filmov
tv
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ #Νατάσσα_Μποφίλιου

Показать описание
Από @chris_avramidis
Δείτε αυτήν την μαγική στιγμή. Όταν η Νατάσσα Μποφίλιου τραγούδησε «Τίποτα δεν πάει χαμένο» φορώντας την Παλαιστινιακή Κεφίγια.
🌍Οι άνθρωποι στο #Σύνταγμα άλλαξαν χρόνο με τον πιο ανθρώπινο τρόπο που γίνεται: Με την αντίθεση σε έναν πόλεμο, την Αλληλεγγύη στους απλούς ανθρώπους που σκοτώνονται και τη μελωδία του Αγώνα που συνεχίζεται.
#Παλαιστινη
Φοίβος Δεληβοριάς/Foivos Delivorias
ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΑ
Νομίζω αποτελεί ένα ιδιαίτερο είδος τύχης το να έχεις πολλούς να ευχαριστήσεις. Και στην περίπτωση της «Ταράτσας του Χρόνου» είναι τόσοι πολλοί που δε νιώθω απλώς τυχερός, νιώθω ευλογημένος.
Τόσοι άνθρωποι δώσαν κομμάτι της καρδιάς τους για να βοηθήσουν στο μικρό όνειρο που είχα από παιδί: του ταξιδιού στο χρόνο. Ίσως γιατί είναι όνειρο κοινό, κομιξάδικο, παιδαριώδες, ίσως γιατί όλοι ψάχνουμε έναν τρόπο να ενωθούμε σε κάτι που να κρύβει επιτέλους λίγο νόημα –και τι πιο πλήρες νοήματος από έναν παλιό φανοστάτη που ξαφνικά μας φωτίζει; Σε μια εποχή που τσακωνόμαστε ακόμη και για συγγραφείς του μεσοπολέμου ή για τραγουδιστές χαραγμένους στα αυλάκια της λαϊκής συνείδησης, τι καλύτερο απ’ το να πάμε οι ίδιοι πίσω με το βάρος των σωμάτων και των σημερινών εμμονών μας, να λατρέψουμε και να κοροϊδέψουμε ταυτόχρονα, να πενθήσουμε και να καλωσορίσουμε εξίσου;
Ε, λοιπόν, πιο πρόθυμοι άνθρωποι απ’αυτούς της «Τεχνόπολης του Δήμου Αθηανίων» δεν ξέρω αν θα ξαναβρεθούν στο δρόμο μου. (..)
Ύστερα η ομάδα του καλλιτεχνικού γραφείου που με εκπροσωπεί, του Prospero.(..)
Και πάμε τώρα στους βασικούς καλλιτεχνικούς υπευθύνους: ο Άγγελος Τριανταφύλλου, που εξελίσσεται σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα στη Ζωή και στην Τέχνη. (..)
Ο άλλος Άγγελος, ο Μέντης, είναι από τα πρόσωπα για τα οποία νιώθω πραγματικό δέος. (..)
Η Αλεξάνδρα- Αναστασία Φτούλη που μας έντυσε και μας πέταξε με χάρη χορογράφου από εποχή σε εποχή, η Εύη Σούλη που μας χόρεψε με χάρη ποιήτριας (..)
Ο Ντόριαν Γκρέι Γιάννης Πετρόλιας, που παρέα με τον Νίκο Κόλλια στο stage έκαναν το Σύνταγμα στερεοφωνικό σύστημα, από κείνα τα υπέροχα παλιά. Δικός σας πάντα, παιδιά. Ο Παναγιώτης Τσεβρένης είναι λες και μεγαλώσαμε στο ίδιο δωμάτιο. Μαζί του αισθάνομαι συνοδηγός σε ένα νυχτερινό ταξίδι σε μιαν άσφαλτο που αλλάζει χρώματα. Ο φωτιστής μας, δώστου σκοτάδι και θα φτιάξει μόνος του από την αρχή το Σύμπαν.
Ο Μάριος Γαμπιεράκης και τα «Μαύρα Γίδια», έκαναν τα φοβερά βίντεο, ομιλώντας άπταιστα την γκονταρική. Ο συνεργός, αδερφός, θαυματοποιός, ο άνθρωπος που ήρθε να κάνει τη ζωή των δίπλα του καλύτερη, ο Δημήτρης Μακρής μας φωτογράφησε και σκηνοθέτησε το promo βίντεό μας. Ο πολύπειρος Δημήτρης Τσίγκος είναι υπεύθυνος για την τηλεσκηνοθεσία, έργο δύσκολο για μια δουλειά με συνεχείς εναλλαγές, φωτισμούς, σε εξωτερικό χώρο- και τα πήγε θαυμάσια.
