Πως μη Θαυμάσωμεν | Π. Πελοποννησίου Ι Ήχος Γ΄ | «Βυζαντινός Χορός»

Ο «Βυζαντινός Χορός» του Ιερού Ναού Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Πολιούχου Αθηνών, αποτελείται κυρίως από σπουδαστές της τάξης του κ. Δεμελή Γεώργιου, της Σχολής του Εκκλησιαστικού Ιδρύματος Βυζαντινής και Παραδοσιακής Μουσικής της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών αλλά και εκλεκτούς φίλους της ψαλτικής τέχνης με σκοπό την προβολή και την διάδοση της.
Την έρευνα για την επιλογή του ρεπερτορίου την έχει ο κ. Τρασάνης Χάρης ενώ την διδασκαλία των ύμνων και την διεύθυνση του «Βυζαντινού Χορού» έχει ο κ. Δεμελής Γεώργιος ο οποίος πραγματοποιεί πρόβες σε εβδομαδιαία βάση με σκοπό να συνενώσει αυτούς που πιστεύουν στο όραμα του «Βυζαντινού Χορού», έχοντας ως πυξίδα την φράση του Αριστείδη του Κοϊντιλιανού που μιλά για τα «απόρρητα εν τη μουσική», δηλ ό,τι δεν καθορίζεται γραπτώς «εν ταίς προς αλλήλους ομιλίαις διεσώζοντο».
Κατά παραβολή ο μαθητής της Ψαλτικής τέχνης πρέπει να έχει παρουσία στο ψαλτήρι για να διδαχθεί τα «απόρρητα εν τη μουσική», εν τη Βυζαντινή μουσική! «Ο θέλων μουσικήν μαθείν και θέλων επαινείσθαι θέλει πολλάς υπομονάς, θέλει πολλάς ημέρας … », νουθετεί προς μαθητάς ο κ. Χρυσάφης ο Νέος (Ακμή περ. 1650 - 1685).
Όχημα για την υλοποίηση του οράματός του, είναι η συστηματική, ερμηνευτική παρουσίαση πολλών ειδών ψαλμωδίας, σπουδαίων μελοποιών της Εκκλησιαστικής μουσικής και παράδοσης.
Η ερμηνεία προσεγγίζεται ως κατανυκτική, ήρεμη και εκκλησιαστική ανάλογη με το ύφος των παραδοσιακών μελών, αναδεικνύοντας τις μυσταγωγικές συνθέσεις του Π. Πελοποννησίου. Τα μουσικά κείμενα βρίσκονται στον δεύτερο τόμο της «Μουσικής Βιβλιοθήκης» του 1869 και θα δημοσιεύονται με σκοπό την μελέτη του φιλόμουσου ακροατηρίου.
Τα παραπάνω είδη ψαλμωδίας, κατά τον Χρύσανθο, ανήκουν στο νέο στιχηραρικό μέλος και ψάλλονται στους ιερούς ναούς το Σαββάτο εσπέρας κατά την περίοδο της Παρακλητικής (Οκτώηχος) σε μια ανακυκλούμενη περίοδο οκτώ εβδομάδων που ξεκινά από την Κυριακή του Πάσχα.