Λυσιστράτη Αριστοφάνη , ομ. θεάτρου 'Το Τσίρκο' Γ.Π.Α 2017 / σκην. Δ. Μικιός

Η Λυσιστράτη διδάχθηκε το 411π.χ μέσα στα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου. Είναι ίσως το πιο πολύ- παιγμένο έργο από τις 11 σωζόμενες κωμωδίες του Αριστοφάνη . Άμεσα αντιπολεμικό , ένας ύμνος στην Ειρήνη στην γυναικεία φύση, στο σώμα και στην χαρά της ζωής και του έρωτα. Της Αφροδίτης της Πάνδημου ( της πιο ταπεινής εκδήλωσης των σεξουαλικών ενστίκτων ) αλλά και της Ουράνιας ( αυτής των πιο εκλεπτυσμένων εκδηλώσεων) .
Η Λυσιστράτη θα συγκεντρώσει τις γυναίκες όλων των πόλεων της Ελλάδας , αυτών που εμπλέκονται στον πελοποννησιακό πόλεμο , με σκοπό να τους ανακοινώσει το σχέδιο της για να γίνει επιτέλους Ειρήνη. Για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει όλες να κάνουν σεξουαλική αποχή. Η άρνηση τέλεσης των συζυγικών τους καθηκόντων μαζί με την κατάληψη της Ακρόπολης από τις γυναίκες και την κατοχή από αυτές του δημόσιου ταμείου θα φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα . Τα επεισόδια στο δεύτερο μέρος δείχνουν ακριβώς αυτό. Πως για να φτάσει κανείς στα υψηλά και στις πανανθρώπινες αξίες , οφείλει να να ενσκήψει και να ελέγξει τα πιο χαμηλά του ένστικτά . Ο έρωτας και η Ειρήνη θα επιβληθούν στο μίσος και στον πόλεμο.
Ο Αριστοφάνης θέλοντας να μιλήσει για τα κακώς κείμενα του πολέμου και των τότε πολιτικών επιλογών , δημιουργεί ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας δραματουργίας . Η Λυσιστράτη είναι ένα πολιτικό έργο , που υπερασπίζετε τα ανθρώπινα ιδανικά .
Στην διανομή δεν υπάρχει μία Λυσιστράτη. Δεν υπάρχει ένας Πρόβουλός . Όλοι θα περάσουν από τους ρόλους , όλοι θα μιλήσουν για την Ειρήνη και τον Έρωτα . Η αρχαία ελληνική κωμωδία είναι θέατρο θέσεων , σύγκρουση απόψεων και “όλοι” οι ελεύθεροι πολίτες στην αρχαία ελληνική δημοκρατία είχαν λόγο σε αυτήν .

Η ομάδα θεάτρου “Τσίρκο” θα παίξει την παράσταση σε τρία διαφορετικά εξωτερικά μέρη του Παν/μιου. Με φυσικό σκηνικό , σε φυσικό φως. Και αυτό για διάφορους λόγους . Οι παραστάσεις στην Αρχαία Ελλάδα διδάσκονταν πρωινές ώρες μέσα σε ένα κλίμα κατάνυξης και ομαδικής λειτουργίας . Όλα τα λαϊκά θεάματα μέχρι και τον Μεσαίωνα παίζοντας σε εξωτερικούς χώρους( πανηγύρια , παζάρια , Λαϊκές αγορές) και το κοινό δεν είχε την ψευδαίσθηση του θεάτρου , αλλά κυρίως την χαρά της δημιουργίας μπροστά τους δραματικών γεγονότων σε φυσικό τόπο και χρόνο. Στο φυσικό φως ο ηθοποιός βλέπει κατάματα τον θεατή και ο θεατής μπορεί να βλέπει τα τεκταινόμενα, αλλά και τους άλλους θεατές , έτσι το κοινό αίσθημα επιβεβαιώνετε και η πρόθεση της τέχνης να ενώσει πραγματοποιείτε με έναν τρόπο. Έπειτα είναι και μία ευκαιρία τόσοι δεν γνωρίζουν τους χώρους να κάνει ένα μικρό περίπατο μέσα στο Γεωπονικό αλλά και να σταθεί λίγο περισσότερο σε τρία διαφορετικών χρονικών περιόδων κτήρια που κοσμούν το παν/μιο .

Μουσική Σύνθεση : Ρόζυ Ασέρ/ Έλλη Παπάζογλου
Διδασκαλία Χορωδίας : Έλλη Παπάζογλου
Κρουστά : Αλέκος Σταματόπουλος
Κιθάρα : Ρόζυ Ασέρ
Βιόλα : Γιάννης Ντούνιας

Σκηνοθεσία : Δημ. Μικιός

Βίντεο Λήψη : Ασπασία Ιωακειμίδη
Μοντάζ : Θωμάς Κατσικαδάκος -

Επιτρέψτε μου να αφιερώσω την παράσταση στον
Δάσκαλό μου
Λάκη Καραλή .

Δημήτρης Μικιός .