΄'Γράμμα απ' το μέτωπο' του Άγγελου Σικελιανού / Δημήτρης Βερύκιος

«Σου γράφω… κι όμως είν’ η σιγή που με κυκλώνει,που, λέω, αν άνοιγα τα χείλη θ’ άκουες τη φωνή μου…
«Εχτές ακόμα όλο βροντούσε το κανόνι σα να βρυχιόνταν γύρω γύρω στις κορφές λιοντάρια σ’άγρια σφαγή, κι απάνωθέ μας οι ατσαλένιοι γυρνούσαν γυπαετοί, γυρνούσανε ολοένα, τον ίσκιο ρίχνοντας του Χαρου,
και το Χάρο στα νύχια τους κρατώντας…
Αλλ’ απ’ όλα είναι τρανότερη η σιγή π’ ακολουθάει κατόπι απ’ τη μάχη, σα βαθιά μας το μεσότοιχο της Ζωής και του Θανάτου γκρεμίζεται, κι ολόγυμνη η Ψυχή μας – θωρώντας ζωντανούς και πεθαμένους να τους τυλίγει ένα σουδάρι μονάχα, το σουδάρι του χιονιού – δεν απαντέχει σαν άλλοτε ένα ξύπνημα, μα κάποιαν ανάσταση από σάλπισμα μεγάλο, μια ανάσταση σε ορίζοντες που πρώτα, ξυπνώντας δεν τους ζούσαμε…
Και μήπως θαρρείς που εδώ ψηλά κρατούμε αχνάρια φτωχά του χρόνου, ή γνοιάστηκε η ψυχή μας αν θε να λιώσουν κάποτε τα χιόνια αν είναι να γυρίσουμε στην ίδια που ξέραμε άνοιξη;;; Απ’ το ‘να στ’ άλλο που παίρνουμε ύψωμα, ο οχτρός κυλιέυαι στα βάραθρα… μα τώρα έχουμε φτάσει σε μια κορφή που λέω πως αγναντεύει τα μέλλοντα… Τι, αλήθεια, τα κανόνια, είτ’ εχθρικά ‘ναι είτε δικά μας, κάθε μέρα γκρεμίζουν τους στενούς ορίζοντες από μπροστά μας κι η σκέψη μας, καθώς η λόγχη μας, πλαταίνει τα σύνορα… Και να που απόψε, μια αχτίδα ξάφνου σαίτεψε το διάστημα κι ως πρώτα στη λόγχη μου αντιχτύπησεν, ακέριες τις κορυφές εχρύσωσε, τα βάθη ξεσκέπασε της άβυσσος, λαγκάδια, νερά, ποτάμια… όμως πάνω απ’ όλα σάμπως ρομφαία μου διάβη την καρδιά μου, γυρίζοντάς τη μονομιά ξοπίσω, απ’ τις κορφές του λυτρωμού στην έννοια όλων εσάς που μένετε αυτού κάτου, με κρυφοχτυποκάρδι καρτερώντας την άνοιξη από μας…
Τι αλοίμονο μας αν καρτερείτε μιάν άνοιξη σαν πρώτα κι όχι την άνοιξη που λέω πως θάρτει σπαθί κρατώντας δίστομο, φερμένη με τα φτερά της Νίκης, να θερίσει ό,τι δεν είναι ανάμεσό σας άξιο να τη δεχτεί…Κι αυτό είναι που με κάνει να σου γράψω , φίλε, να σε ρωτήσω:
«Είστ’ έτοιμοι ή δεν είστε να τη δεχτείτε τέτοιαν άνοιξη;»
Ισως να πεις μπορεί, την περμένουν κάποιοι τέτοια που λέω, βγαλμένη απ’ το καμίνι της μάχης, απ’ τις μάχες πυρωμένη, σάμπως χαλκό αναμμένο, με τη ζώνη πολεμικά ζωσμένη, με τα μάτια σα φλόγα, και στα χείλη της απάνω του λαού τη γλώσσα, απόκριση ζητώντας στην ίδια γλώσσα απ’ όλους σας…
Ετσ’ ίσως μ’ αποκριθείς, την περιμένουν κάποιοι, και πως σ’ αυτόν που ‘ν’ έτοιμος, το θάμα της δύναμης της να κατέβει αιφνίδια μπορεί, καθώς, την ώρα αυτή που γράφω, κατέβη ένα μικρό μικρό πουλάκι, κι ως μιάν στιγμήν εστάθηκε κι αφήκε μιανής στιγμής κελαηδισμό, ξεχύθη θα ‘λεες παντού, ξαπλώθη παντού, βαθιά, στα σύμπαντα, η Αλήθεια……..Μα οι άλλοι;
Αυτοί που στο ζεστό τους το κρεβάτι τρεμολογάν να ονειρευτούν το χιόνι, μα απ’ τα παχιά τα στρώματά τους ξάφνου πετιούνται ωσά βρυκόλακες,να μπούνε στον ψεύτικό τους τάφο, να γλυτώσουν μιά έρμη ζωή που οι ίδιοι ορίζοντές της πλατύτεροι απ’ τον τάφο αυτό δεν είναι;
Αυτοί που τρέμουνε του λαού τη γλώσσα σαν άκουσμα σειρήνας; Πες μου, φίλε…Αλλ’ όχι… αλλ’ όχι… τι θα πεις το ξέρω!
«Πνέμα γυμνό! Ευωδιά σπαθιού, πλυμένου μες τ’ άχαρο αίμα των οχτρώνε! Νίκη, νίκη στα σκιάχτρα απ’ άκρη σ’ άκρη… Τρόμος, Ναι, τρόμος στα φαντάσματα!
Η Ελλάδα θε να γυρίσει νάβρει την Ελλάδα!»…………
Φίλε, Χαίρε!»
ΥΓ: Η φωτό είναι από την παράσταση "Λόγος Αγγέλου" (2008), όπου ερμήνευα τον Άγγελο Σικελιανό!