GLOBALIZATION

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ
Η σύγχρονη εποχή χαρακτηρίζεται από έντονες τάσεις παγκοσμιοποίησης. Κάθε κράτος είναι δυνατό να ενταχθεί σ’ένα ευρύτερο πλαίσιο, όπου θα επικρατούν παγκόσμιες αρχές. Η διαδικασία θα οδηγήσει στη δημιουργία θεσμών με διεθνή χαρακτήρα και στη διακίνηση ποικίλων προιόντων σε διεθνές επίπεδο. Η πρόοδος που έχει επιτευχθεί σε όλους τους τομείς – εμπορικό, οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό – πρέπει να γίνει κτήμα όλης της ανθρωπότητας. Τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας έχουν ενοποιήσει τον κόσμο ζωντανά και νοερά. Τα μέσα μεταφοράς, τηλεπικοινωνίας και ενημέρωσης συμβάλλουν στην παγκοσμιοποίηση. Τα κοινά προβλήματα που μαστίζουν την ανθρωπότητα ( ανεργία, βία, οικολογικό πρόβλημα, ναρκωτικά, υπανάπτυξη ) απαιτούν συλλογική προσπάθεια για να επιλυθούν.
Το αίτημα πηγάζει από τον ρατσισμό και τις κοινωνικές διακρίσεις που γίνονται εμπόδια στο σεβασμό της διαφορετικότητας μέσα στις κοινωνίες. Κυριαρχεί παντού η αυθαίρετη ταξινόμηση που θεωρεί ''ανώτερη'' την προφορά των πρωτευουσιάνων και ''κατώτερη'' των τοπικών διαλέκτων, ''ωραία'' την αισθητική των προνομιούχων στρωμάτων και ''κακόγουστη'' την αισθητική των λαικών τάξεων, ''πολιτισμένους'' τους αστούς και ''απολίτιστους'' τους αγρότες κ.ο.κ. Η αυθαίρετη ταξινόμηση στηρίζεται στην κοινωνική προκατάληψη που σε όλες τις χώρες υποτιμάει τις λαικές τάξεις, την παιδεία, τη γλώσσα, τα ήθη τους, τις ικανότητές τους και έχει στενή σχέση με τα εθνικιστικά στερεότυπα. Εξ’αιτίας αυτού του κοινωνικού ρατσισμού, εκείνες οι ανθρώπινες ομάδες που είναι ταξινομημένες σαν ''κατώτερες'' ψάχνουν την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό υποτιμώντας με τη σειρά τους κάποιους άλλους: Ακόμα πιο φτωχούς, πιο περιθωριακούς, πιο περιφρονημένους.
Στην παγκοσμιοποίηση τα έθνη θα είναι ομάδες ομοίων και η κουλτούρα μία, η εθνική. Ομως ομοιογένεια δεν υπάρχει πουθενά, ούτε εθνική ούτε κοινωνική. Ολα τα έθνη – κράτη έχουν μειονότητες με άλλες γλώσσες, θρησκείες και κουλτούρες. Ολοι οι πολιτισμοί είναι μείγματα και αλληλεπιρροές. Κι ακόμα η επιστήμη έχει δείξει ότι η κουλτούρα είναι σε μεγάλο βαθμό ταξική. Η παιδεία που θεωρείται ανώτερη σε όλες τις χώρες είναι υπέρ-εθνική. Περιέχει τα ονόματα του Αισχύλου και του Σαίξπηρ, του Πραξιτέλη και του Μιχαήλ Αγγελου, του Μολιέρου, του Γκαίτε και του Θερβάντες, του Αριστοτέλη και του Καβάφη, του Κομφούκιου, του Γαλιλαίου, του Αινστάιν κ.ά. Ομως η κοινωνική έρευνα έχει δείξει ότι σε όλες τις χώρες η παιδεία των λαικών τάξεων είναι πολύ διαφορετική από των προνομιούχων. Η αισθητική, ο τρόπος ζωής, η φιλοσοφία της καθημερινότητας, η διατροφή, η ενδυμασία, η ηθική και οι κανόνες των ανθρώπινων σχέσεων είναι διαφορετικά για τα εργασιακά στρώματα των μεγάλων πόλεων και τελείως διαφορετικά για τα προνομιούχα στρώματα και μάλιστα των διανοούμενων.