Εσωστρέφεια

DinosAvros Almost Feat +Anorimos
.........................................................................................
Εικόνα: Ο Γκιώνης Της Προπαίδειας Κακοποιημένος Από Α.Ι.
.........................................................................................
Μου ‘ρθε στην κεφαλή ένα αμόνι που σκεπαζόμουν της προπαίδειας το γκιώνη…
Τα σωθικά μου γυροφέρνουν hully gully κουβαλώντας δυο εαυτούς κάτω απ’ την ίδια άτριχη μασχάλη
Την προκοπή μου καρφιτσώνω σ ένα έλατο που βάση του είναι λάσκα
«Που πας ρε φίλε;» μου φωνάζουν από κάτω «ξεστολίζουμε δε βλέπεις;»
Μπήκε Πάσχα…Ανάσταση!!!
Κλωσάω αυγά και φτύνω φίδια σε ασβεστωμένα πεζοδρόμια
που αδέξιοι μπαρμπέρηδες κουρεύουν στη σειρά σφαγμένα γίδια
Κι αναρωτιέμαι: να ζει κανείς ή να ναι SS για να γλυτώσει το αδήλωτο τζακούζι;
Και που να βρει τις αντοχές , να πάρει θάρρος απ το χτες, να κάνει πράξη τις ευχές
Να τις φορέσει για φτερά και να πετάξει,
να μη σκάσει σαν καρπούζι…
«Πάλι τα ίδια»….
Απ το camping στο clubbing κι απ το Zappa στο zapping
Απ τον Άννα στον Καϊάφα, από γκάφα σε γκάφα
Με σταυρώνει η μαμά μου καθώς πάω στο μπουρδέλο
(Στ αχαμνά νοιώθω άντρας μα στο βάθος δε θέλω…)
….Θα πάω κι ας μου βγει και σε καλό…
Ο καραγκιόζης που ξεψύχησε στα σοκάκια της Πλάκας ήταν άραγε μαλάκας ή τον φάγαν της ανάγκης μου οι πάνες;
Νταβατζήδες και πουτάνες ρομαντζάδα στα κανάλια της καφρίλας;
Με τον έφεδρο οργασμό να ελλοχεύει πίσω από πορτάκια λάκας, φορτωμένο με κορώνες άλφα τέχνης που αμόλησε ο Αττίλας;
«Στην επόμενη ζωή θέλω να είμαι αγαλματίδιο στις Κάννες»
Μου ήρθαν ιδέες μα μου σφίγγανε την κύστη και στο τέλος τις κατούρησα με αίμα
Μα τι να λέω; Είχα καριέρα να κοιτάξω και αιφνίδια με παρέσυρε το ρέμα
Το κουτούκι μπουφές κι η δεξίωση πάρτι, που να βρω αντοχές από Απρίλη σε Μάρτη;
Μαρινάρομαι fitness σε μαρμίτα body builder δρυΐδη… «ανακάτεμα θέλω!…μα δεν είναι κανείς;» έχουν φύγει ταξίδι…
«Πάλι τα ίδια»!..
Απ το camping στο clubbing κι απ το Zappa στο zapping
Απ τον Άννα στον Καϊάφα, από γκάφα σε γκάφα / Μου κουνάω το μαντήλι, μου ανάβω καντήλι
Όλο κάνω πως φεύγω μα όλο ακίνητος μένω, σαν καράβι σε ξέρα,
«ένα βήμα πιο πέρα, έχει ξέρες για όλους!»…Ουπς! Το φιλί της ζωής το έχω παίξει στους βόλους…
Θα μείνω κι ας μου βγει και σε κακό…
Αργυρό μου μετάλλιο σε τρίβω στο μπούτι, τύφλωσέ με στην ισχνή σου αντανάκλαση
Κλεμμένο δέκαθλο στην κούρσα της πίκρας
Διπλωμένη κορδέλα στο λαιμό μου, στις ανάσες μου δίνε παράταση /
Στεγνωμένε μου ιδρώτα με αλάτια στην αγκάλη της λύκρας
ξημέρωσέ με κερδισμένο να γιορτάσω τη δική μου αναγέννηση…
«Τι λες ρε φίλε!… ξεστολίζουμε, δε βλέπεις;»…