τζάνκι - κάπου όπα/κατερίνα κωνσταντίνου

τραγούδι κατερίνα κωνσταντίνου
κρουστά:στρατής άγγελος
απαγγελία-στιχοι-διασκευή-μίξη-σκηνοθεσια:κάπου όπα
πρώτη εκτέλεση:fidlar

στίχοι:
Σε βρήκα χαλια παλι σ ενα μπαρ
ησουν κομμάτια τελειωμένος σταρ
Σπασμένα δάχτυλα ματωμένο στήθος
θα το θυμασαι αυτο μηπως;

Μετά σε είδα στη λεωφόρο
χαμενο βλεμμα θανατηφορο
μια τζανκι μυγα στη πλατη της πολης
ενας αορατος που τον διωχνουν ολοι

απλωνεις χερι στη καποδιστριου
ποσο ψυχρο το βλεμμα του κυριου
λες βιαζομαι δεν αντεχω πνιγομαι
λιγα ψιλα ρε ακομη και γιναμε

σε βρηκα παλι χαλια σ ενα μπαρ
ξέρω κρυώνεις ξέρω πως γερνάς
μα που να βρεις τωρα ζεστη αγκαλια
η αγαπη δεν εφημερευει πια

Ναι, κύριε, είμαι 24
δεν θυμαμαι ποτε εμπλεξα
εκοψα το λαιμο μου τα ποδια ομως ετρεχαν
γεμισε ο κοσμος βλεμματα που με εδερναν

νυχτωσε η πολη και βλέπεις αστέρια
παιδι στο δρομο με κρυα χερια
θυμασαι τον μέλιο του λουντεμη
κλειστο περίπτερο η ζωη και ξεμακραινει

ξυπνας σκοταδι κι αναρωτιεσαι
που ν' το παιδι και τα ονειρα του
που ειναι η ζωη που ειναι το χαδι
εγινε κοκκαλο ενα ρημαδι
που ναι ο φιλοι που ειναι το φως
χαθηκαν οι κουτες δεν θα μαι ζεστος

σε βρηκα παλι χαλια σ ενα μπαρ
ξέρω κρυώνεις ξέρω πως γερνάς
μα που να βρεις τωρα ζεστη αγκαλια
η αγαπη δεν εφημερευει πια

ξερω πως δεν θα λειψω σε κανενα
ειναι ο χρονος μια μεγαλη γομα
καποιοι λενε πως η αγαπη μενει
μα ο χρονος ειναι βροχη που παρασερνει
οπως τη καβατζα στου μπακακου
οπως την ανθρωπια βραδυ σαββατου

σε βρηκα παλι χαλια σ ενα μπαρ
ξέρω κρυώνεις ξέρω πως γερνάς
μα που να βρεις τωρα ζεστη αγκαλια
η αγαπη δεν εφημερευει πια

και ξέρω πονάει
και ξέρω ζητάει
να δίνεις αιμα
να ζεις το ψέμα

[tellosfilis]

"θυμασαι τον Μέλιο του Λουντέμη" είμαστε πολλοί οι Μέλιοι....

[mettall]

... Είμαι του 1978 ( παλιό μοντέλο) μεγάλωσα στο κέντρο Μεταξουργείο Κολωνό βοτανικό Κουμουνδούρου Δεληγιώργη Πετράλωνα Θησείο Μοναστηράκι γνωστοί φίλοι +ξακουστοί +άνθρωποι που το τίποτα το κάνανε κάτι για να ανοίκουν σε κάτι κατατρεγμένες ψυχές καταστρεμενες παιδικές φωνές που κρύβουν στο ψευδισμα της ουσίας την πραγματική ουσία της ανάγκης αυτής . είχα φίλους φίλες ταξιδιώτες του χαμένου βλέμματος σε περιοχές που το βιοτικό επίπεδο ήταν σαν την πρέσα σε συνθλίβει αν είσαι κάπου στην μέση και σπάνια κάποιος Ροβινσώνας με τα λίγα επιβίωνε και έβρισκε την στιγμή για την τέλεια απόδραση .
Η φωνή δε ??!
Σε συνδέει με την εικόνα τα λόγια και την μουσική τους στίχους δεν τους ξέρεις ξέρεις όμως τις εικόνες που φτιάχνουν ...τις έχεις δει τις έχει προσπεράσει... Σε κανένα δεν θα λείψει η θλίψη όταν σκεφτεί ότι αυτός που κοιτάτε εκεί ήταν κάποτε παιδί μπορεί όχι δικό σου αλλά ήταν κάποτε παιδί με όνειρα και ζωντανή ψυχή τώρα κλέβει σκοτάδι από το φως για να το έχεις εσύ σαν κυνικός! Για ακόμα μια φορά με φόρα στο κέντρο του θέματος να είστε δυνατοί να μας κάνετε να νιώθουμε λίγο πιο πολύ ! Λίγο ψηλότερα....

