Ο Ιβάν Σαββίδης μιλά για την πατρίδα και την αξία της μνήμης.

Κατα τη διάρκεια της τελετής εγκαινίων της έδρας Ποντιακών Σπουδών του ΑΠΘ ο Ιβάν Σαββίδης συγκίνησε το κοινό με την ομιλία του. Μιλά στην ποντιακή διάλεκτο, τη μητρική γλώσσα του, για την πατρίδα, τη φιλοξενία, την αξία της μνήμης.

"...Εκατήβα εγώ κάτω να ελέπς και να ακούς.
Ντο πονον έχουμ' απές σην ψυν και σην καρδίαν;
Πεινασμένοι έμνες
Γιατί εμείς ωρφάνεψαμ' σην πατρίδα μουν;
Γιατί θέλουν εμάς σην Ελλάδα να είμες ξένοι;
Εμείς πα Έλληνες είμες, ας σην ξενιτείαν
Εγώ καμίαν κί ανασπάλλω τη μάνας ιμ τα λόγια
Τα σαιρετίας τη μάνας.
«Πουλί μ, πως είσαι σα ξένα;»
Εγώ έφυγα σην ξενιτεία, πρώτα 8 χρονών και μετά 15.
«Ποίος φαΐζ σεν; Έεις κρεβατόπον να κοιμάσαι;»
Ατά έγραφτεν η μάνα μ.
«Γιαβρίμ τα σέρια μ' γράφνε και η καρδία μ κλαίει.
Κλαίει ας σην αροθυμίαν
Πουλόπο μ', εμπράς τερ' να μην κρυώνει η καρδία σ'».
Ατά τα λόγια κ' εγροίκενα, γιατί μάνα μ', έλεγεν εμπράς τερ' να μην κρυώνει η καρδία σ';
Και μετά πέρασαν τα χρόνια και ας λέγω σας, ανθρωπί καρδίαν κι κρυώνει σην πατρίδαν.
Και θέλω να λέγω εσάς, τ'εμέτερον η καρδία ζεστόν να εν. Μόνο τα δάκρεα είναι πικρά.
Τη ξενιτείας τα δάκρεα είν πάντα πικρά.
Εμείς με τα όνειρα 'μουν έρθαμεν αδά. Έρθαμε σην Ελλάδα και εντρέπουμνες να λέμε είμες Πόντιοι. Εγέλαναν εμέν ντο είμαι Πόντιος. Ατό εγώ κ'εκούγα το. Ατώρα ο καθένας αραεύ τα απάνκαικα σα λίθας.
Εμείς οσήμερον έσκυψαμ το κεφάλι μουν και ενοίξαμες όλα τα πόρτας. 1100 χρόνια έρθαν εμπροστά μουν.
Εμείς οσήμερον θέλουμε τεμέτερα τα μωρά και τα εγγόνια μουν να εξέρνε τεμέτερον την ιστορίαν.
Να ξέρνε ποιοί είμες. Εμείς έχουμε ιστορίαν και πρεπ όλον ο κόσμον να ξέρει τεμέτερον την ιστορίαν...".