ΝΑΖΊΜ ΧΙΚΜΈΤ Φοβούνται την ελπίδα ... Γιώργος Κοφινάς/Νίκος Τάγκας

Ο Ναζίμ Χικμέτ το 1949 έγραψε το ποίημα «Δε μας αφήνουν να τραγουδάμε» για τον μεγάλο Αφροαμερικανό αγωνιστή, βαθύφωνο τραγουδιστή Πολ Ρόμπσον, «που πάλεψε ενάντια στο ρατσισμό και το φυλετικό διαχωρισμό, που μαζί με τους εργάτες συνέβαλε στη δημιουργία της συνδικαλιστικής ομοσπονδίας CIO, που τραγούδησε στις διεθνείς ταξιαρχίες στη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου, που πήρε ενεργό μέρος στους αγώνες κατά της αποικιοκρατίας, υπέρ της ειρήνης, του πυρηνικού αφοπλισμού και του σοσιαλισμού».

Οι στίχοι του Χικμέτ έντονα επίκαιροι στις μέρες μας που οξύνεται η κρατική καταστολή και περιορίζονται ολοένα και πιο ασφυκτικά τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η πρόσφατη ρατσιστική δολοφονία του Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ στις ΗΠΑ, που έβγαλε εκατομμύρια Αμερικανούς στους δρόμους, καθώς και η ψήφιση από την πλειοψηφία του ελληνικού κοινοβουλίου του νόμου-τερατουργήματος που περιορίζει τις διαδηλώσεις, την ώρα που οι δυνάμεις καταστολής χτυπούσαν την κινητοποίηση χιλιάδων λαού που διαδήλωναν έξω από τη Βουλή ενάντια στο αντιλαϊκό νομοσχέδιο.

Το τραγούδι γράφτηκε το 1980 με αφορμή τα γεγονότα της εποχής, μεγάλες διαδηλώσεις σε Ελλάδα και Αμερική. Τι ήταν αυτό που έκανε το συνθέτη να το μοιραστεί με το κοινό μετά από 40 χρόνια; «Αφορμή που θέλουμε να ακουστεί πάλι το τραγούδι, είναι τα χτεσινά (σ.σ. Πέμπτη 9 του Ιούλη 2020) γεγονότα στο Σύνταγμα, στη μεγάλη διαδήλωση ενάντια στο νόμο – έκτρωμα κατά των διαδηλώσεων. Γεγονότα που έχουν σχέση με το σύνθημα ‘’Δεν μπορώ να αναπνεύσω’’ που ακούγεται και στις Ηνωμένες Πολιτείες το τελευταίο διάστημα»

Το τραγούδι «Φοβούνται την ελπίδα» (Δεν μας αφήνουν να τραγουδάμε) ηχογραφήθηκε στο STUDIO DIVA από τον Βασίλη Μαντόγλου. Κιθάρες: Γιώργος Κοφινάς και Νίκος Τάγκας.

[ΜαριονΑξαρλιαν]

Ο Ναζίμ Χικμέτ, αριστοκρατικής καταγωγής, γεννήθηκε στις 15 Γενάρη 1902 στη Θεσσαλονίκη.
Το 1912 φοιτά σε ιδιωτικό σχολείο.
Ο επόμενος όμως χρόνος τον βρίσκει σε δημόσιο σχολείο.
Το 1917 μπαίνει στη σχολή αξιωματικών του ναυτικού και φοιτά ως δόκιμος.
Μια επίμονη πλευρίτιδα του στερεί τη δυνατότητα να υπηρετήσει τη θητεία του ως αξιωματικός.

Το 1921 ο Χικμέτ αποφασίζει να ενταχθεί στον «Πόλεμο Ανεξαρτησίας» του Κεμάλ, στην Ανατολή. Στο δρόμο συναντιέται με Τούρκους Σπαρτακιστές φοιτητές, που είχαν απελαθεί από τη Γερμανία. Απ' αυτούς μαθαίνει για τους Μαρξ, Ενγκελς κι έρχεται σε επαφή με την κομμουνιστική ιδεολογία. Στην πεζοπορία του προς την Αγκυρα γίνεται μάρτυρας της φτώχειας και δυστυχίας των αγροτών της Ανατολής και συνειδητοποιεί το μέγεθος των κοινωνικών προβλημάτων της χώρας.
....

[mf]

TO PAUL ROBESON

They don’t let us sing our songs, Robeson,
my songbird with the wings of an eagle,
my Black brother with the pearly smile,
they don’t let us sing our songs.

They are afraid, Robeson,
afraid of the dawn,
afraid to see, to hear, to touch –
afraid to cry like the rain washing a naked body,
afraid to laugh like sinking one’s teeth into a hard quince.
They are afraid to love, to love like Ferhad2
(surely you too must have a Ferhad, Robeson,
what is his name?)

They are afraid of the seed, of the earth
and of the running water
afraid to remember the hand of a friend,
asking no discount, no commission, no interest –
a hand that has never alighted
like a lively bird in the palms of their hands.
They are afraid of hope, Robeson, afraid of hope, hope!
They are afraid, my songbird with the wing of an eagle,
they are afraid of our songs, Robeson.