29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2019 στον Καταρράχτη του Αγ Ταξιάρχη

Πέφτει απότομα μέσα σε έναν καταπράσινο θόλο πλατανιών, ανάμεσα σε ήχους και χρώματα μαγικών εικόνων που σε κάνουν να ξεφεύγεις από την ρουτίνα της καθημερινότητας.

Ο καταρράχτης του Αγίου Ταξιάρχη.

Ρίχνει τα άσπρα και δροσερά νερά του από ψηλά που με εκκωφαντικό θόρυβο αναδεικνύουν την δύναμη του νερού και της ζωής που ξεκινάει.
Στο δάσος αυτό του Ερύμανθου, είναι οι πηγές του δικού μας ποταμού, του Σελινούντα, που κάνει το ταξίδι του λαξεύοντας τα βράχια της Αχαΐας και εκβάλλει στον Κορινθιακό κόλπο ανάμεσα στα Βαλιμίτικα και τα Νικολέικα.
Κάνοντας μια πορεία ζωής δημιουργώντας ήχους ηρεμίας και πανέμορφες εικόνες που μπορεί να χαρεί όποιος καταφέρνει να το ακολουθήσει.

Μιάμιση ώρα είναι περίπου ο χρόνος να φτάσεις εκεί, από όπου και να επιλέξεις. Είτε ακολουθώντας την διαδρομή από την Πάτρα ή από την Πτέρη ή από την Παναγία Πλατανιώτισα μπορείς να ζήσεις αυτή την μοναδική εμπειρία της ομορφιάς της άγριας φύσης.
Διαλέξαμε την διαδρομή διαμέσου της Πάτρας.

Πρώτη στάση το Νέο Κομπηγάδι όπου είναι πατρικό σπίτι του κουμπάρου μου. Το βράδυ μείναμε σε ένα υπέροχο ξενοδοχείο στην Άνω Βλασσία. Στην Μικρή Αρχόντισσα.
Το μεσημέρι φύγαμε για τον Καταρράχτη, που βρίσκεται λίγο πιο έξω από την Άνω Βλασσία σε ένα από τα πυκνά δάση ελάτων, σε μια απότομη πλευρά του βουνού.
Εκεί κατά την μυθολογία κατοικούσαν μερικοί Κένταυροι και ο Ηρακλής έκανε τον τέταρτο άθλο του πιάνοντας τον κάπρο ζωντανό για να τον πάει στον Ευρυσθέα.

Υπάρχει σήμανση και βρίσκεται εύκολα το μέρος που σε οδηγεί σε μια μεγάλη ταμπέλα που πληροφορεί ότι βρισκόμαστε στον καταρράκτη. Από εκεί ξεκινάνε τα 112 σκαλοπάτια που κατεβήκαμε για να μας οδηγήσουν σε έναν παράδεισο που μας κάνει να νοιώσουμε σαν παιδιά ελεύθερα και χαρούμενα.
Γιατί η φύση που πια δεν προσέχουμε και παραμελούμε έχει αυτή την δυνατότητα. Να μας κατακλύζει από συναισθήματα που έχουμε ξεχάσει.

Είναι μια μεταφορά εικόνων και ήχων από αυτό το εντυπωσιακό τοπίο,
«ντυμένα» μουσικά από τον φίλο μου Δημήτρη Αγγελόπουλο.

Τελικά η Αχαΐα είναι παράδεισος.

Αφιερωμένο στον κυρ Κώστα που πριν από 40 μέρες έφυγε ξαφνικά από κοντά μας και το μνημόσυνο του ήταν η αφορμή να γνωρίσω αυτόν τον παράδεισο....

Μαζί μου ο πατήρ Δημήτριος, η Γιάννα, ο Νίκος η Μαριάννα και η Αννούλα μας.

Η μικρογραφία του βίντεο είναι του Νίκου Παπαγιαννόπουλου.

[karanton]

Πολύ ωραίο βίντεο! Σας ζηλεύω που το απολαύσατε! Υπάρχει δυνατότητα πεζοπορίας κατά μήκος του ποταμού προς τον καταρράχτη και τι χρόνος απαιτείται αν γίνεται να περπατήσεις στις όχθες του?