Τα εφηβικα μου χρονια περνανε πιο γρηγορα απο οτι φανταζομουν και αγχωνομαι.

Πριν λιγες μερες
ανεβηκα στο χωριο
Εφτασα στο παλιο δημοτικο
Δεν αλλαξαν και πολλα
Τα ιδια σκουριασμενα καγκελα
Η ιδια σκονισμενη βιβλιοθηκη
Και χωρις να θελεις,καταλαβαινεις οτι περπατας προς τον θανατο.
Και οχι τοσο αργα οσο λενε.
Καταλαβαινεις πως τα δωδεκα σου χρονια εχουν φυγει προ πολλου.
Μα εσυ δεν τα ξεχασες,ουτε τα ξεπερασες.

Προσφατα με επισκεφτηκε ο μικρος ξαδελφος απο την αθηνα.
Παρατηρουσα το πως γελουσε στα ιδια αστεια που καποτε γελουσα και εγω.
Και πως ο μπαμπας ,του ελεγε την ιδια φραση που ελεγε και σε εμενα μικρη οταν φταναμε σπιτι
Παιζει με παιχνιδια που δεν εχεις ξαναδει
και τοτε καταλαβαινεις ποσο μεγαλωσες.Πως δεν εισαι πια παιδι.
Ακομα σου φαινεται σαν χθες ομως.
εσυ ακομα σκεφτεσαι εκεινο το αγορι με τα καστανα μαλλια που λατρευες στο δημοτικο και συχνα παρατηρουσες.
Τοτε που οι τσακωμοι εμοιαζαν με το τελος του κοσμου.

Ειναι γαληνιο να βλεπεις την ζωη σου να περναει.
Ισως αν ειχα δωσει σημασια.
Ισως αν δεν με καθησυχαζε η συνηδηση μου.
Ισως να ειχα κανει κατι διαφορετικα.
Φταιω,φταιω και το ξερω.
Ομως τωρα ειναι αργα.

Δεν ξερω αν ειναι κουρδισμενο το γιουκαλιλι:,)
Επισης ελπιζω να μην ειναι παρανομο που ανεβασα παιδικα μου βιντεο και ηταν μαζι κιαλοι.Ειναι;

Κειμενο: δικο μου
Τραγουδι: επισης δικο μου