04 Σκουπιδιάρα

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΩΚΕΑΝΟΥ - 04 Σκουπιδιάρα

Άλλο ένα βράδυ που έκανα πρωί
Ο ύπνος δε με παίρνει κι ούτε ψάχνει να με βρει
Τρεις ώρες στο κρεβάτι, κοιτώντας το ταβάνι
Η σόμπα δε δουλεύει, το κρύο θα με ξεκάνει
Κάνω κρακ, τεντώνομαι, σηκώνομαι στα δύο
Άδειο το ντουλάπι, ούτε στην πρίζα το ψυγείο
Δυο τσιγάρα στο πακέτο κι ένα σβησμένο σκέτο
Ρομάντζο στον τοίχο, καρφωμένο με στιλέτο
Λουκέτο στην πόρτα για τους αντιπαθητικούς
Στο πέτο τριαντάφυλλο για τους νεκρούς
Άσπροι τοίχοι, μαύρα ρούχα και μαύρο παρελθόν
Στην ταράτσα σ’ ένα δώμα είκοσι τετραγωνικών
Στην πόλη που ζω, δεν πίνετε ούτε το νερό
Κοιμηθήκαμε στο στρώμα, τελειώσαμε ρολό
Αποφάγια και σαβούρα, η ανάγκη της στιγμής
Πεταμένα βιβλία με ίχνη από χασίς
Ένα βουνό από ρούχα, CD’s και τζιβάνες
Δυο βρώμικα παπούτσια, στο πατάρι δυο κάννες
Βάζω ότι βρω και μπαίνω στο ασανσέρ σαν τον κλέφτη
Πατάω το μηδέν, κοιτιέμαι στον καθρέφτη
Κόκκινα μάτια, μαύροι κύκλοι, πάλι κομμάτια
Καλύτερα να κατέβαινα από τα σκαλοπάτια
Κοιτάω τους δείκτες, δείχνουν εφτά και τριάντα
Η μέρα μου έχει αρχίσει και είμαι ήδη ζάντα

Σκουπιδιάρα, έχεις και το δικό μου δώρο
Είσαι της πόλης πανάκριβο μυστικό
Κράτα αγάντα στην ταράτσα λίγο χώρο
Για όσους πούλησαν φθηνά το σ’ αγαπώ
(Χ2)

Τέρας

Βλέπεις γειτονιές όμως καμιά δε σε γνωρίζει
Κουβαλάς κάθε σκουπίδι κι η ανάσα σου μυρίζει
Δυο τροχούς για να μασάνε ότι ωραίο ξεχωρίζει
Σε γεμίζουν ρετσινιά που δύσκολα ξεφτίζει
Μες στο λούκι και στης νύχτας τα καμώματα
Όταν κοιμούνται οι αστοί, εσύ βγάζεις αρώματα
Σου ανήκουν τα στενά κι όλα τα μυστικά
Και τα φανάρια σου είναι μάτια που κοιτάνε στην καρδιά.
Δεν έχεις λόγια να πεις το καθετί που κοζάρεις
Έχεις το πόδι στο γκάζι, μα πάντα πρώτη φρενάρεις
Βαριανασαίνεις τα βράδια κι έχεις θυμό στο πλευρό σου
Έχεις το χώμα σου ηγέτη το χρώμα για φυλαχτό σου
Ότι δικό σου ο αδερφός σου ο δρόμος φιλοξενεί
Κι ο σκοπός να σαι μόνη όταν σβήσει η μηχανή
Είσαι παράξενη μορφή, που τριγυρίζει στην πόλη
Με μυστικό μερτικό που κατά βάθος ξέρουν όλοι
Σε κουμαντάρουν εργάτες που έχουν χάσει τον ύπνο
Και εσύ ακόμα προσποιείσαι και παριστάνεις το ξύπνιο
Την ιστορία σου σέρνεις μέσα στο πέρας του χρόνου
Δεν έχεις νιώσει αγάπη, μόνο το χάδι του πόνου
Σε ειρωνεύονται οι πλούσιες μοδάτες καριόλες
Σε ξενυχτούν, σε ξελογιάζουν σε στενά καρμανιόλες
Είσαι από κείνα τα οχήματα που φέρουν κατάρες
Μιας κι όταν λείπεις μια στιγμή όλοι ζητάνε χάρες

Σκουπιδιάρα, έχεις και το δικό μου δώρο
Είσαι της πόλης πανάκριβο μυστικό
Κράτα αγάντα στην ταράτσα λίγο χώρο
Για όσους πούλησαν φθηνά το σ’ αγαπώ
(Χ2)