filmov
tv
Το ιστορικό εργοστάσιο Κεραμοποιΐας Δηλαβέρη | The historic factory Brickwork of Dilaveri 4K

Показать описание
Το ιστορικό εργοστάσιο Κεραμοποιΐας Δηλαβέρη | The historic factory Brickwork of Dilaveri 4K
Τον Απρίλιο του 1902, ο Ευστάθιος Δηλαβέρης , προσπαθώντας να επεκτείνει τις ήδη υπάρχουσες επιχειρηματικές του δραστηριότητες στους κλάδους της κεραμοποιΐας και της πλινθοποιΐας, ιδρύει το εργοστάσιο "Μωσαϊκών Πλακών και Ευρωπαϊκών Κεράμων".
Το εργοστάσιο βρισκόταν σε ιδιόκτητο οικόπεδο έκτασης περίπου 14 στρεμμάτων στις παρυφές του λόφου του Καραβά, στη σημερινή συνοικία της Λεύκας, στον Πειραιά.
Η θέση αυτή εξυπηρετούσε τις οδικές μεταφορές πρώτων υλών, ενώ η παροχή νερού εκ του Δημοτικού Φρέατος της Λεύκας ήταν σημαντική για τη λειτουργία της νέας βιομηχανίας. Η πλινθοκεραμοποιΐα Δηλαβέρη γρήγορα εξελίχθηκε σε μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις κατασκευής κεράμων του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, κατασκευάζοντας επίπεδα κεραμίδια τύπου Μασσαλίας και τούβλα διάτρητα, συμπαγή και λεία πεπιεσμένα.
Υπήρξε μια υποδειγματική για τα δεδομένα της εποχής βιομηχανία, τόσο από την άποψη του κόστους κατασκευής όσο και από την πλευρά των εξελιγμένων τεχνικών βιομηχανικής παραγωγής. Η εγκατάσταση και χρήση της καμίνου τύπου Ηoffmann για το ψήσιμο των κεραμικών όσο και η εφαρμογή της μεθόδου τεχνητής ξήρανσης προσέφεραν ένα τελικό προϊόν ποιοτικά ανώτερο, που προτιμήθηκε κατά την κατασκευή πολλών δημόσιων κτιρίων.
Η κεραμοποιία το 1920 είχε τη δυνατότητα παραγωγής 4 εκατ. κεράμων γαλλικού τύπου και ομοστρόγγυλου και 2 εκατ. πλίνθων, με προσωπικό 150 ανδρών και 20 γυναικών. Στο εργοστάσιο αρχικά χρησιμοποιήθηκε καμίνι γερμανικού τύπου με ανεστραμμένη φλόγα, που λειτουργούσε με γαιάνθρακες.
Μετά το θάνατο του Ευσταθίου Δηλαβέρη (1855-1932), τα ηνία αναλαμβάνει ο γιος του Κρίτων, νυμφευμένος με την Αθηνά, αδελφή της Κατίνας Παξινού και κόρη του μεγάλου αλευροβιομήχανου Κωνσταντόπουλου. Ήταν ένας εξαιρετικά δραστήριος άνθρωπος, βουλευτής, ιδρυτής, ευεργέτης και πρόεδρος σε πολλά σωματεία της εποχής.
Το 1935 αποφασίζει να επεκτείνει τις δραστηριότητές του κατασκευάζοντας ένα νέο εργοστάσιο πλινθοκεραμοποιίας στην Κοκκινιά, το οποίο λειτούργησε μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1970, λίγο μετά το θάνατο του.
Το εργοστάσιο της Λεύκας συνέχισε να λειτουργεί μέχρι το 1982, οπότε και διέκοψε τη λειτουργία του. Σύμφωνα με την διαθήκη του Κρίτωνα Ε. Δηλαβέρη (1894 - 1972), υιού του ιδρυτή της εταιρίας Ευστάθιου Κ. Δηλαβέρη και συνεχιστή της οικογενειακής παράδοσης, το εργοστάσιο της Λεύκας όπως και το οικόπεδο στο οποίο βρισκόταν χωροθετημένο παραχωρήθηκαν στον Δήμο Πειραιά .
