Pandeirada de Celso Emilio Ferreiro - Margot.

En xullo de 1961, tras a planificación e desde Italia, un grupo de persoas pertencentes ao colectivo musical e literario “Cantacronache” e ao Centro de Estudos “Pietro Goberti” viaxaron a España co fin de recoller cancións representativas da oposición en gravacións en cinta, cancións de oposición ao Franquismo, sobre a Guerra Civil e a II República.
Unha selección delas, máis de vinte e cinco, con transcrición de letras e notacións musicais foi publicada nun libro da editorial Einaudi de Turín co título “Canti della Nuova Resistenza Spagnola” en agosto de 1962, figurando como autores Sergio Liberovici (1930- 1991), Michele Straniero (1936-2000) e Margherita Galante “Margot” (1941-2017). A compilación coñécese coloquialmente como "O Cancioneiro de Einaudi".
Datas máis tarde, no selo “Italia Canta” apareceron en dous discos LP. unha selección de cancións gravadas con interpretacións do grupo “Cantacronache” e de músicos relacionados cos movementos contra a Ditadura. Os títulos dos discos foron: “Cantos della Guerra di Spagna” e “Canti della Resistenza Spagnola”. Quedaba pendente un terceiro LP. co título “Canti della Seconda República Spagnola 1930-1936”.
Na recompilación participou o poeta de Celanova Celso Emilio Ferreiro, que interpretoulles unha pandeirada con letra propia.
Un verso desta canción foi empregado para o deseño da portada da edición italiana do libro:
«Santo Cristo de Fisterre
Santo dá barba dourada
axúdame a pasare
a negra noite de España.
O goberno español ante a publicación do libro, intentou premer ao editor, para que impediría a distribución da obra.
A resposta de Giulio Einaudi foi a seguinte: «Chámanme para cumprir coas miñas funcións de editor, eu pódolles lembrar, á súa vez, que ningún auto de fe, ningunha destrución de libros, ningunha censura foi quen nunca de eliminar os males dos que negan a existencia e sufocan a denuncia.
Ante a negativa dos editores e autores da investigación a dobrarse á vontade da ditadura franquista, nos primeiros días de xaneiro de 1963 iniciouse unha soberbia campaña mediática e o 18 de xaneiro de 1963 ordenouse o fiscal da República en Turín condenou a incautación do libro baixo a acusación de "obscenidade e insulto á relixión e ofensa a un Xefe de Estado estranxeiro"; os autores e o editor foron procesados, penalmente, por idénticos motivos.
A estratexia básica da ditadura consistía en tomar a par de cantigas irreverentes coa Igrexa Católica e Franco, feitas con grande dose de retranca, e centrar nelas o súa protesta, desacreditándolles así o todo da parte.
O intento da ditadura de Franco de afogar a difusión de cantigas e libro, produciu o efecto contrario, xa que engadiu ao produto un valor extrínseco, elevando o seu categoría case ao nivel de mito entre os sectores sociais máis comprometidos.