Χρήστος Παπαγεωργόπουλος - Πρωινό Ξύπνημα (μίνι ποιητική συλλογή)

Ποίηση: Χρήστος Παπαγεωργόπουλος
Μουσική: Χρήστος Παπαγεωργόπουλος

ΠΡΩΙΝΟ ΞΥΠΝΗΜΑ

Πρώτα σκοτάδι και σιωπή.
Το ξυπνητήρι κουδούνισε επίμονα.
Άνοιξα τα μάτια.
Έριξα μια ματιά τριγύρω.
Ένα ασπρόμαυρο φόντο
απλώθηκε παντού.
Κοίταξα πλάι μου.
Σε είδα να με παρατηρείς
από ώρα ενώ ακόμη κοιμάμαι.
Μου χαμογέλασες γλυκά.
Έπειτα ο κόσμος όλος γέμισε με χρώμα.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ

Με δυο ματάκια
αμυγδαλωτά και γκρίζα,
με ροδαλά τα μάγουλα
και το βλέμμα γεμάτο απορία
σε αντίκρισα σαν ήρθες στον κόσμο.
Το χέρι άπλωσα να σε αγγίξω,
να βεβαιωθώ πως είσαι αληθινή
κι εσύ το δάχτυλο μου κράτησες σφιχτά.
Τότε αναρωτήθηκα για πρώτη μου φορά
πώς ένα τόσο δα χεράκι
έκλεισε μέσα του ολόκληρο τον κόσμο...

ΠΕΣ Σ' ΑΓΑΠΩ

Πες σ' ένα σπόρο σ' αγαπώ
κι εκείνος θ' ανθίσει γρηγορότερα.
Πες σ' ένα ζώο σ' αγαπώ
κι εκείνο για σένα θα ημερέψει.
Πες σ' αγαπώ σ' εναν άνθρωπο
και ίσως αλλάξει ριζικά.
Κι αν πάλι δεν αλλάξει
μη στεναχωρηθείς,
τουλάχιστον άλλαξες εσύ!

Η ΓΕΝΝΗΣΗ

Πρώτα γεννήθηκε το σώμα.
Έπειτα μέσα στο σώμα
γεννήθηκε η ψυχή.
Το σώμα πλύθηκε με νερό
και η ψυχή με δάκρυα.
Έτσι γεννήθηκε ο άνθρωπος.

ΤΑ ΚΛΟΥΒΙΑ

Μες στα τσιμεντένια μας κλουβιά
τη σκλαβιά μας μεταφράσαμε
σ' ελευθερία και χαρήκαμε.
Και όταν γευτήκαμε μια σταγόνα ζωής,
την πόρτα ψάξαμε να βγούμε,
μα τα κλουβιά είναι κλουβιά
κι έχουν μονάχα παράθυρα
κι εκείνα σφραγισμένα.
Τότε ήταν που κλάψαμε πικρά
και τα δεσμά μας λύγισαν και σπάσαν,
γιατί η καρδιά μας ήταν πια αγνή,
όπως το πρώτο φως της ημέρας
που διαλύει και διώχνει μακριά
της νύχτας το σκοτάδι.

ΔΡΟΜΕΑΣ ΧΡΟΝΟΣ

Τρέχει ο χρόνος.
Τρέχεις κι εσύ μαζί του.
Κι όλο κοιτάς το ρολόι
μην τύχει και σε προσπεράσει
και μείνεις πίσω μοναχός,
αναγκασμένος να αντιμετωπίσεις
τις σκέψεις και τους φόβους σου.
Κι αυτό στ' αλήθεια σε τρομάζει.
Κι όσο φοβάσαι τόσο θα τρέχεις
και άλλο τόσο θα τρέχει και η ζωή
μπροστά στα μάτια σου.
Κι εσύ θα κάνεις πως δεν τη βλέπεις
μέχρι που να περάσει.
Κι όταν φίλε μου το αντιληφθείς
θα είναι στ' αλήθεια πια αργά.