λύπη

Ο πονεμένος άνθρωπος βουβενετε στο κλάμα και τον ρωτάς ανε πονει κιαυτος δε λέει πραμα

Την πονεμένη την καρδιά ο χάρος δε πειράζει μα την αφήνει να πονά να Βαριάναστεναζει

Την πονεμένη την καρδιά ο χάρος τη γλεντιζει
Γιατί γατεει πως πονει και την ναι διαολιζει

Η πονεμένη η καρδιά είναι χιλιο κομμαθια και τρέχουνε τα δάκρυα απτση ψυχής τα μαθια

Πρέπει κι αυτή να αναστηθεί και δε το βάνει κάτω, βγαίνει, γλεντιζει και γελά, και λέει και άσπρο πάτο

Ο πονεμένος άνθρωπος πιάνει πάντα την Λύρα
Γλυκενετε στο πόνο ντου στη θαλασσοπλυμμυρα

Τον πονεμένο άνθρωπο το τρώει το μαράζι γιατί χει μες στο στήθος του βαθιά πληγή πού στάζει

Αφιερωμένο στο Κύριο
Νικηφορο Αερακη που έχασε την κόρη του