ΠΑΝΤΑ & ΠΛΗΘΟΣ-Τάνια Τσανακλίδου

Από την εκπομπή της Μπήλιως, Τσουκαλά "ΕΧΕΙ ΓΟΥΣΤΟ",στη ΝΕΤ. (21/11/2011),με βασικούς καλεσμένους την Τάνια Τσανακλίδου,τον Κώστα Θωμαϊδη,την Ελένη Κοκκίδου και τους μουσικούς,που εμφανίζονται στο "ΖΥΓΟ"

Πάντα

Στίχοι: Βραχάλη Ελεάνα
Μουσική: Χριστοδουλόπουλος Γιάννης
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου


Πάντα απ` τον έρωτα περνούσα
σαν να περνάω απ` τη φωτιά
ούτε ανάσα δεν μπορούσα
ούτε αντίσταση καμιά.

Πάντα του έρωτα ο δρόμος
έμοιαζε τόσο τραγικός
τόσες στροφές, τόση ανηφόρα
κι ύστερα ήτανε κλειστός.

Μα τώρα εσύ είσαι οδηγός.

Πάντα πέθαινα για ένα σ` αγαπώ
πάντα έφτανα μέχρι τον γκρεμό
με σένα έκανα ένα βήμα πιο μπροστά
όταν σε είδα με τα χέρια σου ανοιχτά.

Πάντα πέθαινα για ένα σ` αγαπώ
πάντα έφτανα μέχρι τον γκρεμό
αυτός ο δρόμος μου ποτέ δεν είχε φως
και πάντα πίστευα στο τέλος θα` ναι αλλιώς.

Μα πάντα ο έρωτας ο ίδιος δρόμος.

( Πάντα του έρωτα ο δρόμος
ήταν ταξίδι ακριβό
πάντα το άπιαστο ζητούσα
το κυνηγούσα με καημό.

Πάντα ως το κόκαλο αγαπούσα
ως της ψυχής μου το βυθό
τόσα τα βάθη και τα ύψη
κι όμως δεν βρήκα ουρανό.

Μα τώρα σ` έχω οδηγό.)

Το πλήθος

Στίχοι: Michel Rivgauche
Μουσική: Angel Cobral


Ξαναβλέπω τη ζωή μου φοβισμένη,
τα κομμάτια μου μαζεύω απ΄ την αρχή
ό,τι άντεξε από μένα ότι απομένει
ακουμπάει σ' ένα τραγούδι σαν κραυγή.

Η φωνή μου είναι το μόνο πού 'χει μείνει,
ταξιδεύει κουβαλώντας μοναξιά
κι ό,τι πρόλαβα να δω πάει και το αφήνει
μες στο πλήθος που μας πήρε χωριστά.

Κι αφήνομαι στο πλήθος που μ' αρπάζει και μ' αλλάζει,
με γεννάει και με σκοτώνει και για λίγο ξαναζώ
και θέλω να σταθώ να μετρηθώ στήθος με στήθος,
μ' ό,τι έχω αγαπήσει, ότι ακόμα αγαπώ.

Κι η αγάπη που ήταν λίγη δυναμώνει με τυλίγει,
με γεννάει και με σκοτώνει και για λίγο ξαναζώ
και μόνη τριγυρνώ μέσα στο πλήθος που σκοτώνει
ό,τι ακόμα αγαπώ.

Ό,τι πρόλαβα να ζήσω στη ζωή μου,
το κρατώ και το φωνάζω δυνατά
και το πλήθος την αρπάζει τη φωνή μου
και κρατάει αναμμένη τη φωτιά.

Μα ψάχνω μες στο πλήθος που με σπρώχνει και με διώχνει,
με πονάει και με ματώνει, πρέπει να σε ξαναβρώ
μα δεν υπάρχεις πια γιατί το πλήθος μας χωρίζει,
δεν σε φτάνει η φωνή μου, δεν σε αγγίζει η κραυγή.

Και σφίγγω την γροθιά μου και φωνάζω και σπαράζω,
με τυλίγει η μοναξιά μου και το πλήθος τραγουδά
και μόνη τριγυρνώ μέσα στο πλήθος που σκοτώνει
ό,τι έχω αγαπήσει, ότι ακόμα αγαπώ.