MARR 6g - Ψηφιδωτό (με στίχους)

Άλμπουμ: Θεά Αθηνά
Στίχοι-Ερμηνεία: MARR
Μουσική Παραγωγή: Hip Hop beat Nation
MIX-MASTER: Tokesick (Black Spot Studios)

Lyrics:
Κοιτώ τον ήλιο ψηλά,
μιλώ στη μπέσα μου σαν
τα τσάκρα μου ανοιχτά.
Μία ανάσα βαθιά κι ό,τι με εκτιμά, μαν
Μ’ ανεβάζει, κατεβάζει ξανά, μα μπρο μου ειλικρινά

Σκέψου λίγο τώρα κι εσύ
Αναρωτήσου το ποιοί φύγαν ποιοί μείναν και το γιατί
Και ζωγράφισε μια εικόνα όπως την έχεις φανταστεί
με τα άτομα και σκηνικά που μέσα ποθείς.

Και μπρο μου μπέσα μπορείς, αρκεί να το προσπαθείς,
Γιατί είναι φράγματα μέσα σου δεν μπορείς να ανοιχτείς.
Μα και τα φράγματα είναι ανθρώπινα αν το καλοσκεφτείς
Ανά πάσα στιγμή τα χτίζουν τα γκρεμίζουν κι η ροή...

Συνεχίζει. Με το ποτάμι να ξεχειλίζει
και μια πόλη από βάρβαρους να πλημμυρίζει.
Κι έτσι πάλι το λιβάδι αρχίζει να ανθίζει,
Θέλει χρόνο μα η μόλυνση θα σβήσει και αξίζει.

Πίστεψέ με, άκουσέ με, νιώσε τη φωνή μου ξένε
Μη φοβάσαι γιατί ο φόβος όλα τ’ άλλα προκαλεί.
Σκληρός μένε τρελαμένε κι αν τα μέσα σου σε καίνε,
Μην λυπάσαι μην βιαστείς να τα κάψεις πρώτα εσύ.

Πάρε δυο φίλους κι αν δεν έχεις δεν πειράζει.
Ανέβα λόφο σε θέα να την αράζεις, πρώτος να σαι εσύ
Να δεις μωρή τον ήλιο να χαράζει,
τη στιγμή αυτή ζωή του χάους κάτω να κοιτάζεις.

Τάζεις δώρα σε θεούς, κουβαλάς πέντε σταυρούς,
Ανεβάζεις παλμούς. Παναγιά πες μου μ’ ακούς;
Δεν αρκεί μονάχα τάχα να κρατιέσαι από ψαλμούς.
Θέλει μέσα σταράτα να συνδυάζεις δεσμούς.

Σαν ψηφιδωτό πετρούλα με πετρούλα να κολλούν,
Εκατοντάδες προσπαθούν μια ιστορία να πουν.
Έτσι δένει η ζωή κάποια διαρκούν και κάποια πέφτουν.
Θέλει συντήρηση αλλιώς σκοπό δεν έχουν.

Ο φόβος, πέρασμα προς την ανησυχία, την οργή,
θλίψη, πόνο, απληστία και μανία.
Αν είσαι μόνος και ο τρόμος διεισδύει μ’ αγωνία,
Διαμέλισέ τον μία προς μία κάθε φοβία.

Η ουσία κι η χημεία κρύβονται στην ψυχραιμία.
Τυραννία, η τιμή ακριβή για την ευτυχία. (χα)
Δε δίνω μια, κάνω εμπορία
Και πασάρω λεκτικό γιατρικό στην ψυχολογία

Μαν καμία δεν πάω από τις νέες αρχές.
Το στυλό μου διαλάω διερευνώντας το χτες.
Και μωρό μου πονάω, γιατί είμαι μόνος μου ξες…
Στου μυαλού μου τον τάφο έχουν φυτρώσει ελιές.

Δεν μπορώ να ερευνάω σημάδια από το χτες.
Και κανένας χιουμάνος δεν μου μοιάζει στον δρόμο, δες!
Μάλλον τρέλα πουλάω σε ελεύθερες εποχές
Και φωνάζω υποδούλωση πως υπέστη σ αυτές.

Ώρα αιχμής. Όλοι περπατάνε βιαστικοί.
Χώρα ακμής, ήχοι σόλας μου τρυπάνε τ’ αυτί.
Κάθομαι σ’ ένα παγκάκι τρελαμένος θαρρείς.
Πηγαινέλα κόρη του ματιού μου ακολουθεί.

Μα πόσοι είναι μπορείς μυαλό μου να το δεχτείς;
Ήχοι μες το κεφάλι μου με φωνή παιδική.
Που να λέει πως λυπάται όταν βλέπει κλουβί
Και να θέλει να τ’ ανοίξει να πετάξει το πουλί.

Τόσα ήξερα από όλη τη γη μου μ’ αν το σκεφτείς,
Συρματόπλεγμα πόλης τριγύρω σαν φυλακή.
Και εσώκλειστοι γυρνάμε από δω κι από κει.
Μας μαντρώσανε μ’ αντάλλαγμα λιγάκι ψωμί.

Κάτι μέσα μιλάει ‘’πρέπει να συμβιβαστείς’’,
Το μυαλό μου κολλάει μου παραλύει τους μυς.
Σ’ αδιέξοδο πάει μα ακόμα ακολουθείς.
Κι εγώ στέκομαι πλάι κοιτώ σαν ψυχοπαθής.