filmov
tv
Θάνος Ανεστόπουλος - Θυμάμαι (30-10-2010)

Показать описание
Θάνος Ανεστόπουλος, Τηλέμαχος Μούσας (κιθάρες, theremin), Νίκος Γιούσεφ (μπάσο, μουσικό πριόνι), Σοφία Ευκλείδου (βιολοντσέλο) και Χρήστος Λιάτσος (κρουστά) live στη μουσική σκηνή "Αυλαία", το Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010.
Θυμάμαι (2018)
Στίχοι : Θάνος Ανεστόπουλος
Μουσική : Θάνος Ανεστόπουλος
Θυμάμαι θλίψη πλάι σου που έσταζε
σε ουρανό καθάριο άψογος σαν κούρνιαζε
θυμάμαι σύννεφα υγρά που τρέχανε
και πολιτείες που είχανε γκρεμούς και πέφτανε
Θυμάμαι άγουρα κορίτσια τρέμανε
σε αγκαλιές που μόνο δόλο κρύβανε
θυμάμαι νότες βγαίναν απ’ το τίποτα
από αγκαλιές κι από νυχτιές από άστρα ύποπτα.
Θυμάμαι ανθρώπους που τον χρόνο αλέθανε
φτιάχναν κεντήματα για άδεια μνήματα
θυμάμαι νυχτερίδες που γεννούσανε
άγια βρέφη στων θαλασσών τα κύματα.
Θυμάμαι άνεμο ιερό που γλένταγε
σε ουρανό αμόλυντο καθάριος κούρνιαζε
θυμάμαι στα δυο μάτια της πως έβρεχε
και στα δυο χέρια της η μέρα πως ανέτελλε.
Θυμάμαι τα παιδιά που ανασαίναν ποιήματα
και πέφταν σαν πουλιά σε ηλεκτροφόρα σύρματα
θυμάμαι μαύρα ρούχα έκρυβαν το δέρμα τους
μα κρίνο διάφανο λευκό ήταν το γέλιο τους.
Θυμάμαι μου είπαν θα έρθει ένα πλοίο απ’ το διάστημα
που θα μας πάρει μακριά απ’ όλα τα άσχημα
θυμάμαι ένας φίλος που ’φυγε νωρίς μας όρκισε
στα πιο μεγάλα μακρινά άστρα να φτάσουμε.
Και φτάσαμε.
Θυμάμαι (2018)
Στίχοι : Θάνος Ανεστόπουλος
Μουσική : Θάνος Ανεστόπουλος
Θυμάμαι θλίψη πλάι σου που έσταζε
σε ουρανό καθάριο άψογος σαν κούρνιαζε
θυμάμαι σύννεφα υγρά που τρέχανε
και πολιτείες που είχανε γκρεμούς και πέφτανε
Θυμάμαι άγουρα κορίτσια τρέμανε
σε αγκαλιές που μόνο δόλο κρύβανε
θυμάμαι νότες βγαίναν απ’ το τίποτα
από αγκαλιές κι από νυχτιές από άστρα ύποπτα.
Θυμάμαι ανθρώπους που τον χρόνο αλέθανε
φτιάχναν κεντήματα για άδεια μνήματα
θυμάμαι νυχτερίδες που γεννούσανε
άγια βρέφη στων θαλασσών τα κύματα.
Θυμάμαι άνεμο ιερό που γλένταγε
σε ουρανό αμόλυντο καθάριος κούρνιαζε
θυμάμαι στα δυο μάτια της πως έβρεχε
και στα δυο χέρια της η μέρα πως ανέτελλε.
Θυμάμαι τα παιδιά που ανασαίναν ποιήματα
και πέφταν σαν πουλιά σε ηλεκτροφόρα σύρματα
θυμάμαι μαύρα ρούχα έκρυβαν το δέρμα τους
μα κρίνο διάφανο λευκό ήταν το γέλιο τους.
Θυμάμαι μου είπαν θα έρθει ένα πλοίο απ’ το διάστημα
που θα μας πάρει μακριά απ’ όλα τα άσχημα
θυμάμαι ένας φίλος που ’φυγε νωρίς μας όρκισε
στα πιο μεγάλα μακρινά άστρα να φτάσουμε.
Και φτάσαμε.