09 Απόγνωση

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΩΚΕΑΝΟΥ - 09 Απόγνωση

Απόγνωση, χαμένοι σ’ ενός βλέμματος την όαση
Μόνοι μας σε μόνιμη φρικτή απομόνωση
Μας γδύνουν, γιατί ψάχνουν το σημάδι που έχεις μόνο εσύ
Θανάσιμα μισούμε, όποιον αθετεί υπόσχεση
(Χ2)

Απ’ τους λόφους της Μπογκοτά, στους φωτεινούς δρόμους του Ρίο
Στο οροπέδιο του Θιβέτ, μας θέρισε το κρύο
Απ’ τα υψίπεδα των Άνδεων στα νεαρά βραχώδη όρη
Broadway και July 9 οι καυτοί λεωφόροι
Έχω μπροστά μου τη ζωή, μα πρέπει πρώτα να πεθάνω
Ξεδιπλώνω τη ψυχή, μα πάλι Θεέ μου δε σε φτάνω
Θάνατε, του παλατιού το τελευταίο σκαλί
Μες στο απόλυτο σκοτάδι πως η λάμψη να κρυφτεί
Του ανθρώπου η λογική δεν εξηγεί το υπέρλογο
Ο πόνος και ο φόβος στέκουν μπροστά απ’ το έπαθλο
Η αλήθεια έχει γραφεί πριν από δυο χιλιετίες
Χίλιες και δύο νύχτες έψαχνα τις αιτίες
Όνειρο κακό, να μην έχουν οι άνθρωποι όνειρα
Αντί για γαλανά νερά, βουτάμε σε λασπόνερα
Καρδιά που δε μετανοεί, δεν την κουνά ούτε εγκέλαδος
Κλεισμένος στο δωμάτιο, φωτίζει ο πολυέλαιος
Φθαρμένα γόνατα, πιασμένα ακροδάχτυλα
Το σώμα μου πονά, μα πλάθει στη ψυχή μου νάρθηκα
Γιατί είναι η μόνη άφθαρτη κι αυτή πρέπει να σώσεις
Διαχέεται στο σώμα σου κι ότι σου πει να νιώσεις
Σου ‘δωσε σάρκα και αφή και φόβο του θανάτου
Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΩΚΕΑΝΟΥ - 09 Απόγνωση

Διαίσθηση και όραση, όπως αυτή του γάτου
Να βλέπεις στο θεοσκόταδο ένα κερί αναμμένο
Κι αν σβήσει, βρες το κι άναψέ το, περιμένω
Άνθρωπε εσύ επιλέγεις, αν γίνεις Θεός ή κτήνος
Θάψε το σπόρο σου βαθιά και θα φυτρώσει κρίνος
Είμαστε οι μόνοι μες στο σύμπαν, ουρλιάζω δεν ακούν
Στην άγρια νύχτα με πυρσούς έρχονται να με δουν
Έχουν νέα απ τον εχθρό, πρέπει επειγόντως να μου πουν
Όσοι είναι μόνιμα στη γύρα, τη μοίρα προκαλούν
Όταν πίνουνε, γαντζώνονται από αγκάθια που πονούν
Ξέρουν ότι φταίνε, γι αυτό και δεν ξεχνούν
Σε πλατείες, εκκλησίες, πάρκα και βαγόνια
Στο πήγαινε-έλα έλιωσαν τα πιο όμορφα μας χρόνια
Όλο και κάποια φασαρία θα ‘γινε στη γειτονιά
Σε πούλησε η πουτάνα για χρήματα στεγνά
Δυο τακούνια σουβλίσανε μια τρυφερή καρδιά
Δε νοιάστηκε για σένα αδερφέ ούτε μια φορά
Όταν πίκρα σε κερνούσε και σου ‘σφιγγε στο στέρνο
Εσύ ήθελες μονάχα να της πεις ‘’αργοπεθαίνω’’
Σουλατσάρει στα μουσικά πορνεία της γενιάς μας
Κρατώντας συντροφιά στα διεφθαρμένα αρσενικά μας
Εκκρίνουν ορμόνες, όταν πιέζονται κλαίνε
Τις κολλάω στον τοίχο, τις χτυπάω, όταν φταίνε
Σαν με αγγίζουνε καίνε, γιατί η ζωή είναι μικρή
Έχουνε άγριες ορμές και μια ανάσα καυτή
Στάζει φαρμάκι η πέτσα, με μουδιάζει η ηδονή
Πώς να μοιάζει από μέσα μια καρδιά παιδική
Ούτε που θυμάμαι, πα ναι χρόνια που ‘μαι εδώ
Ποιος μου κλέβει τον αέρα, να ανασάνω αδημονώ
Με φίμωσαν, να μην ξεστομίσω την αγάπη
Γιατί αλλιώς θα αποσύρουνε της ηδονής το χάπι
Δεν είχα ένα χέρι, για να με κρατάει τα βράδια
Το σώμα μου μολύνθηκε πριν να γνωρίσει χάδια
Στέκομαι σα κούκλα σε βιτρίνα της red light
Περνάνε και με αγγίζουνε, κανείς δε με αγαπάει

Απόγνωση, χαμένοι σ ενός βλέμματος την όαση
Μόνοι μας σε μόνιμη φρικτή απομόνωση
Μας γδύνουν, γιατί ψάχνουν το σημάδι που έχεις μόνο εσύ
Θανάσιμα μισούμε, όποιον αθετεί υπόσχεση
(Χ2)