ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΜΠΡΟΓΙΕΡ ΑΘΗΝΑ ΤΟΥ 60

Μ' άσπρα πουλιά και σύννεφα
τον ουρανό θα ντύσω
και τ' ονομά σου αθάνατο
στην πέτρα θα κεντήσω

Στο περιβόλι τ' ουρανού
θα μπω για να διαλέξω
κι απ' τη μυρτιά κι αμάραντο
στεφάνι να σου πλέξω

Αθήνα- Αθήνα
Χαρά της γης(δις) και της αυγής(δις)
μικρό γαλάζιο κρίνο
Κάποια βραδιά (δις)στην αμμουδιά (δις)
κοχύλι σου θα μείνω

[vpliako]

Συγκλονιστική φωνή, αγαπημένο τραγούδι σαν μελωδικός ύμνος
Να επέστρεφα για μια μόνη μέρα σ εκείνη την εποχή, εκείνης της Αθήνας και μόνο.

[johnmic]

Τι ιδιοφυία ο Μάνος! Τι τάλαντο θεικό είχε αυτός ο άνθρωπος! Μπράβο στον έξοχο Βογιατζή και ευχαριστούμε τον αγαπητό Λευτέρη για την υπέροχη ανάρτηση.

[rocklegend]

Grande Grecia! Tha segapo! 🇮🇹🇮🇹🏅🏅🏅🏅🇮🇹🇮🇹🇮🇹🏅🏅🏅🇮🇹

[ΓιώργοςΧρηστίδης-ζε]

Ο Χατζηδάκης μπορούσε να γράψει "τραγουδάκια" που μένανε κλασσικά και μπορούνε να ακουστούνε και σήμερα, πενήντα ή εξήντα χρόνια μετά, το ίδιο ευχάριστα, αφήνοντας την ίδια αισιόδοξη διάθεση...Ίσως, επειδή γράφτηκαν σε μία εποχή όπου οι δικές της δυσκολίες ήταν πολύ πιό μεγάλες από τις σημερινές, έστω κι αν αυτό ακούγεται παράξενο...Όσο για τον Βογιατζή, όχι μόνο ερμήνευε με μοναδικό τρόπο ότι του εμπιστευόταν ο συνθέτης, αλλά μπορούσε να πάρει ένα "τραγουδάκι" και να το κάνει ύμνο, όπως αυτό...Θεωρώ ευτυχή τον εαυτό μου που μεγάλωσα στο περιβάλλον που διαμόρφωσαν αυτά τα τραγούδια. Ήμασταν "χαμηλά" τότε-πολύ πιό χαμηλά απ΄ότι σήμερα- αλλά αισιοδοξούσαμε γιατί το παλεύαμε. Σήμερα, αντίθετα, κλαίμε για έναν ψεύτικο παράδεισσο ευημερίας που "χάθηκε". Κυριαρχεί η δήθεν κοινωνική-παρακμιακή κλάψα που διαλαλεί τα προσωπικά αδιέξοδα διαφόρων τύπων του περιθωρίου και το καψουροτράγουδο στην πιό χυδαία του έκφραση!...Καλοί συνθέτες υπάρχουν, καλοί στιχουργοί υπάρχουν, αλλά δεν τολμούν να γράψουν κάτι αξιόλογο. Δεν "πουλάει"...Πώς να μην γυρίσεις πίσω, λοιπόν, έτσι βρε αδερφέ, για λίγο κουράγιο, για λίγο οξυγόνο!...