Σάντρα Ζαφειρακοπούλου, «Μake-A-Wish»: «Όταν προσφέρεις, αντλείς περισσότερα από όσα δίνεις»

«Ο Γιώργος μας αντέχει χάρη σε εσάς. Είχε συνηθίσει την απομόνωση και ενώ πίστευα πως η πανδημία θα τον κάνει να νιώσει ελαφρύτερη τη μοναξιά του αφού τώρα και οι φίλοι του θα ζούσαν ό,τι εκείνος τόσους μήνες… δεν ήταν έτσι. ‘Μπαμπά τώρα δεν φτάνει να προσέχουμε. Πρέπει να είμαστε μόνοι, εντελώς μόνοι’, είπε και μετά από μία ώρα -σύμπτωση να το πω;- χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η νεράιδά του. Δεν σταματήσατε να του τηλεφωνείτε, να συζητάτε ώρες μαζί του για την ευχή του, να μοιράζεστε μαζί του τα μυστικά του κόσμου των ευχών, να τον κάνετε να νιώθει παρέα του τα άλλα παιδιά ευχής, να τον κάνετε να νιώθει… ζωντανός. Το τηλεφωνικό αυτό ραντεβού έγινε η ευχή του. Κι όταν έχεις τη βεβαιότητα πως δεν σε ξεχνούν… ζεις… και κερδίζεις την κάθε μέρα από την αρχή!».

Τα ευχαριστήρια λόγια ενός μπαμπά παιδιού ευχής προς τη γενική διευθύντρια του «Μake-A-Wish (Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος)» Σάντρα Ζαφειρακοπούλου αποδίδουν εύγλωττα την ευγνωμοσύνη για το μέγεθος της προσφοράς και της αλληλεγγύης.

«Όταν προσφέρεις, αντλείς περισσότερα από όσα δίνεις», υπογράμμισε σεμνά η Σάντρα Ζαφειρακοπούλου, μιλώντας σε μαθητές και μαθήτριες της Έ και Στ´ Δημοτικού του σχολείου μας, τους οποίους σήμερα επισκέφθηκε.

«Δύσκολη η περίοδος της πανδημίας, εν τούτοις ανακαλύψαμε τρόπους να αγκαλιάζουμε τα παιδιά μέσα από την οθόνη με μάτια κλειστά, μουσική υπόκρουση και μυστική μα δυνατή υπόσχεση: «Η ευχή σου θα εκπληρωθεί». Δεν είχαμε δικαίωμα να στερήσουμε την ελπίδα και το όνειρο σε παιδιά που είχαν συνηθίσει σε συνθήκες απομόνωσης πολύ σκληρότερης από αυτή στην οποία εμείς είχαμε μόλις μπει. Διακοσμήσαμε δωμάτια, στείλαμε ηλεκτρονικά, συνθέσαμε ειδικά αμαξίδια, χτίσαμε δεντρόσπιτα όπου και όπως μπορούσαμε. Δεν σταματήσαμε λεπτό. Όσα μας τρόμαζαν μεταμορφώθηκαν σε μαγικά ραβδιά! Πολύπλοκες τεχνικά ηλεκτρονικές εφαρμογές, καταλάβαμε πως είναι δυνατές όχι εν μία νυκτί μα με ξενύχτια λίγων εβδομάδων πολλών εμπνευσμένων και πεισματάρηδων ανθρώπων. Μάθαμε να ράβουμε και προστατεύσαμε την ανάσα πολλών φίλων και δωρητών του Οργανισμού έναντι δωρεών μα, πάνω από όλα, μείναμε συνδεδεμένοι μεταξύ μας, εθελοντές και λιγοστοί εργαζόμενοι, με τον κοινό σκοπό που ήταν πιο δυνατός από ποτέ».