filmov
tv
Η Συγκινητική Ιστορία του Σπουδαίου Ηθοποιού

Показать описание
Ο Ντίνος Καρύδης αποτέλεσε έναν από τους πιο πολυαγαπημένες ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου, κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Μέσα από σειρά ρόλων, κατάφερνε με τόσο άρτιο και ιδιαίτερο τρόπο να προβάλλει το φλεγματικό χιούμορ και τις έξυπνες ατάκες, κάτι που κέρδισε τις καρδιές των θεατών. Ας εμβαθύνουμε λοιπόν στη ζωή και το έργο ενός αγαπημένου και ανεξίτηλου ονόματος της ελληνικής καλλιτεχνικής σκηνής.
Γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου του 1938 στην Αθήνα, όπου και μεγάλωσε σε μία φτωχογειτονιά στις ανηφοριές του Γκύζη. «Μεγάλωσα σ’ ένα κοτέτσι, με τον φόβο του σπιτονοικοκύρη που ερχόταν να ζητήσει το νοίκι και δεν είχαμε να τον πληρώσουμε. Μέναμε σε ένα απάνθρωπο δωμάτιο 2×3, που είχε χώμα κάτω αντί για πάτωμα και όταν έβρεχε, βγαίναμε έξω για να μη βραχούμε επειδή έσταζε το χαρτόνι που είχαμε για στέγη. Φοβάμαι την πείνα. Ζούσα από παιδί με αυτή τη φοβία και την κουβαλάω. Η μάνα μου μ’ έσερνε από συσσίτιο σε συσσίτιο και, όσο παράλογο κι αν ακούγεται, αυτά τα βιώματα δεν μπορώ να τα ξεπεράσω. Ο φόβος της πείνας έρχεται ακόμη συνέχεια σαν εφιάλτης. Γι’ αυτό δεν τόλμησα να κυνηγήσω μεγαλύτερα πράγματα στην καριέρα μου και βολευόμουν πάντα με ψίχουλα και έλεγα να μην τα χάσω κι αυτά».
Παρά όμως τις οικονομικές δυσκολίες οι γονείς του κατάφεραν να του μεταλαμπαδεύσουν δύο βασικότατες αρχές για τη ζωή ενός ανθρώπου, αυτές τις αξιοπρέπειας και της αγάπης. «Οι γονείς μου, δύο ορφανά παιδιά, μπορεί να μην είχαν να μου προσφέρουν υλικά αγαθά, μου προσέφεραν όμως το δώρο της αξιοπρέπειας και με έμαθαν να θέτω την αγάπη ως κυρίαρχο παίκτη στο παιχνίδι της ζωής. Θυμάμαι ότι το πρώτο δώρο που μου έφερε ο πατέρας μου ήταν ένα κομμάτι ψωμί με βούτυρο και ότι γεμάτος έκπληξη γύρισα και του είπα “Δικό μου είναι όλο αυτό;”. Θυμάμαι ακόμη ότι στην Α’ Δημοτικού είχα ερωτευτεί ένα κοριτσάκι, τη Στέλλα, μόνο και μόνο επειδή φορούσε… λουστρίνια. Θυμάμαι ότι είχα ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη να μου φέρει ένα ποδήλατο που δεν μου έφερε ποτέ».
Παρά τις αντιξοότητες, εφοδιασμένος όμως με τα απαραίτητα εργαλεία κατόρθωσε να αποφοιτήσει αριστούχος της Δραματικής Σχολής Αθηνών και πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο με τον πρωτοποριακό θίασο της Δωδεκάτης Αυλαίας στο έργο του Γ. Ανδρίτσου «Το σαλιγκάρι», σε σκηνοθεσία του Γιώργου Γιαννιση. Ακολούθησαν αμέτρητες εμφανίσεις στο θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, μέχρι και μεταγλωττίσεις. Ενώ έχει διδάξει και σε δραματικές σχολές.
Για πολλούς, στα νεανικά του χρόνια, τότε που ξεκινούσε να κατακτά τον κόσμο της τέχνης, ήταν ο ξανθός ηθοποιός στο πλευρό της αείμνηστης Αλίκης Βουγιουκλάκη, καθώς οι δύο ηθοποιοί έπαιξαν μαζί στην κλασική ταινία «Η Αλίκη στο Ναυτικό». Μάλιστα για τις αξιομνημόνευτες συνεργασίες του με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Τζένη Καρέζη είχε δηλώσει σε συνέντευξή του τα εξής: Στην ταινία «Η Αλίκη στο ναυτικό» όταν κάναμε τη σκηνή της παρέλασης μου φέρνει το όπλο στο πρόσωπο μου και παραλίγο να μου βγάλει το μάτι. Μου είπε η ίδια Ντίνο πρόσεξε θα σου φέρω το όπλο στο μάτι να κάνεις λίγο προς τα πίσω. Συνεννοηθήκαμε και έγινε αυτό. Όλος ο κόσμος νομίζει ότι είχε γίνει κατά λάθος. Θυμάμαι όταν πήγα και βρήκα την Τζένη Καρέζη και την είδα μπροστά μου έπαθα ζημιά με τα μάτια της. Δεν είχε βρει τον Καζάκο ακόμη. Τα μάτια της Καρέζη ήταν απίστευτα και δεν θα ξεχάσω το πόσο εντυπωσιάστηκα. Ήταν φίρμα ήδη.
