Έκθεση ζωγραφικής Σοφίας Πασπαλίδου - ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΑ ΤΟΠΙΑ

Κάθε καινούργια δουλειά της Σοφίας Πασπαλίδου, αποτελεί πεδίο έντονων εικαστικών διεργασιών, ενώ παράλληλα ανοίγει νέους δρόμους έρευνας και έκφρασης. Ανήκει στη γενιά εκείνη, που δημιουργεί την καλλιτεχνική της προσωπικότητα και διαμορφώνει σταδιακά το προσωπικό της ιδίωμα, με στοιχεία που κατεξοχήν χαρακτηρίζουν τις σύγχρονες γυναίκες ζωγράφους: δύναμη επιμονής, εκτίμηση και σεβασμός στη ζωγραφική, διάθεση αναζήτησης και προβληματισμού, ενεργή και έντονη παρουσία στα καλλιτεχνικά δρώμενα.
Αφομοιώνει δημιουργικά, μέσα από μια αναλυτική προσέγγιση, τα ερεθίσματα που εκπέμπει ο φυσικός μας κόσμος, και στη συνέχεια διαμέσου μιας εξελικτικής διαδικασίας συνθετικής επεξεργασίας, οδηγείται στην ολοκλήρωση της προσπάθειας. Συνδυάζει επιτυχώς τάσεις της μοντέρνας Ευρωπαϊκής τέχνης με αναφορές στην αρχαία Ελληνική παράδοση, ενώ οι συχνές συμβολιστικές προεκτάσεις, αποκαλύπτουν ένα διαμορφωμένο προσωπικό ύφος με κωδικοποιημένα στοιχεία και μηνύματα, που διαρκώς επανέρχονται στο έργο της.
Στη παρούσα έκθεση, η καλλιτέχνιδα θεματολογικά επιλέγει, την ανθρώπινη παρουσία, ενταγμένη μέσα σε ένα ζοφερό αστικό- βιομηχανικό περιβάλλον. Αναζητώντας την προσωπική του ελευθερία, ο σύγχρονος άνθρωπος βιώνει την καταπίεση, την απόγνωση, την αποξένωση. Παρότι εγκλωβισμένος, μέσα σε ένα εχθρικό γι αυτόν πλαίσιο, επιμένει να ανασυγκροτείται διαρκώς και να ανατάσσεται. Θέλοντας η ζωγράφος να επιτείνει ακόμη περισσότερο την κατάσταση πλήρους αλλοτρίωσης που υφίσταται, φτάνει στο σημείο να τον απεικονίζει δίνοντας του τη μορφή βιομηχανικού αντικειμένου, υιοθετώντας έτσι σουρεαλιστικές προεκτάσεις στη δουλειά της. Παράλληλα η επιλογή του χρώματος, τονίζει τη βιομηχανική χροιά του χώρου, π.χ το κόκκινο του ιωδίου ή το μεταλλικό που αποπνέει ψυχρότητα.
Η ζωγράφος με σίγουρο και σταθερό χέρι κατορθώνει να αποτυπώσει με ένταση την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο άνθρωπος, καταστώντας μας έτσι κοινωνό του έργου της. Εικόνες δυνατές, αναπάντεχες και σπαραχτικές, με κυρίαρχο υλικό τη ρύπανση της ατμόσφαιρας, τον καπνό, την ομίχλη, χωρίς ίχνος ωραιοποίησης. Η εξπρεσιονιστική γραφή και ο βιωματικός χαρακτήρας των έργων της, δίνουν τη δυνατότητα στο θεατή να αισθανθεί και πάλι τις αντίρροπες δυνάμεις μιας ζώσας κοινωνικής πραγματικότητας, να συνδεθεί με τους σκληρούς ρυθμούς και ήχους της, να αποκαταστήσει τους χαμένους δεσμούς του με αυτήν και να ξαναβρεί το χαμένο νόημα της ζωής.

Γιάννης Κ. Παπαφίγκος
Κριτικός τέχνης- μέλος της A.I.C.A