ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΜΠΕΤΑΣ - 'ΜΕΛΩΔΙΕΣ' ΟΡΓΑΝΙΚΑ ΣΟΛΟ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ

Οργανικές εκτελέσεις του Γιώργου Ζαμπέτα επάνω σε μελωδίες και συνθέσεις του ίδιου, ο οποίος άφησε ως παρακαταθήκη ένα μεγάλο αριθμό τέτοιων αριστουργημάτων, πολλά από τα οποία γράφτηκαν για κινηματογραφικές ταινίες από τις οποίες έγιναν και δημοφιλή.
Στα τέλη του ’60 κυκλοφόρησαν εκατοντάδες 45άρια αλλά και "τουριστικοί" δίσκοι και συλλογές με την ορχήστρα του Γιώργου Ζαμπέτα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με ορχηστρικά δικά του.
Αυτή η ανάρτηση περιέχει υλικό του μεγάλου δεξιοτέχνη, από τρία συνολικά άλμπουμ-συλλογές, που κυκλοφόρησαν τότε κυρίως στο εξωτερικό.

Ο πιο μελωδικός συνθέτης, βάρδος του λαϊκού τραγουδιού και δεξιοτέχνης στο μπουζούκι. Γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου του 1925 στην Αθήνα. Τα πρώτα μαθήματα στο μπουζούκι τα πήρε από τον κουρέα πατέρα του και από το 1950 άρχισε να εργάζεται επαγγελματικά σε λαϊκά κέντρα. Στη δισκογραφία μπήκε το 1953.
Το 1959 ο Μάνος Χατζιδάκις τον έκανε «σολίστ» στις συνθέσεις του. Τα επόμενα χρόνια, ο Γιώργος Ζαμπέτας «κέντησε» με τις ξεχωριστές πενιές του τις εισαγωγές και τα τραγούδια των Θεοδωράκη, Ξαρχάκου, Πλέσσα, Μαρκόπουλου, Μαρκέα, Καπνίση και πολλών άλλων συνθετών. Έγραψε ακόμα τραγούδια με τους Πυθαγόρα, Καγιάντα, Πρετεντέρη, Παπαδόπουλο, Τζεφρώνη, Μπακογιάννη και Παπαγιαννοπούλου, ενώ συνεργάστηκε στενά με τον κορυφαίο στιχουργό Χαράλαμπο Βασιλειάδη - Τσάντα, τον ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου και τον Αλέκο Σακελλάριο.
Στο ενεργητικό του περιλαμβάνονται πάνω από 250 τραγούδια, τα περισσότερα από τα οποία έγιναν επιτυχίες, όπως Πατέρα κάτσε φρόνιμα, Ρωμιός αγάπησε Ρωμιά, Σταλιά-σταλιά, Τι σου ’κανα και μ’ εγκατέλειψες, Τι γλυκό να σ’ αγαπούν, Ο πενηντάρης, Μάλιστα κύριε, Ο πιο καλός ο μαθητής κ.ά. Με τα τραγούδια του ανέδειξε μια ολόκληρη γενιά τραγουδιστών: Τόλης Βοσκόπουλος, Μαρινέλλα, Δημήτρης Μητροπάνος, Βίκυ Μοσχολιού, Σταμάτης Κόκοτας, Δούκισσα κ.α.
Πήρε μέρος σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις και κινηματογραφικές ταινίες (Κόκκινα Φανάρια, Λόλα, Οδός Ονείρων κ.ά.).
Πηγαίος, αθυρόστομος, χιουμορίστας, αλλά και αληθνός μάγκας.
Τον γνωρίζουμε μέσα από τα τραγούδια του. Αυτές τις γενναιόδωρες αξεπέραστες μελωδίες του, τη δεξιοτεχνία του στο μπουζούκι, το χιούμορ, την αθυροστομία του, το θέαμα που έστηνε πάντα ο Γιώργος Ζαμπέτας, ακόμη και όταν έδινε συνεντεύξεις.
Αυτός ο «λαϊκός σόουμαν» όπως τον έχει περιγράψει εύστοχα ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, με επικοινωνιακό χάρισμα και πάνω απ’ όλα ταλέντο, χάραξε δικό του ύφος στο τραγούδι, με ευφάνταστες εισαγωγές ακόμη και σε τραγούδια άλλων, εκφραστικές ερμηνείες, ενώ υπήρξε υποστηρικτής πολλών στα πρώτα τους βήματα (Δημήτρης Μητροπάνος, Τόλης Βοσκόπουλος, Βίκυ Μοσχολιού). Θρήσκος, «ήθελε πάντα αναμμένο καντήλι στο εικονοστάσι», αλλά και προληπτικός, «φοβόταν τις μαύρες γάτες». Eνας μάγκας, δίκαιος με τους άλλους αλλά αδικημένος ο ίδιος.Δημιουργίες του όπως «Τα δειλινά», «Τα ξημερώματα», «Δεν έχει δρόμο να διαβώ» κ.α. παραμείναν αξεπέραστες και τον κατατάσσουν στις υψηλότερες βαθμίδες του μουσικού στερεώματος, σύμφωνα και με τη δήλωση του Λευτέρη Παπαδόπουλου: «Ο Ζαμπέτας ως συνθέτης χωράει μέσα στην πρώτη δεκάδα των μεγάλων μορφών του ρεμπέτικου και λαϊκού μας τραγουδιού. Ως μπουζουκτσής ήταν ο καλύτερος, από την άποψη του προσωπικού ήχου, αλλά σαν σώου-μαν ήταν μοναδικός. Ένας καλλιτέχνης που αν είχε γεννηθεί στην Αμερική θα πρωταγωνιστούσε, πιθανότατα, στην παγκόσμια σκηνή!».
Υπήρξε και αδύναμος, δοτικός, ταλαιπωρημένος, αισθηματίας. Δούλευε όπως έλεγε «για τη δόξα», δεν τον ενδιέφεραν τα λεφτά, αν κι έκανε το κουμάντο του –κυρίως η Αργυρώ (Ρούλα), η σύζυγός του–ενώ όσοι τον γνώριζαν έχουν να λένε για την ανοιχτοσύνη και την καλή του καρδιά. Χείμαρρος τρυφερότητας, όπως τον περιγράφει η κόρη του Κατερίνα Ζαμπέτα.

