mezuna kalın #tyt #yks #yks2023 #ayt

[emirozancg]

İnsanları insanlığından çıkartıyolar biyere gelebilmeleri için

[holy]

Ben hayatımı hastanelerde geçirdiğim için derslerimden arkadaşlarımdan hep bir adım geride kaldım. İlk sene tümörümü öğrendim. Mezuna kalmak zorunda kaldım. İkinci sene ilaçlar, kilo, aile sorunları... sınava bir hafta kala hastaneye kaldırıldım kistimi öğrendim operasyon geçirdim. Tekrar mezuna kaldım... deprem oldu sevdiklerimi kaybettim arkadaşımı gömdüm. Sınav sonuçlarımı bekliyorum ama tükendim. Tonlarca kilo aldım, yeme bozukluğum var. Günde maksimum 4 saat uyuyabiliyorum. Arkadaşlarımın hepsiyle yolumu ayırdım. Hastalıklarım da benimle sürükleniyor ve ailemle ilişkimizi de kopardık. Sınav benden çok şey aldı.

[MerveEe-yxiw]

Gerekiyorsa kalin mezuna korkmayin gerekmiyorsa da kalmayin arkadaslar herkesin irade gucu farkli sonucta .

[esraoepep]

Arkadaşlar mezuna kalıpta sıralamasını öne çekmeyen arkadaşım yok tamam okey yorucu ama dişinizi sıkacağınız bir sene eğer sıkmayıp öylesine bi bölüme ve istemediğiniz bi bölüme giderseniz 40 sene kahrını çekmek zorunda kalırsınuz ve mezuna kalsaydım keşke dersiniz

[dilarawalker]

Mezunluğun zor bir süreç olduğunun farkındayım. Ağlatacak stresten deli edecek ama bunlara rağmen istediğime ulaşacağım. Mezuna kalan veya 12ler size sesleniyorum. Kontrolsüz çalışmalarla sene başından başlarsanız patlarsınız. Ufak ama sağlam adımlar atın. En büyük moral kaynaklarından biride kademeleri net artışıdır. Ama sırf net artıcak diye ezber yapıp asla geçmeyin unuttuğunuzda hiçbir anlamı kalmaz. Sağlığınıza dikkat edin ve güzel bir sene geçirin. Sağlıcakla.

[asgarihumn]

Kusura bakmayın ama o sizin sorununuz. Yks mezunluk senem en düzenli uyku uyuduğum senemdi. İnsanlara kendinizden kaynaklı sorunları empoze ederek potansiyeli yüksek insanları bu yoldan çevirmeyin.

[cerenb]

Ben de mezuna kaldım arkadaşlar bu kadar yıpratmadım kendimi elbette çok zor bir zaman ama ne bileyim bu kadarı da hep fazla geldi

[sevde_]

Mezuna kalmayın, ben mezuna kalırken daha iyi çalışırım diye ümit ettim ilk 4 ay çok güzel çalıştım ama ondan sonra çok kötü geçti. Psikolojim bozuldu . Şuan Kendimi iyi hissetmiyorum. Sınav yaklaştıkça stres seviyesi arttı ve anksiyete oluştu. Son 3 Aydır günde en az 3 4 kere ağlamaktan gözlerim şişti. İrademi kaybettim . Gerçekten mezuna kalmayı düşünürken bu kadar zor bir süreç olduğunu düşünmemiştim. Lütfen mezuna kalmayın son ana kadar elinizden gelenin en iyisini yapın.

[lifegoes]

Hiç bir şey sağlığımızdan daha kıymetli değildir.onun için ders çalışırken daha sakin ve aceleye vermeden her gün az bile olsa disiplinli bir şekilde çalışmak gerekir.

[seydavural]

Arkadaşlar düzenli çalışın kazanırsınız bu kadar kendinize zarar vermeye gerek yok. Kazandığınızda kendiniz diyeceksiniz zaten gözümde büyütmüşüm diye. Hiçbir şey beden ve ruh sağlığınızdan önemli değil. Sağlığınızı kaybetseniz üniversite kazansanız ne kazanmasanız ne. Çevre ve aile baskısına kulak tıkayıp düzenli çalışın. Olmayacak bir şey yok.