Για τον Θύμιο Παπαδόπουλο στις ενορχηστρώσεις και στη διεύθυνση, τι να πω; Ξεπέρασε τον εαυτό του στη δουλειά αυτή και είναι δύσκολο όταν είσαι ήδη αξεπέραστος. Τους μουσικούς μας τους ανέφερα ξεχωριστά ήδη σε άλλο ποστ, ας προσθέσω λίγο ρισπέκτ κι αγάπη εδώ.
Και πάμε τώρα στους επί σκηνής: οι 3 θαυμάσιοι χορευτές μας, η αρχαιοπρεπής Έλσα Σίσκου, ο «ξωτικός» Θάνος Ραγκούσης και ο πολυτάλαντος Περικλής Σιούντας. Γούστο, ακρίβεια και ομορφιά- οι ορισμοί.
Οι δύο πλανήτες που εξελίσσονται σε αστέρια, οι έξοχες Λητώ Αμπατζή και Έλενα Λεώνη στα φωνητικά.
Η Μάρθα μου, η αδερφή μου, η σημαντικότερη της γενιάς της, ή μάλλον η μόνη που μπαινοβγαίνει στις γενιές όπως στο σπίτι της, ο άνθρωπος που χαρίζει Τέχνη και δύναμη και ελευθερία με μια απλή της κίνηση.
Κι όλα αυτά με χιούμορ σωτήριο και απόλυτα δικό της. Ακούς εκεί να την έχω στη ζωή μου; Δεν ξέρω αν το αξίζω, θέλω πάντως πολύ να είμαι κάθε μέρα άξιός του.
Η Νατάσσα, αυτό το άκοπο διαμάντι , που με συγκίνησε ξανά με χίλιους τρόπους: έδωσε τα πάντα σε κάθε τραγούδι που της ζήτησα, συνέδεσε με ανίκητη απλότητα το «κάθε σου γιατί» του τραγουδιού με ένα από τα πιο ασήκωτα «γιατί» της χρονιάς που έφυγε, αυτό της ατέλειωτης σφαγής των αμάχων στη Γάζα. Επίσης επέμεινε εξ αρχής να μην πληρωθεί και την –πολύ μικρή, έτσι κι αλλιώς- αμοιβή της, την δώρισε. Είδα πως γράφονται γι’αυτήν πράγματα απαράδεκτα, ξανά. Ε, λοιπόν, αν είναι να έχω εχθρούς, με χαρά διαλέγω τους δικούς της.
(..)
Δείτε αυτήν την μαγική στιγμή. Όταν η Νατάσσα Μποφίλιου τραγούδησε «Τίποτα δεν πάει χαμένο» φορώντας την Παλαιστινιακή Κεφίγια.
🌍Οι άνθρωποι στο #Σύνταγμα άλλαξαν χρόνο με τον πιο ανθρώπινο τρόπο που γίνεται: Με την αντίθεση σε έναν πόλεμο, την Αλληλεγγύη στους απλούς ανθρώπους που σκοτώνονται και τη μελωδία του Αγώνα που συνεχίζεται.
#Παλαιστινη
Φοίβος Δεληβοριάς/Foivos Delivorias
ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΑ
Νομίζω αποτελεί ένα ιδιαίτερο είδος τύχης το να έχεις πολλούς να ευχαριστήσεις. Και στην περίπτωση της «Ταράτσας του Χρόνου» είναι τόσοι πολλοί που δε νιώθω απλώς τυχερός, νιώθω ευλογημένος.
Τόσοι άνθρωποι δώσαν κομμάτι της καρδιάς τους για να βοηθήσουν στο μικρό όνειρο που είχα από παιδί: του ταξιδιού στο χρόνο. Ίσως γιατί είναι όνειρο κοινό, κομιξάδικο, παιδαριώδες, ίσως γιατί όλοι ψάχνουμε έναν τρόπο να ενωθούμε σε κάτι που να κρύβει επιτέλους λίγο νόημα –και τι πιο πλήρες νοήματος από έναν παλιό φανοστάτη που ξαφνικά μας φωτίζει; Σε μια εποχή που τσακωνόμαστε ακόμη και για συγγραφείς του μεσοπολέμου ή για τραγουδιστές χαραγμένους στα αυλάκια της λαϊκής συνείδησης, τι καλύτερο απ’ το να πάμε οι ίδιοι πίσω με το βάρος των σωμάτων και των σημερινών εμμονών μας, να λατρέψουμε και να κοροϊδέψουμε ταυτόχρονα, να πενθήσουμε και να καλωσορίσουμε εξίσου;
Ε, λοιπόν, πιο πρόθυμοι άνθρωποι απ’αυτούς της «Τεχνόπολης του Δήμου Αθηανίων» δεν ξέρω αν θα ξαναβρεθούν στο δρόμο μου. (..)