O Δήμος Πειραιά την δεκαετία του 1980 διαμόρφωσε τον χώρο σε πάρκο και δημιουργήθηκαν κάποιοι χώροι αθλοπαιδιών, ενώ το κτίριο διοίκησης επί της οδού Θηβών χρησιμοποιήθηκε για κάποιες υπηρεσίες του Δήμου κι έπειτα εγκαταλείφθηκε.
Δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος των εγκαταστάσεων του ιστορικού πλίνθο-κεραμοποιείου κατεδαφίστηκε το 1985, παρότι ανήκαν στις πρώιμες βιομηχανικές εγκαταστάσεις της Αττικής. Στις μέρες μας, διασώζεται, εκτός από την κάμινο Ηoffmann με την περιμετρική στοά και άλλες δυο καμινάδες που ανήκαν στο εργοστάσιο και το κτίριο διοίκησης επί της οδού Θηβών, που όλα κηρύχθηκαν διατηρητέα μνημεία μόλις το 1991.
Το 2002 το κεντρικό κτήριο του εργοστασίου κηρύσσεται διατηρητέο μνημείο βιομηχανικής κληρονομιάς ενώ ο περιβάλλον χώρος ως χώρος πρασίνου.
Το Πάρκο Δηλαβέρη αναπλάστηκε στη σημερινή του μορφή το έτος 2012, επί δημαρχίας Βασιλείου Ι. Μιχαλολιάκου.
Πολλά δημόσια κτήρια είχαν πλακοστρωθεί με τις πλάκες Δηλαβέρη, όπως το Νοσοκομείο Ευαγγελισμός, το Στρατιωτικό Νοσοκομείο, η Ιερατική Σχολή, το Αμαλίειο Ορφανοτροφείο, η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, το Νοσοκομείο Παίδων, το κατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στον Πειραιά, το Ζάννειο Νοσοκομείο, η Βασάνειος Ναυτική Σχολή, το Ακταίον στο Φάληρο, το Μουσείο των Δελφών, το Βαλλειάνειο Νοσοκομείο Κεφαλληνίας, το Νοσοκομείο Ζακύνθου και πολλά άλλα.
Τον Απρίλιο του 1902, ο Ευστάθιος Δηλαβέρης , προσπαθώντας να επεκτείνει τις ήδη υπάρχουσες επιχειρηματικές του δραστηριότητες στους κλάδους της κεραμοποιΐας και της πλινθοποιΐας, ιδρύει το εργοστάσιο "Μωσαϊκών Πλακών και Ευρωπαϊκών Κεράμων".
Το εργοστάσιο βρισκόταν σε ιδιόκτητο οικόπεδο έκτασης περίπου 14 στρεμμάτων στις παρυφές του λόφου του Καραβά, στη σημερινή συνοικία της Λεύκας, στον Πειραιά.
Η θέση αυτή εξυπηρετούσε τις οδικές μεταφορές πρώτων υλών, ενώ η παροχή νερού εκ του Δημοτικού Φρέατος της Λεύκας ήταν σημαντική για τη λειτουργία της νέας βιομηχανίας. Η πλινθοκεραμοποιΐα Δηλαβέρη γρήγορα εξελίχθηκε σε μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις κατασκευής κεράμων του πρώτου μισού του 20ού αιώνα, κατασκευάζοντας επίπεδα κεραμίδια τύπου Μασσαλίας και τούβλα διάτρητα, συμπαγή και λεία πεπιεσμένα.
Υπήρξε μια υποδειγματική για τα δεδομένα της εποχής βιομηχανία, τόσο από την άποψη του κόστους κατασκευής όσο και από την πλευρά των εξελιγμένων τεχνικών βιομηχανικής παραγωγής. Η εγκατάσταση και χρήση της καμίνου τύπου Ηoffmann για το ψήσιμο των κεραμικών όσο και η εφαρμογή της μεθόδου τεχνητής ξήρανσης προσέφεραν ένα τελικό προϊόν ποιοτικά ανώτερο, που προτιμήθηκε κατά την κατασκευή πολλών δημόσιων κτιρίων.
