«Βυρσοδέψειον Μάθημα» για όσους σκέπτονται να στολίσουν δέρμα και αυτιά από έναν άνθρωπο του μόχθου.

Ο Χρήστος Φιλοίτης είναι από τους τελευταίους γνήσιους βυρσοδέψες των Ταμπακαριών στα Χανιά. Ψημένος από τον τίμιο ιδρώτα στην ζωή, όποτε του έχω μιλήσει, συναντώ την αμόλυντη σοφία που βρίσκεται μόνον στους γνήσιους λαϊκούς ανθρώπους, οι οποίοι, χωρίς να έχουν οι ίδιοι επίγνωση του μεγαλείου των, φέρουν το γονιδίωμα που έχτισε Χρυσούς Αιώνες και Παρθενώνες σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο.

[kostassakell]

Ο μη έχων έσω προβάλλει τα έξω. Σωστός ο κύρ Χρήστος.

[antonistsiskakis]

ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΗΣΤΟΣ .

[mikezagros]

Σωστά λόγια. Εύγε Παναγιώτη και Χρήστο!

[gogomass]

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΩΡΑΙΑ ΙΔΕΑ ΑΥΤΗ ΝΑ ΔΕΙΞΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗΝ ΣΟΥ!!ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΤΟ.😀 ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΟΡΕΙΟ ΓΕΡΜΑΝΙΣΤΑΝ.

[roularoula]

Σοφές κουβέντες.Τέτοια έλεγε και ο παππούς μου, τι μου θυμίζει ο άνθρωπος να ναι καλά.

[moonman]

Το ότι κάποιος είναι καραφλός είναι κάτι το οποίο δεν επέλεξε ούτε μπορεί εύκολα να αλλάξει, ενώ το πάχος μπορεί να χαθεί.

[basilis_akridas]

Θα δώσω μια θετική οπτική. Συμφωνώ και επαυξάνω και έχει πολύ μεγάλο δίκιο ο γλυκύτατος βυρσοδεψης σας γιατί τα σώματά μας είναι μια κουκίδα στη γραμμή του χρόνου και αναφέρομαι στο πνεύμα και σε ένα παλιό σου βίντεο Παναγιώτη μου για την μνήμη και τους πιθήκους. Η θετική μου σκέψη είναι το μέτρο, το μέτρο σύγκρισης όταν βλέπεις ανθρώπους με τατουάζ και ανθρώπους που δεν αγαπούν τον εαυτό τους, γιατί το να σημαδεύεις το σώμα σου ή να το αφήνεις να εκτροχιαστεί από βουλιμία δείχνει και το πνεύμα σου. Άρα οι σκεπτόμενοι νέοι έχουν να δουν την άλλη όχθη και να εστιάσουν σε πιο ουσιαστικά πράγματα. "αν δεν ξυπνήσεις δεν ξέρεις ότι ήταν όνειρο". Μπορούν να δουν το μαύρο για να πάνε στο άσπρο ως μέτρο σύγκρισης. Ξέρω ότι δεν είναι ο σωστός δρόμος και δεν πρέπει να έχεις την μια άσχημη κατάσταση για να πας στην όμορφη αλλά καλός ή κακός ο κόσμος κατρακυλά σε πάθη. Ας είναι όλα αυτά η αφετηρία των νέων για να φτιάξουν κάτι καλύτερο και να επιλέγουν ουσιαστικότερα πράγματα. Ναι όντως το πνεύμα είναι ο δύσκολος δρόμος. Είχα πει σε ένα φίλο παλιά, "μην τα βλέπεις όλα μαύρα, πάρε μια βαθιά ανάσα και σήκωσε τα μάτια σου πάνω και δες την ομορφιά που σου έχει δοθεί", τον πήγα σε ένα δάσος και τον έπιασε άγχος η ησυχία και η γαλήνη της γης, το θρόισμα των δένδρων και το κελάηδισμα των πουλιών. Ηρέμισε, ένιωσε και χαλάρωσε. Άρχισε να βλέπει την ομορφιά και μου λέει είσαι ο καλύτερος ψυχολόγος. Του λέω "όχι, δεν είμαι εγώ, είναι η φύση που ξέρει τι κάνει μαζί σου γιατί είσαι κομμάτι της, εγώ απλά σε πήγα κοντά της. Δεν έχω κανένα ρόλο και κανένα λόγο γι αυτό που σου δίνει αυτή την στιγμή".
Θέλω να πιστεύω ότι η φύση μας ξέρει πως να μας καλέσει κοντά της, να μας φτιάξει το πνεύμα και πως αυτό να το παιδεύουμε και να το προσέχουμε και παραθέτω αυτό που εγώ έχω παρατηρήσει:
Όσο μας πίεσαν για τις πανδημίες και όλα αυτά τα μέτρα ο κόσμος άρχισε δειλά δειλά να κάνει αναζητήσεις. Σε ένα πανέμορφο πάρκο (13 χιλιόμετρα μέσα στο δάσος) στην περιοχή Παύλιανη κάποιος ήθελε να πλουτίσει ανοίγοντας καφετέρια στην είσοδό του, κανείς δεν κάθισε, κανείς δεν του έδωσε σημασία, ούτε τον καφέ του δεν ήθελε. Η παραλία και οι καφετέριες είναι σε πολύ κοντινή απόσταση, κι όμως ο κόσμος τον ένοιαζε να πάει να βάλει τα πόδια του στο δροσερό νερό και να κάτσει κάτω από τα δέντρα. Μια σχεδόν "απελπισμένη" ανάγκη να πάει κοντά στην φύση και να συνομιλήσει ή και όχι με την παρέα του. Πιστεύω ότι είμαστε κοντά στην στροφή την εσωτερικής αναζήτησης (έχουμε δρόμο ακόμα) και θέλω να το πιστεύω.
Παραθέτω ένα link με αυτό το πάρκο και θέλω να αναφέρω ότι δεν θέλω να κάνω καμία μα καμία διαφήμιση, δεν είμαι από αυτή την περιοχή απλά είναι κοντά στο σπίτι μου (30" απόσταση) και κανένα όφελος ούτε οικονομικό μα ούτε τίποτα άλλο. Το παραθέτω μόνο για την υπέροχη εικόνα του και για τα παραπάνω λεγόμενά μου.
Να προσπαθούμε να δουλεύουμε το πνεύμα μας κάθε στιγμή.
Με εκτίμηση.