[buyrunbenzehra]

gençler kendi tecrübelerimi yazim belki ders çıkaran olur. mezun senemde neler olduğunu söylim. 12. sınıfken ailemim kötü bi sırrını öğrendim ve bunu öğrendiklerimden haberi yoktu. ama artık mezunken evde olduğumdan bu gerçek her zaman suratıma çarpıyodu (merak etmeyin evlatlık değilim) sonra dershaneye başladım her şey çok güzel gidiyodu. öğretmenlerimi önceden de tanıyordum ve çookk seviyodum yeni tanıştıklarımı da çok sevmiştim zaten.evde kaldığım için ailemle vakit geçiriyodum bu da çok hoşuma gidiyodu.sonra dershaneden bi çocuktan hoşlanmaya başladım arkadaştık (yakın değiliz) ben hoşlanıyodum işte ama bu kadar bana hitap edemez amk. inanılmaz hoşlanıyodum akklımmm çıkıyodu aklımmm.denemelerde netlerim çok düşüş yaşadı beyefendi yüzünden. sonra sıctım dedim etüt salonunda yanında oturmayı bıraktım denemelerde asla onun olduğu etüt salonuna geçmedim derslerimi koridordaki masada çalışıyordum buz gibi yerde. ara sıra yanıma soru getiriyordu :') sonra deprem oldu gençler. ailemi kaybetmedim ama herkes gibi çok kötü şeyler yaşadım bunları da yazmim çok uzun olur. burdan ömrüm + 1 ayım gitti.(çok yakınlarım yaşıyorlardı) sonra dershaneden öğretmenim aradı dedi ki "zehra dershanemiz konyaya götürüyor orda yks sürecine devam edicez ben kimseyi aramadım gelmesi için ama senin gitmeni çok istiyorum" dedi. kafamda düşünüyorum ama ailemi bırakıp nasıl gidiyim en küçük kardeşim en yakın arkadaşını kaybetti ona söyleyemiyorum hala ama yanında olmaya çalışıyorum. ve eğer en büyükseniz evin en büyük sorumluluğu sizdedir bunu bilirsiniz.öğretmenim ailemi aradı ikna etti gitmem için.babam sonunda izin verdi. hazırlandım. ve yurtta yanımızda olması için rehberlik öğretmenimiz geliyodu.biz kendi geleceğimiz için gidiyoduk ama bana hangi parayı verseniz mümkün değil o koşulda ailemi bırakıp gitmezdim. öğretmenim bizim için bizim geleceğimiz için gelmişti.sonra otobüsteyken arkilerimle yan yanaydık. konuştuk konuştuk ve yorulduk 5 saniyeliğine kulaklıklarımızı taktık.sonra kafamı cam tarafına çevirdim "lovers rock" dinliyodum (güzel şarkı) ani fren oldu elimi öne doğru ittim hani basketbol topuna eliniz ters gelecek şekilde vurursunuz ya onun 5 katı bi kuvvetle ittim arabanın koltuğunu. sonradan sağıma baktım arkadaşım uçmuştu araya doğru herkesin kafası gözü kan içindeydi. ne olduğunu anlayamadım hocam aradı konuştum panik yapacak bir şey yok hocam ufak bi kaza dedim ama onlara haber araç taklalar attığımız şeklinde gitmiş. "NE UFAK KAZASINDAN BAHSEDİYOSUN HEMEN HABERDAR ET BİZİ" dedi.ve ön tarafı görmüyordum ne olduğunu hiç anlayamadım o an.herkes ağlıyodu dışarı çıktım ön tarafta öğretmenim yatıyor her zaman başaracağımı söyleyen rehberlik öğretmenim. yaralı sanıyorum. diğer öğretmenimi arıyorum diyorum ki hocam yaralı var. ve ordaki ağlayan herkese sakin olması gerektiğini söylüyorum.sonra ambulans geliyor. diyor ki yaralılar bizimle gelsin. gidiyorum elimi hiç açamıyodum çünkü.sonra ceset torbalarını getirdiler koydular öğretmenimi ve dershaneden arkadaşımı. elimden tutan sağlık görevlisinin elini bıraktım çöktüm o an yere.ağlamam durmuyodu dershaneden diğer öğretmenlerim geldi.pansiyona götürdüler bizi.sonra hastaneye gittik yaralılar olarak. öğretmenimi hiç bu kadar çaresiz gördüğümü hatırlamıyodum. depremde bu kadar kötü olmamıştım ben ama bu haber beni çok yaraladı zehra dedi.ailem beni almak istiyor ama almasınlar dedim onlar da kaza yapar diye korkuyodum. sonra pansiyona döndük 60 kişiden 12 kişi kalmıştık. çok yakın arkadaşlarım dediler ki "zehra emin ol öğretmenin de senin devam etmeni isterdi." bundan çok etkilendim ama kafamın içini görmeyin o kadar kötü ve sadece ölüm düşünen birisini düşünün. ne zaman ölücez diye bekleyen biri. ani fren yapıyoruz şuan ölücem, en ufak sallantıda deprem, yemek boğazıma takılsa boğulucam yemek yiyemiyorum zaten iştahım yok heralde bayılıcam ve kafama sert darbe alıcam gibi gibi ölüm üzerine düşünmekten deliren bi beyin düşünün.işte o beyinle konyaya gittim ailemi bile görmeden.