filmov
tv
ΤΟΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ Νίκος Ξυλούρης (ΣΤΙΧΟΙ)

Показать описание
ΜΟΥΣΙΚΗ: Χρήστος Λεοντής, ΠΟΙΗΣΗ: Γιάννης Ρίτσος
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Νίκος Ξυλούρης
Αππό το δίσκο ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ, στο οποίο ο Χρήστος Λεοντής παρουσιάζει μελοποιημένο το ομώνυμο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου. Ποίημα γραμμένο κατά τη διάρκεια 1948-49, όταν ο ποιητής ήταν εξόριστος στο στρατόπεδο Πολιτικών Κρατουμένων στο Κοντοπούλι της Λήμνου, μελοποιήθηκε από το Χρήστο Λεοντή μέσα στην περίοδο της δικτατορίας. Τότε πρωτοπαρουσιάστηκε ζωντανά σε μπουάτ της Πλάκας, σε δίσκο όμως έμελλε να κυκλοφορήσει στα 1975.
Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγά μας κυνηγάει
γύρω σε κάθε βλέμμα το συρματόπλεγμα,
γύρω στην καρδιά μας το συρματόπλεγμα,
γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα.
Πολύ κρύο, πολύ κρύο, πολύ κρύο εφέτος.
Πιό κοντά, πιό κοντά μουσκεμένα χιλιόμετρα μαζεύονται γύρω τους.
Μέσα στις τσέπες του παλίού πανοφωριού τους
έχουν μικρά τζάκια να ζεσταίνουν τα παιδιά.
Κάθονται στο πάτωμα κι αχνίζουν
απ' τη βροχή και την απόσταση.
Η ανάσα τους είν' ο καπνός ενός τραίνου
που πάει μακριά, πολύ μακριά.
Κουβεντιάζουν και τότε η ξεβαμένη πόρτα της κάμαρας
γίνεται σαν μητέρα που σταυρώνει τα χέρια της κι ακούει.
Πιό κοντά , πιό κοντά μουσκεμένα χιλιόμετρα
μαζεύονται γύρω τους........
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Νίκος Ξυλούρης
Αππό το δίσκο ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ, στο οποίο ο Χρήστος Λεοντής παρουσιάζει μελοποιημένο το ομώνυμο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου. Ποίημα γραμμένο κατά τη διάρκεια 1948-49, όταν ο ποιητής ήταν εξόριστος στο στρατόπεδο Πολιτικών Κρατουμένων στο Κοντοπούλι της Λήμνου, μελοποιήθηκε από το Χρήστο Λεοντή μέσα στην περίοδο της δικτατορίας. Τότε πρωτοπαρουσιάστηκε ζωντανά σε μπουάτ της Πλάκας, σε δίσκο όμως έμελλε να κυκλοφορήσει στα 1975.
Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγά μας κυνηγάει
γύρω σε κάθε βλέμμα το συρματόπλεγμα,
γύρω στην καρδιά μας το συρματόπλεγμα,
γύρω στην ελπίδα το συρματόπλεγμα.
Πολύ κρύο, πολύ κρύο, πολύ κρύο εφέτος.
Πιό κοντά, πιό κοντά μουσκεμένα χιλιόμετρα μαζεύονται γύρω τους.
Μέσα στις τσέπες του παλίού πανοφωριού τους
έχουν μικρά τζάκια να ζεσταίνουν τα παιδιά.
Κάθονται στο πάτωμα κι αχνίζουν
απ' τη βροχή και την απόσταση.
Η ανάσα τους είν' ο καπνός ενός τραίνου
που πάει μακριά, πολύ μακριά.
Κουβεντιάζουν και τότε η ξεβαμένη πόρτα της κάμαρας
γίνεται σαν μητέρα που σταυρώνει τα χέρια της κι ακούει.
Πιό κοντά , πιό κοντά μουσκεμένα χιλιόμετρα
μαζεύονται γύρω τους........