yami - her tarafta cesetlerim (radio edit)

her tarafta cesetlerim, darmadağın odam
sembolist materyallerini öldürüyor bu sisli hava
bir yanım da gökyüzünü ettiriyor tavaf.
anlayışımın benimsediği kapkaranlık taraf

eminönünde bir bankta kaydediyorum hayalleri
herkes bihaber ve varoş sanata, anlamıyor şiirden
anlamıyor hayattan, yokluyor ceketlerimi
her buruşmuş kağıdı paranın hayaliyle çekiştirdi

sol cebimde kalemi fark edince uzaklaştı,
gri gökyüzünde, geleceğimden bahsediyorlardı
yakınlarda izmaritler can çekişiyorlar,
onlar da benim beklediklerimi beklemiyorlardı

sanki bir bedende bütünleşti, sevmediklerim
ve anlık öfkelenip kustu kini, özlediklerimle
ben de böylelikle uzaklaştım tüm değerlerimden
temas ettiğim bu sima daha önce görmediklerimden

-
aynı şehir, farklı renk bu farklı gökyüzü
satırlarca hayallerden verdiğim sözüm
içimde sen ve dört yüzüm; sinirli, hayli depresif,
yıkılmış, hayallerden uzak. bugün bittiğim yüzüm
-
her tarafta cesetlerim,
istanbul darmadağın, gülen yüzüm kadar değil.
içinde bekler hayatım, bugünlerine sevindiğim
izin verin onu da öldüreyim...

deyim yerindeyse siktirip gidin,
ilaçlar hep yerinde değil,
nefret ettiğim benim.
bu pek de net değil di mi?
anılar tekin değil, bu saat ve burası yerim değil
zaten evimdeyim hava hayli serin

bilinç dışı metaforlar, bir densizi anlatır
ruhlarımız geçimsizdir, balkonlardan atlatır
görmediğin her günahım kalpleri rahatlatır
ölmedim ve doğmadım bir sahtelik yaratmadım

bir kadeh kırıldı sanki sofrada- /tüh/
kabulü bekliyor sabah
yenildik alnımızda kar /kal/
kabahat bekliyor hazan