[epopteia]

Όταν η ήττα γίνεται τέχνη και η τέχνη είναι από μόνη της ελπίδα.

[anastasiavafeiadou]

Η αγάπη δεν εφημερεύει πια
Η αλήθεια 24/7
Το αγάπησα

[ΑΘΑΝΑΣΙΑΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ-ζπ]

Έχουμε λιγοστέψει μέσα μας! Ευτυχώς που η τέχνη, ο λόγος, η εικόνα, η μουσική λυτρώνουν το " λίγο " μας. Ευτυχώς!

[to_farmakeio_tis_zois]

Έρχονται αυτά τα παιδιά στο φαρμακείο για να πάρουν σύριγγες, "γεια σας, μία σύριγγα του ενός παρακαλώ", και είναι συνήθως οι πιο ευγενικοί πελάτες που μπαίνουν μέσα. 
Μπαίνουν με ανάγκη και σεβασμό. Δείχνει ένα σεβασμό το χαμένο τους βλέμμα. 
Και κάθε φορά αναρωτιέμαι γιατί να πρέπει να έχει τόση αδυναμία το βλέμμα, το σώμα και η φωνή για να φανεί αυτός, ενώ πολύ συχνά όταν είμαστε "καλά", όταν είμαστε "δυνατοί" και στα "κανονικά" μας αυτός ο σεβασμός μένει κρυμμένος και μοιάζει σχεδόν ανύπαρκτος. 
Κατά περιόδους εμφανίζονται. Κάθε περίοδο υπάρχουν ένας - δύο που έρχονται τακτικά. 
Σε κάποιους βλέπω την "εξέλιξή" τους, την αρνητική εξέλιξη. Στην αρχή είναι άνετοι, είναι ωραίοι, όμορφοι, είναι ακόμη καλά. Απλά, παίρνουν τη σύριγγα. Έχουν και τα χρήματα. 
Εγώ βέβαια ξέρω τι θα δω σε λίγο καιρό, αργά ή ίσως και πολύ γρήγορα. Και θέλω πραγματικά να τους ρωτήσω, να τους φωνάξω : "εσύ δεν ξέρεις πώς θα γίνεις, δεν έχεις δει, δε βλέπεις;"!!
Και έρχεται αυτός ο καιρός. Και είναι πια εντελώς αλλαγμένη η μορφή τους. Όλη, όλη τους η εμφάνιση έχει αλλάξει. Η ομορφιά τους αγωνίζεται ακόμη να λάμψει κάτω από τη σκονισμένη, χιλιοραγισμένη μορφή που έχει πια εγκατασταθεί επάνω τους. Τότε, και τα 20 cents που κοστίζει η σύριγγα με μεγάλη δυσκολία βρίσκονται. Ή δε βρίσκονται καθόλου. Τους έχω δει και να τα μετράνε μπροστά μου λεπτό λεπτό, κυριολεκτικά. "Άσ' το, άσ' το φίλε, είναι εντάξει, δεν πειράζει, μην ψάχνεις καθόλου". Χίλια ευχαριστώ μετά.. Χθες συγκεκριμένα, ένα τέτοιο όμορφο παιδί, που στη γρήγορη δυστυχώς εξέλιξή του με το ζόρι πια στεκόταν και μιλούσε, μου έκανε και παρατήρηση, ότι πολλές φορές το έμβολο της σύριγγας έχει πρόβλημα, πετάει έξω το υγρό και δε γίνεται σωστά η ένεση, πάει χαμένο το φάρμακο. "Εντάξει, θα ενημερώσω την εταιρεία, θα μεταφέρω τα παράπονα"..
Είναι η απορία μου τότε ακριβώς όπως το λέει ο στίχος : "πού είναι το παιδί και τα όνειρά του;".. 
Αλήθεια, ποιοι έκρυψαν αυτό το παιδί, ποιοι το ανάγκασαν να σβήσει την αυθεντική ύπαρξή του, ποιοι το έπνιξαν και το καταδίκασαν να ζει ως νεκρός;
Εικόνες που πονάνε πολύ. Ένα σφίξιμο στο στομάχι κι ένα μεγάλο βάρος από την αίσθηση της ευθύνης που όλοι έχουμε για τον αποκλεισμό και την αποκλήρωση αυτών των παιδιών.
"Κάποιοι λένε πως η αγάπη μένει, μα ο χρόνος είναι βροχή που παρασέρνει"...
Πόσο αληθινό όλο...
Δυστυχώς, εξαιρετικό...