(şuan beynim hala böyle yani nasıl ölüm ihtimallerinin çetele tablosu kafamda ve hala düşünüyorum maalesef geçmiyor o etki) konyada 3 hafta kadar yine ders çalışamadım sadece uyudum o kadar çok uykum geliyodu ki ama geceleri uyuyamıyodum kabuslar cesetler görüyorum sürekli.sonra öğretmenim günlük ders olarak yaptıklarımı atmamı söyledi. biliyodu çok kötüyüm.arıyodu da bizi.ufak ufak çalışmaya başladım.sonra kaza olayı için şikayetçi olduk şöfor çekirdek yiyomuş telefonla tiktok çekiyomuş ve direksiyonu dirseğiyle kullanıyomuş.bunun için şahit olan kişiler arkadaşlarımdı biz sadece şikayetçi olduk. sonra tabiki türkiyede yaşıyoruz bu şöforun ailesi şikayetçi olan herkesin evlerini bulmuş oraya gitmiş. yok antep ilçe bakanı vs vs kolu uzun kişiler şikayetimizi geri çekmemiz için ailemize baskı yapıyomuş. babam beni aradı "şikayetini geri çekiyorsun" dedi. kapadım telefonu. sonra bi öğreniyorum ki babam şöforun ailesiyle birlikte arkadaşımın evine gidiyor onun da şikayetini geri çekmesi için.daha önce ne sıkıntılar yaşadık babamla inanılmaz büyük kavgalar oldu ama bu kadar gözümden düştüğünü hatırlamıyorum.bunlar ben ölsem aynı şeyi yapar dedim ve ailemle konuşmadım hiç. sınavdan sonra da eve dönmeyi düşünmüyordum. yani ailenizi sildiğinizi de düşünün. kazadan sonra tüm arkadaşlarımın ailesi onların ölümden döndüğünü bildiği için her gün arayıp soruyordu çok iyi davranıyordu biz düşman kesilmiştik.sonra yakın arkadaşıma anlattım olanları babamın para aldığından falan şüphelendim çünkü. o da dedi ki baban ne yaparsa yapsın öyle bi gün gelir babanla aran kötü olduğu için çok büyük vicdan azabı çekersin dedi. zaten etrafımdaki herkes ölüyor gözlerimin önünde bunu duyduğumun akşamı babama olayı anlattım. dedim böyle böyle kazada bunlar oldu.normalde betimleyerek anlatılmaz ama her şeyi betimledim ki vicdanları sustursun onları diye.babam sonra bir şey demedi annem de hak verdi şikayetçi olmama. sonra ağır ceza mahkemesinin olduğu gün babam yine "kızım beni azcık seviyosan şikayetinizi geri çekin" yazdı. tehdit olduğunu düşündüm ilk başta ama sonra her ne olursa olsun doğruyu yapmalıyım dedim ve şikayetçi oldum. yani bi insanın emin olun eski hayatından birden kopması bile çok kötü. deprem gecesi öncesi hoşlandığım çocukla aynı sweatlerimiz vardı (tesadüf) ben "yarın onu giyerim" deyip uyumuştum ve olanlara bakın. ve zamanı mı şimdi amk diyeceksiniz ama insanın aklı maalesef hoşlandığı kişide de oluyo.deprem günü direkt ona mesaj yazmıştım iyi olduğunu öğrenmiştim o izmirdeydi ve depremden önceki günler hastaydı hangi eczanenin açık olduğunu vs mesaj yazdım hepsini. ama sonra trafik kazası geçirdiğimizi bilmesine rağmen bi iyi misin bile yazmamıştı.her şey yaşandı sonra geriye çekilince iyi olup olmadığınızın merak edilmemesi o kadar boktan bi his ki.allahtan en yakın arkadaşlarım yanımdalardı çok destek oldular bana konyada. sonra odaya alıştık başka kişiler de vardı odada. ardından en yakın arkadaşım benden soğuduğunu söyledi (aramızın en kötü olduğu dönem burda haklıydı çok kırmıştım onu o da beni ama şuan aramız çok iyi) odada büyük kaoslar dönüyordu. üstüne üstlük sınava girdik normalde netlerim çok yüksekti (hedefimden) ama sınavda heyecandan yapamadım o an mal gibi kalıyosunuz beyniniz 0.25te çalışıyor. yani şöyle söylim maddiyat sıkıntısı, ailevi problemler, arkadaş kazıkları, netlerimin düşüklüğünü vs hepsini yaşıyordum zaten. ama 12. sınıfa götürseniz beni bu dertlerin %5ini hayal edemem. eğer 12. sınıfsanız nolur mezun kafasıyla sınava girmeyin dostlarım. en güzel geçirdiğiniz son yılınız olabilir çünkü :) umarım yardımcı olmuşumdur size. çok güzel çalışmalar diliyorum <3

