Τι σημαίνει η συμφωνία Πούτιν και Ερντογάν για την Συρία .

Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν και ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν συναντήθηκαν την Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου και συμφώνησαν να δημιουργήσουν μια «αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη ασφαλείας» στην συριακή επαρχία Ιντλίμπ.Με αυτή την κίνηση η Ρωσία αποδεικνύει πως εκείνη αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα εξελίξεων στην Συρία, με την Δύση και την Ευρωπαϊκή Ένωση να λάμπουν δια της απουσίας τους σε τόσο σημαντικές συνομιλίες, οι οποίες καθορίζουν το μέλλον της πολύπαθης χώρας-κλειδιού για την Μέση Ανατολή.

Η Τουρκία κερδίζει μεν χρόνο, αποτρέποντας την προσπάθεια ανακατάληψης της Ιντλίμπ, αλλά εξαρτάται όλο και περισσότερο από τις αποφάσεις της Ρωσίας στην περιοχή και όχι μόνο.Στόχος είναι με ειρηνικό τρόπο η ζώνη να αποτελέσει καταφύγιο για άμαχο πληθυσμό και να γίνει διαχωρισμός μεταξύ αμάχων και τζιχαντιστών, οι οποίοι πρέπει να αποχωρήσουν. Ειδάλλως, η «λύση» θα δοθεί στο πεδίο της μάχης.

Πέραν τούτου, η Ιντλίμπ έχει σχεδόν 3 εκατ. πληθυσμό και σε περίπτωση επίθεσης θα εξωθηθούν τουλάχιστον μερικές εκατοντάδες χιλιάδες «πρόσφυγες» προς την Τουρκία και αμέσως μετά προς την Ελλάδα, ενισχύοντας την πολιτική ισλαμοποίησης της Ευρώπης που επιδιώκουν οι διεθνιστές, αντίπαλοι της Ρωσίας.

Αυτό αποτράπηκε χάρη στην απόφαση της Ρωσίας και την ανάγκη των Τούρκων να κερδίσουν χρόνο σε σχέση με την ανάσχεση του κουρδικού «κινδύνου», όπως τον χαρακτηρίζουν, καθώς οι Κούρδοι, συνεργαζόμενοι με Αμερικανούς και Ρώσους δημιουργούν, μέσω της συμμετοχής τους σε πολεμικές επιχειρήσεις, ισχυρή διοικητική οντότητα στην Β. Συρία με το βλέμμα και σε τουρκικά εδάφη.Η Τουρκία έχει έρθει πολύ κοντά με τη Ρωσία και το Ιράν και σίγουρα δεν έχει τόσο μεγάλη απόσταση πια από το καθεστώς Άσαντ, γεγονός που έχει επηρεάσει τις σχέσεις της Άγκυρας με την αντιπολίτευση στην Συρία, η οποία στηρίζεται από τους τζιχαντιστές και την Δύση (Βαθύ Κράτος των ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΝΑΤΟ).

Η βασική διαφορά μεταξύ Τούρκων και Ρώσων αποτελούν οι Κούρδοι, τους οποίους οι Ρώσοι δεν χαρακτηρίζουν ως «τρομοκράτες», όπως η Τουρκία.

Η Τουρκία λοιπόν κερδίζει χρόνο, εξαρτωμένη από την Ρωσία, με τις πολεμικές επιχειρήσεις όμως να συνεχίζονται, εκτός απροόπτου, εκτός της ζώνης της Ιντλίμπ, ενδεχόμενα με μεγάλη ένταση.

Η Ρωσία περιμένει να δει αν θα υπάρξει απόσυρση των ισλαμιστών πολιτοφυλακών από την περιοχή, κυρίως αυτών που σχετίζονται με την ισλαμιστική αλ Νούστρα.

Οι ΗΠΑ, υπό την ηγεσία του Ντόναλντ Τραμπ, αφήνουν τον Πούτιν να διαχειριστεί την κατάσταση, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση παρακολουθεί τις εξελίξεις, ανήμπορη να αντιδράσει και απλά αποφεύγει, προσωρινά, τα νέα κύματα προσφύγων που θα την κατέκλυζαν και θα έδιναν καινούρια τροφή αντιπαράθεσης στις δεξιές αντιπαγκοσμιοποιητικές δυνάμεις που αποκτούν όλο και περισσότερο πολιτικό χώρο.

Η Ευρώπη δεν μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις σε μία περιφέρεια όπως αυτή της Μέσης Ανατολής που είναι στην ουσία γειτονιά της, ελέω Ρωσίας, η οποία έχει αποκτήσει έντονη επιρροή σε Τουρκία και Ιράν.

Από την πλευρά του, ο Ερντογάν μπορεί να πουλήσει στο εσωτερικό της χώρας του πως είναι σε θέση να επηρεάσει τις εξελίξεις στην Συρία.