Λάτρευε τη φωνή του Στράτου Παγιουμτζή, «ο θεός των θεών», χαρακτήριζε «θρύλο» τον Καζαντζίδη, «μεγάλη καρδιά» τον Χιώτη, «φίνο» τον Μητσάκη και θυμόταν πάντα τη συμβουλή που του έδωσε το 1952 να μην πίνει με τους θαμώνες. «Αποχτούνε δικαιώματα και θα σε ξεφτιλίσουνε στο σανίδι». Εκτοτε το αμάρτημά του ήταν «ο καφές και κανένα τσιγαράκι στη χάση και στη φέξη».
Για τον Τσιτσάνη έλεγε πως ήταν «πολύ παρωπιδοφόρος». «Δεν ήθελε κανέναν. Μόνο με τις γυναίκες δεν είχε πρόβλημα, γιατί εκεί δεν υπήρχε ανταγωνισμός», αλλά παραδεχόταν ότι «ήτανε μεγάλος! Κολόνα μεγάλη, καρυάτιδα».
Η δεκαετία του ’80 έφερε νέα ήθη. Οι καταξιωμένοι τραγουδιστές δεν ήθελαν συνεργασίες μαζί του, εκείνος κλείστηκε, το αναπνευστικό πρόβλημα χειροτέρεψε.
Δυστυχώς, ο ίδιος δεν βρίσκεται μόνο στη δύση της καριέρας, αλλά και της ζωής του. Στις αρχές του 1992, μπήκε στο νοσοκομείο με τη διάγνωση του καρκίνου στα οστά σε προχωρημένη κατάσταση. Αφήσε την τελευταία του πνοή από καρκίνο, στο νοσοκομείο «Σωτηρία», στις 10 Μαρτίου του 1992. Ήταν 67 ετών.

[giannisxatzidakis]

Για σου γλυκέ μας Γιώργο Ζαμπέτα με τίς υπέροχες μελωδίες σου!!!

[ΜΑΚΗΣΣΤΑΥΡΑΕΤΟΣ]

Να είσαι καλά εσύ που ανέβασες αυτήν τη μουσική πανδαισία του αξέχαστου Ζαμπετα!!

[ΜαρίαΑντωνοπούλου-γδ]

Πολυ καλη δουλεια.μπραβο.Σεπτεμβρης 2024.

[tomislavtomanovic]

Hvala Vam na ovom kratkom životopisu velikog Zambetasa.Volim grčku muziku i sam sviram buzuki, a ova priča me je nadahnula. Pozdrav iz Beograda
Ευχαριστώ για αυτό το σύντομο βιογραφικό του μεγάλου Ζαμπέτα, αγαπώ την ελληνική μουσική και παίζω μπουζούκι ο ίδιος και αυτή η ιστορία με ενέπνευσε. Χαιρετισμούς από το Βελιγράδι

[ΣΤΕΦΑΝΟΣΨΥΛΛΑΚΗΣΕΛΛΗΝ]

ΧΑΡΑ "ΘΕΟΥ" ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΣ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΖΑΜΠΕΤΑ, ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΘΕΟ ΟΥΤΕ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝ. ΓΙΕΑ ΣΟΥ ΓΙΩΡΓΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