[lymbrith]

15 kilo verdim, mentalim bozuldu, hobilerim artık hobilerim değil, hobim kalmadı.

[Kubra-gzbv]

3.kez mezuna kalmış olarak söylüyorum.Sakın mezuna kalmayın sakın mezunluk senesinde intiharı bile düşünürdüm.Sakın mezuna kalmayın

[seyma]

Ben mezunu kalmış biri olarak şunu söylemek istiyorum. Kendinizi 12. Sınıftan dolayı iyi tanıyorsunuz en iyi siz bilirsiniz 1 yıl daha yapıp yapamayacağınızı ve tek başınıza yapamayacağınızı düşünüyorsanız mutlaka dershane ya da sizinle birlikte çalışacak bir arkadaş bulmalısınız ama ders çalışmak istemediğinizde hadi gel dolaşalım dememeli sizi ders çalışmak için motive etmeli.

[yakbeya]

Sınav yeni bitti 1 sene var 2024 e gecelemeye sabahlamaya gerek yok. mezun olduğu için sıfırdan değil tabiki mezun psikolojisi çok kötü ama pes etmeyin aglarım. gelceğimizden bahsediyoruz 1 ay yatın sonra başlayın etmeyin gözünüzü seveyim bırakmayın pes etmek yok.

[themiscarine]

Mezuna kalıp bir de alan değiştirmiş biri olarak söylüyorum, katlanılmayacak bir şey değil ancak bence gerekli bir şey de değil. Çok güçlü bir irade istiyor. Bir zaman sonra neresi olursa yazacağım psikolojisine giriyorsunuz ve boşu boşuna bir yıl harcamış oluyorsunuz. Ben iyi bir sonuç bekliyor olmama rağmen bu yıl girdiğim stresi geçen yıl asla yaşamadım, kısacık sürede kontrolsüz bir şekilde kilo verdim ve düşününce üniversite buna değecek bir şey değil. Önümüzde upuzun bir hayat var evet üniversite önemli ancak bundan çok çok daha önemli şeyler var hayatta. O yüzden aşırı büyük hedefleriniz ve en önemlisi aşırı güçlü bir iradeniz yoksa kalmayın mezuna falan.

[iremdemir]

Bu mesajı şu an kim okur kime katkısı olur bilmiyorum ama arkadaşlar nolur çok çalışın hala geleceğinizi değiştirmek için ders çalışmak gibi bir imkanınız varken çalışın. Çünkü inanın asgari ücretli iş diye sizi sabah akşam çalıştırıp üstüne hak ettiğiniz para da verilmediğinden bütün bunlardan daha fazla acı çekersiniz. Ben tıp öğrencisiyim bu yaz ilk kez bir işe girip çalışmayı denedim ve ağlayarak halime şükrettim

[dr.yksqueen]

Bende mezunum aşırı stresten aralıkta bağışıklığım çöktü iki hafta boyunca hastaneye gittim. Kilo aldım bu süreçte hatta panik atak başladı nefes alamıyordum. 3 aydır yenmeye çalışıyorum derse ara verdim. Şimdi tekrar başladım geriye kalan süreçte umarım elimden gelenin en iyisini yaparım. Cidden zor bir süreç ve sağlığınızdan önemli değil.

[noname-zzio]

Yeme bozukluğu
-6 kilo
Stres
Gelecek kaygisi
Duzensiz uyku
Çökmüş mental saglik
Ufak seylere bile sinirlenmek
Bir suru ilaclar
Zayif gormek
Ve daha fazlasi...)

[kcv]

1Abdülhak Hamit Tarhan
2Tevfik Fikret
3Cahit Sıtkı Tarancı
4Mehmet Akif Ersoy