Χάσμα - Δ.

Σα να ξύπνησα μέσα απ' όνειρα χαρακωμένα.
Σκέψεις χώρισαν σαν δέλτα ποταμού και μέσα στην ελπίδα χάθηκαν.
Μοιάζει εικόνα που χρώματα κινούμενα, συνέχεια πόνου, μου γεννά.
Mα η αλήθεια πιάνει κι ακονίζει ένα νυστέρι τρέλας, τρυφερά.

Κι αναρωτιέμαι μήπως,
πρέπει να μείνω μόνος στη σιωπή μου
κι ας ξέρω πως δε θα έχω πια καμία σχέση
με την ψυχή σου, την ψυχή μου.

Ξαναπίστεψα, πως στα όνειρά μου δεν υπάρχει θέμα
κι αποφάσισα τα λόγια μου να ρέουν και να τα πιστεύω, αληθινά.
Στο μυαλό μου τώρα πεταμένος μοιάζω να ζητάω, μοναξιά.
Ήρθε νύχτα που χάνομαι και νιώθω ότι αρρωσταίνω.

Ειλικρινά, μη σε γνωρίζω λίγο ή μήπως στη ζωή, μαζί μου σε είδα;
Δαρμένη είναι η απάντησή μου, πεταμένη, σ’ ένα συρτάρι, σε μια λεπίδα.