Δύο ήταν οι γυναίκες της ζωής του, η μία η επίσης ηθοποιός και σύζυγος του Τζούλια Αργυροπούλου, με την οποία γνωρίστηκαν στο πλατό της ταινίας «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» και στη συνέχεια θα περάσουν μία ολόκληρη ζωή μαζί και η άλλη η κόρη του και γνωστή ηθοποιός Σμαράγδα Καρύδη για την οποία δήλωνε στα τέλη του 2022 ότι «είναι βράχος δίπλα μου. Αν δεν ήταν εκείνη, δεν θα είχα αυτή τη στιγμή ούτε τηλέφωνο να μιλήσω. Δεν θα είχα ούτε για το νοίκι. Ευτυχώς, η Σμαράγδα μας βοηθάει. Η οικογένεια δεν είναι απλώς ένα σπουδαίο πράγμα. Είναι τα πάντα. Σαν την οικογένεια δεν έχει».
Δυστυχώς όμως τον τελευταίο καιρό βασανιζόταν από σοβαρότατα προβλήματα υγείας, όπου από το 2010 έδινε μάχη με τον καρκίνο, ενώ το 2018 είχε υποστεί έμφραγμα και χρειάστηκε να του τοποθετηθεί βηματοδότης, γεγονός που τον είχε κρατήσει μακριά από το πολυαγαπημένο του θέατρο. «Με στενοχωρεί το ότι είμαι μακριά από αυτό που αγάπησα πάρα πολύ, το θεατρικό σανίδι. Κάθε βράδυ βλέπω στον ύπνο μου ότι παίζω θέατρο. Όταν γίνω καλά έχω κατά νου να ξαναπαίξω. Ελπίζω να τα καταφέρω».
Τελικά η επιστροφή του σε αυτό παρέμεινε ένα απατηλό όνειρο καθώς στις 15 Σεπτεμβρίου του 2024 άφησε την τελευταία του πνοή σκορπίζοντας τη θλίψη σε συγγενείς, φίλους και σύσσωμο το καλλιτεχνικό στερέωμα.
Γεννήθηκε στις 27 Οκτωβρίου του 1938 στην Αθήνα, όπου και μεγάλωσε σε μία φτωχογειτονιά στις ανηφοριές του Γκύζη. «Μεγάλωσα σ’ ένα κοτέτσι, με τον φόβο του σπιτονοικοκύρη που ερχόταν να ζητήσει το νοίκι και δεν είχαμε να τον πληρώσουμε. Μέναμε σε ένα απάνθρωπο δωμάτιο 2×3, που είχε χώμα κάτω αντί για πάτωμα και όταν έβρεχε, βγαίναμε έξω για να μη βραχούμε επειδή έσταζε το χαρτόνι που είχαμε για στέγη. Φοβάμαι την πείνα. Ζούσα από παιδί με αυτή τη φοβία και την κουβαλάω. Η μάνα μου μ’ έσερνε από συσσίτιο σε συσσίτιο και, όσο παράλογο κι αν ακούγεται, αυτά τα βιώματα δεν μπορώ να τα ξεπεράσω. Ο φόβος της πείνας έρχεται ακόμη συνέχεια σαν εφιάλτης. Γι’ αυτό δεν τόλμησα να κυνηγήσω μεγαλύτερα πράγματα στην καριέρα μου και βολευόμουν πάντα με ψίχουλα και έλεγα να μην τα χάσω κι αυτά».
Παρά όμως τις οικονομικές δυσκολίες οι γονείς του κατάφεραν να του μεταλαμπαδεύσουν δύο βασικότατες αρχές για τη ζωή ενός ανθρώπου, αυτές τις αξιοπρέπειας και της αγάπης. «Οι γονείς μου, δύο ορφανά παιδιά, μπορεί να μην είχαν να μου προσφέρουν υλικά αγαθά, μου προσέφεραν όμως το δώρο της αξιοπρέπειας και με έμαθαν να θέτω την αγάπη ως κυρίαρχο παίκτη στο παιχνίδι της ζωής. Θυμάμαι ότι το πρώτο δώρο που μου έφερε ο πατέρας μου ήταν ένα κομμάτι ψωμί με βούτυρο και ότι γεμάτος έκπληξη γύρισα και του είπα “Δικό μου είναι όλο αυτό;”. Θυμάμαι ακόμη ότι στην Α’ Δημοτικού είχα ερωτευτεί ένα κοριτσάκι, τη Στέλλα, μόνο και μόνο επειδή φορούσε… λουστρίνια. Θυμάμαι ότι είχα ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη να μου φέρει ένα ποδήλατο που δεν μου έφερε ποτέ».