Η κεραμοποιία το 1920 είχε τη δυνατότητα παραγωγής 4 εκατ. κεράμων γαλλικού τύπου και ομοστρόγγυλου και 2 εκατ. πλίνθων, με προσωπικό 150 ανδρών και 20 γυναικών. Στο εργοστάσιο αρχικά χρησιμοποιήθηκε καμίνι γερμανικού τύπου με ανεστραμμένη φλόγα, που λειτουργούσε με γαιάνθρακες.
Μετά το θάνατο του Ευσταθίου Δηλαβέρη (1855-1932), τα ηνία αναλαμβάνει ο γιος του Κρίτων, νυμφευμένος με την Αθηνά, αδελφή της Κατίνας Παξινού και κόρη του μεγάλου αλευροβιομήχανου Κωνσταντόπουλου. Ήταν ένας εξαιρετικά δραστήριος άνθρωπος, βουλευτής, ιδρυτής, ευεργέτης και πρόεδρος σε πολλά σωματεία της εποχής.
Το 1935 αποφασίζει να επεκτείνει τις δραστηριότητές του κατασκευάζοντας ένα νέο εργοστάσιο πλινθοκεραμοποιίας στην Κοκκινιά, το οποίο λειτούργησε μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1970, λίγο μετά το θάνατο του.
Το εργοστάσιο της Λεύκας συνέχισε να λειτουργεί μέχρι το 1982, οπότε και διέκοψε τη λειτουργία του. Σύμφωνα με την διαθήκη του Κρίτωνα Ε. Δηλαβέρη (1894 - 1972), υιού του ιδρυτή της εταιρίας Ευστάθιου Κ. Δηλαβέρη και συνεχιστή της οικογενειακής παράδοσης, το εργοστάσιο της Λεύκας όπως και το οικόπεδο στο οποίο βρισκόταν χωροθετημένο παραχωρήθηκαν στον Δήμο Πειραιά .
O Δήμος Πειραιά την δεκαετία του 1980 διαμόρφωσε τον χώρο σε πάρκο και δημιουργήθηκαν κάποιοι χώροι αθλοπαιδιών, ενώ το κτίριο διοίκησης επί της οδού Θηβών χρησιμοποιήθηκε για κάποιες υπηρεσίες του Δήμου κι έπειτα εγκαταλείφθηκε.
Δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος των εγκαταστάσεων του ιστορικού πλίνθο-κεραμοποιείου κατεδαφίστηκε το 1985, παρότι ανήκαν στις πρώιμες βιομηχανικές εγκαταστάσεις της Αττικής. Στις μέρες μας, διασώζεται, εκτός από την κάμινο Ηoffmann με την περιμετρική στοά και άλλες δυο καμινάδες που ανήκαν στο εργοστάσιο και το κτίριο διοίκησης επί της οδού Θηβών, που όλα κηρύχθηκαν διατηρητέα μνημεία μόλις το 1991.
Το 2002 το κεντρικό κτήριο του εργοστασίου κηρύσσεται διατηρητέο μνημείο βιομηχανικής κληρονομιάς ενώ ο περιβάλλον χώρος ως χώρος πρασίνου.
Το Πάρκο Δηλαβέρη αναπλάστηκε στη σημερινή του μορφή το έτος 2012, επί δημαρχίας Βασιλείου Ι. Μιχαλολιάκου.
Πολλά δημόσια κτήρια είχαν πλακοστρωθεί με τις πλάκες Δηλαβέρη, όπως το Νοσοκομείο Ευαγγελισμός, το Στρατιωτικό Νοσοκομείο, η Ιερατική Σχολή, το Αμαλίειο Ορφανοτροφείο, η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, το Νοσοκομείο Παίδων, το κατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στον Πειραιά, το Ζάννειο Νοσοκομείο, η Βασάνειος Ναυτική Σχολή, το Ακταίον στο Φάληρο, το Μουσείο των Δελφών, το Βαλλειάνειο Νοσοκομείο Κεφαλληνίας, το Νοσοκομείο Ζακύνθου και πολλά άλλα.
Комментарии