Ύστερα η ομάδα του καλλιτεχνικού γραφείου που με εκπροσωπεί, του Prospero.(..)
Και πάμε τώρα στους βασικούς καλλιτεχνικούς υπευθύνους: ο Άγγελος Τριανταφύλλου, που εξελίσσεται σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα στη Ζωή και στην Τέχνη. (..)
Ο άλλος Άγγελος, ο Μέντης, είναι από τα πρόσωπα για τα οποία νιώθω πραγματικό δέος. (..)
Η Αλεξάνδρα- Αναστασία Φτούλη που μας έντυσε και μας πέταξε με χάρη χορογράφου από εποχή σε εποχή, η Εύη Σούλη που μας χόρεψε με χάρη ποιήτριας (..)
Ο Ντόριαν Γκρέι Γιάννης Πετρόλιας, που παρέα με τον Νίκο Κόλλια στο stage έκαναν το Σύνταγμα στερεοφωνικό σύστημα, από κείνα τα υπέροχα παλιά. Δικός σας πάντα, παιδιά. Ο Παναγιώτης Τσεβρένης είναι λες και μεγαλώσαμε στο ίδιο δωμάτιο. Μαζί του αισθάνομαι συνοδηγός σε ένα νυχτερινό ταξίδι σε μιαν άσφαλτο που αλλάζει χρώματα. Ο φωτιστής μας, δώστου σκοτάδι και θα φτιάξει μόνος του από την αρχή το Σύμπαν.
Ο Μάριος Γαμπιεράκης και τα «Μαύρα Γίδια», έκαναν τα φοβερά βίντεο, ομιλώντας άπταιστα την γκονταρική. Ο συνεργός, αδερφός, θαυματοποιός, ο άνθρωπος που ήρθε να κάνει τη ζωή των δίπλα του καλύτερη, ο Δημήτρης Μακρής μας φωτογράφησε και σκηνοθέτησε το promo βίντεό μας. Ο πολύπειρος Δημήτρης Τσίγκος είναι υπεύθυνος για την τηλεσκηνοθεσία, έργο δύσκολο για μια δουλειά με συνεχείς εναλλαγές, φωτισμούς, σε εξωτερικό χώρο- και τα πήγε θαυμάσια.
Για τον Θύμιο Παπαδόπουλο στις ενορχηστρώσεις και στη διεύθυνση, τι να πω; Ξεπέρασε τον εαυτό του στη δουλειά αυτή και είναι δύσκολο όταν είσαι ήδη αξεπέραστος. Τους μουσικούς μας τους ανέφερα ξεχωριστά ήδη σε άλλο ποστ, ας προσθέσω λίγο ρισπέκτ κι αγάπη εδώ.
Και πάμε τώρα στους επί σκηνής: οι 3 θαυμάσιοι χορευτές μας, η αρχαιοπρεπής Έλσα Σίσκου, ο «ξωτικός» Θάνος Ραγκούσης και ο πολυτάλαντος Περικλής Σιούντας. Γούστο, ακρίβεια και ομορφιά- οι ορισμοί.
Οι δύο πλανήτες που εξελίσσονται σε αστέρια, οι έξοχες Λητώ Αμπατζή και Έλενα Λεώνη στα φωνητικά.
Η Μάρθα μου, η αδερφή μου, η σημαντικότερη της γενιάς της, ή μάλλον η μόνη που μπαινοβγαίνει στις γενιές όπως στο σπίτι της, ο άνθρωπος που χαρίζει Τέχνη και δύναμη και ελευθερία με μια απλή της κίνηση.
Κι όλα αυτά με χιούμορ σωτήριο και απόλυτα δικό της. Ακούς εκεί να την έχω στη ζωή μου; Δεν ξέρω αν το αξίζω, θέλω πάντως πολύ να είμαι κάθε μέρα άξιός του.
Η Νατάσσα, αυτό το άκοπο διαμάντι , που με συγκίνησε ξανά με χίλιους τρόπους: έδωσε τα πάντα σε κάθε τραγούδι που της ζήτησα, συνέδεσε με ανίκητη απλότητα το «κάθε σου γιατί» του τραγουδιού με ένα από τα πιο ασήκωτα «γιατί» της χρονιάς που έφυγε, αυτό της ατέλειωτης σφαγής των αμάχων στη Γάζα. Επίσης επέμεινε εξ αρχής να μην πληρωθεί και την –πολύ μικρή, έτσι κι αλλιώς- αμοιβή της, την δώρισε. Είδα πως γράφονται γι’αυτήν πράγματα απαράδεκτα, ξανά. Ε, λοιπόν, αν είναι να έχω εχθρούς, με χαρά διαλέγω τους δικούς της.
(..)