Μουσικο Σχολειο Ροδου, Το παιχνιδι της σφαγης, 2007

Το 2007, η θεατρική ομάδα του Μουσικού Σχολείου Ρόδου, ανέβασε τη θεατρική παράσταση "Το παιχνιδι της σφαγής" του Ιονέσκο. Να σημειώσουμε πως η παράσταση έλαβε το Α' βραβείο στους Μαθητικούς Καλλιτεχνικούς Αγώνες εκείνης της χρονιάς.
Εμφανίζονται (αλφαβητικά): Χριστίνα Δελούδη, Ελευθερία Διακοδημητρίου, Πελαγία Διακονικόλα, Ραντοστίνα Ιορντάνοβα, Μάγδα Κορδορούμπα, Ελένη Κρητικού, Άννα Μαρία Λόου-Μανώλη, Αστερόπη Παπαχριστοδούλου, Φανή Τζιτζίκα, Θέμος Βογιατζής, Χαράλαμπος Γκουτζικίδης, Γεράσιμος Πέτρου. Υπεύθυνος καθηγητής: Σαράντος Θεοδωρόπουλος. Μετάφραση: Παύλος Μάτεσις. Το έργο μάς ταξιδεύει σε μια πόλη (ποιος ξέρει ποια…), όπου κάποτε (πότε ακριβώς άραγε…) οι κάτοικοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα απρόσμενο και πολύ σοβαρό πρόβλημα. Περί τίνος πρόκειται; Ίσως πρόκειται γενικά για τον κόσμο των θνητών. Όχι για κάποιους συγκεκριμένους και ξακουστούς ανθρώπους, αλλά για όλους. Είναι σαν αρχαίο δράμα, όπου όμως πρωταγωνιστής είναι τα μέλη τού χορού, άνθρωποι, των οποίων δεν αναφέρονται ούτε καν τα ονόματα. Κάτι σαν θεατρικό Μνημείο τού Αγνώστου Θνητού. Ο τίτλος πάρθηκε από ένα παιχνίδι σκοποβολής με μπάλες και νευρόσπαστες κούκλες, που παίζεται σε πανηγύρια και λούνα-παρκ. Ο συγγραφέας με αυτό το συμβολισμό, προχωρεί στη δημιουργία ενός θέματος και το αναπτύσσει, όπως οι μεγάλοι συνθέτες στις συμφωνίες τους. Το εισάγει, το εκθέτει, το σκουραίνει, το σχολιάζει, το φωτίζει γλυκά, το γιγαντώνει, το ανατρέπει και παίζει μαζί του με εξαιρετική μαεστρία. Παρουσιάζει μία παρέλαση-ή μάλλον μία διαδήλωση- ανθρώπινων στιγμών, πτυχών, αδυναμιών. Και το πετυχαίνει θυμίζοντας με τα ευρήματά του όλες τις τέχνες και πολλές από τις επιστήμες. Η συνεχής διαδοχή διαφορετικών σκηνών και προσώπων, θυμίζει κινηματογράφο. Οι χρωματικές εντυπώσεις μοιάζουν φερμένες από τη ζωγραφική. Τα μηνύματα αγκαλιάζουν ποίηση, ιστορία, ψυχολογία και φιλοσοφία. Οι φωνές συνθέτουν μία μουσική έκφραση, που φτάνει σε ακραία σημεία. Όσο για τα περάσματα των ανθρώπινων χαρακτήρων, αυτά αποτελούν μία εκστατική χορογραφία. Επιστρατεύει επίσης, συμβολισμούς για όλα τα δεινά τής ανθρωπότητας, αλλά και για τους ανάλογους αγώνες επιβίωσης και λυτρωμού μέσα από την ελπίδα, που - όπως λένε - πεθαίνει τελευταία. Κυρίως, όμως, θυμίζει κάποιον που βλέπει ένα παράξενο όνειρο.