Παρά τις αντιξοότητες, εφοδιασμένος όμως με τα απαραίτητα εργαλεία κατόρθωσε να αποφοιτήσει αριστούχος της Δραματικής Σχολής Αθηνών και πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο με τον πρωτοποριακό θίασο της Δωδεκάτης Αυλαίας στο έργο του Γ. Ανδρίτσου «Το σαλιγκάρι», σε σκηνοθεσία του Γιώργου Γιαννιση. Ακολούθησαν αμέτρητες εμφανίσεις στο θέατρο, τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, μέχρι και μεταγλωττίσεις. Ενώ έχει διδάξει και σε δραματικές σχολές.
Για πολλούς, στα νεανικά του χρόνια, τότε που ξεκινούσε να κατακτά τον κόσμο της τέχνης, ήταν ο ξανθός ηθοποιός στο πλευρό της αείμνηστης Αλίκης Βουγιουκλάκη, καθώς οι δύο ηθοποιοί έπαιξαν μαζί στην κλασική ταινία «Η Αλίκη στο Ναυτικό». Μάλιστα για τις αξιομνημόνευτες συνεργασίες του με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Τζένη Καρέζη είχε δηλώσει σε συνέντευξή του τα εξής: Στην ταινία «Η Αλίκη στο ναυτικό» όταν κάναμε τη σκηνή της παρέλασης μου φέρνει το όπλο στο πρόσωπο μου και παραλίγο να μου βγάλει το μάτι. Μου είπε η ίδια Ντίνο πρόσεξε θα σου φέρω το όπλο στο μάτι να κάνεις λίγο προς τα πίσω. Συνεννοηθήκαμε και έγινε αυτό. Όλος ο κόσμος νομίζει ότι είχε γίνει κατά λάθος. Θυμάμαι όταν πήγα και βρήκα την Τζένη Καρέζη και την είδα μπροστά μου έπαθα ζημιά με τα μάτια της. Δεν είχε βρει τον Καζάκο ακόμη. Τα μάτια της Καρέζη ήταν απίστευτα και δεν θα ξεχάσω το πόσο εντυπωσιάστηκα. Ήταν φίρμα ήδη.
Δύο ήταν οι γυναίκες της ζωής του, η μία η επίσης ηθοποιός και σύζυγος του Τζούλια Αργυροπούλου, με την οποία γνωρίστηκαν στο πλατό της ταινίας «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» και στη συνέχεια θα περάσουν μία ολόκληρη ζωή μαζί και η άλλη η κόρη του και γνωστή ηθοποιός Σμαράγδα Καρύδη για την οποία δήλωνε στα τέλη του 2022 ότι «είναι βράχος δίπλα μου. Αν δεν ήταν εκείνη, δεν θα είχα αυτή τη στιγμή ούτε τηλέφωνο να μιλήσω. Δεν θα είχα ούτε για το νοίκι. Ευτυχώς, η Σμαράγδα μας βοηθάει. Η οικογένεια δεν είναι απλώς ένα σπουδαίο πράγμα. Είναι τα πάντα. Σαν την οικογένεια δεν έχει».
Δυστυχώς όμως τον τελευταίο καιρό βασανιζόταν από σοβαρότατα προβλήματα υγείας, όπου από το 2010 έδινε μάχη με τον καρκίνο, ενώ το 2018 είχε υποστεί έμφραγμα και χρειάστηκε να του τοποθετηθεί βηματοδότης, γεγονός που τον είχε κρατήσει μακριά από το πολυαγαπημένο του θέατρο. «Με στενοχωρεί το ότι είμαι μακριά από αυτό που αγάπησα πάρα πολύ, το θεατρικό σανίδι. Κάθε βράδυ βλέπω στον ύπνο μου ότι παίζω θέατρο. Όταν γίνω καλά έχω κατά νου να ξαναπαίξω. Ελπίζω να τα καταφέρω».
Τελικά η επιστροφή του σε αυτό παρέμεινε ένα απατηλό όνειρο καθώς στις 15 Σεπτεμβρίου του 2024 άφησε την τελευταία του πνοή σκορπίζοντας τη θλίψη σε συγγενείς, φίλους και σύσσωμο το καλλιτεχνικό στερέωμα.
Комментарии