ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ

Τα πρωινά με το χαμομήλι να φυτρώνει δίπλα στο μαξιλάρι μου, παρατηρώ, με τις αισθήσεις ακόμα ναρκωμένες, βγαίνοντας από το έναστρο όστρακο της νύχτας, για λίγα δευτερόλεπτα, έναν άντρα με ανεξιχνίαστο πρόσωπο, όμοιο με το δικό μου, να τρίβει τα μάτια του στο φως, να ανεβαίνει γονατιστός τα σκαλοπάτια και, να πνίγει στο στόμα του τις μακρινές , πλέον, πεταλούδες της νύχτας, που πάντα με δυσκόλευαν, σαν τη σκόνη στην είσοδο του ουρανού.
Είναι η ώρα που πρέπει να ομολογήσω, ενώπιον Θεού και ανθρώπων, ότι θα συνεχίσω να ξαπλώνω στο μαύρο χορτάρι της ψυχής μου, αφήνοντας τον εαυτό μου να πετάξει με το υποβρύχιο τρένο των ονείρων μου.