filmov
tv
προΤΑΣΗ / Μια στιγμή να πάρω τη ζακέτα μου - ΑΛΕΚΑ ΠΑΪΖΗ, το ξόδι

Показать описание
Η Ομάδα Παραστατικών Τεχνών προΤΑΣΗ, στην 40η δημιουργία της, παρουσιάζει τα έργα και τις ημέρες δύο σπουδαίων προσωπικοτήτων του Μεγάλου Κάστρου∙ της ηθοποιού Αλέκας Παΐζη και της ποιήτριας Κατίνας Παΐζη.
Το 2019 συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννηση και 10 χρόνια από τον θάνατο της κορυφαίας μας ηθοποιού (1919-2009). Ελάχιστοι γνωρίζουν την κρητική καταγωγή της. Όπως, επίσης, λίγοι ξέρουν τη μεγάλη της αδελφή Κατίνα (1911-1996) -γνήσια ποιητική φωνή του μεσοπολέμου.
Επί σκηνής ο ταραχώδης βίος τους -διατρέχοντας, επί της ουσίας, ολόκληρον τον 20ο αιώνα μέσα από κομβικά γεγονότα της σύγχρονης Ιστορίας.
Η ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Τη νύχτα που η γηραιά ηθοποιός πεθαίνει, η μεγάλη της αδελφή κατεβαίνει στη γη να την προϋπαντήσει. Η ποιήτρια του μεσοπολέμου -στεγνή από ανθρώπινα δάκρυα- ξετυλίγει το κουβάρι των κοινών αναμνήσεων και όλος ο περασμένος αιώνας παρελαύνει εμπρός μας. Αθώος, συναρπαστικός, ανελέητος. Από τα πρώτα χρόνια του βίου τους στο Ηράκλειο μιας άλλης εποχής, στην Αθήνα της Κατοχής, στις πίκρες, τις στερήσεις, τις χαρές, τις αγωνίες, τις εξορίες και στον διαρκή αγώνα της ζωής και της σκηνής. Η σκηνοθετική ιδέα επάνω στο βιογραφικό και ποιητικό λεκτικό υλικό εστιάζει στην καταγωγή των αδελφών και στο πως στην Κρήτη ξαγρυπνούμε τον νεκρό, την τελευταία νύχτα στο σπίτι του. Το «ξόδι» της Αλέκας με όλο το τυπικό του δύσκολου αποχαιρετισμού και με συνήθειες χαμένες πια -που η παράσταση ξαναθυμίζει. Βράδυ 4ης Φεβρουαρίου 2009 στον πρώτο όροφο κάπου στην οδό Αριστοδήμου, στον Λυκαβηττό, η Κατίνα μοιραία ξαναβρίσκει την Αλέκα. Κι εμείς δυο συγκλονιστικές γυναίκες της τέχνης (και) της ζωής!
Στην παράσταση οι θεατές παύουν να έχουν παθητικό ρόλο. Διαβάζουν ξεχασμένα ποιήματα της Κατίνας Παΐζη, πίνουν κονιάκ, γεύονται τονωτικές τροφές και μνημονεύουν ζωηρά τα απολεσθέντα πρόσωπα, συμμετέχοντας ενεργά στην «αγρύπνια» και στην πρόταση του σκηνοθέτη για ένα ήπια διαδραστικό θέατρο μνήμης.
Κείμενο: Νίκη Τρουλλινού
Σκηνοθεσία – Καλλιτεχνική επιμέλεια: Δημήτρης Φοινίτσης
Ερμηνεία: Ανάστα Αργυροπούλου
Επιμέλεια κίνησης: Μικαέλα Κεφαλογιάννη
Φωτογραφίες: Χρήστος Τσουμπλέκας
Το 2019 συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννηση και 10 χρόνια από τον θάνατο της κορυφαίας μας ηθοποιού (1919-2009). Ελάχιστοι γνωρίζουν την κρητική καταγωγή της. Όπως, επίσης, λίγοι ξέρουν τη μεγάλη της αδελφή Κατίνα (1911-1996) -γνήσια ποιητική φωνή του μεσοπολέμου.
Επί σκηνής ο ταραχώδης βίος τους -διατρέχοντας, επί της ουσίας, ολόκληρον τον 20ο αιώνα μέσα από κομβικά γεγονότα της σύγχρονης Ιστορίας.
Η ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Τη νύχτα που η γηραιά ηθοποιός πεθαίνει, η μεγάλη της αδελφή κατεβαίνει στη γη να την προϋπαντήσει. Η ποιήτρια του μεσοπολέμου -στεγνή από ανθρώπινα δάκρυα- ξετυλίγει το κουβάρι των κοινών αναμνήσεων και όλος ο περασμένος αιώνας παρελαύνει εμπρός μας. Αθώος, συναρπαστικός, ανελέητος. Από τα πρώτα χρόνια του βίου τους στο Ηράκλειο μιας άλλης εποχής, στην Αθήνα της Κατοχής, στις πίκρες, τις στερήσεις, τις χαρές, τις αγωνίες, τις εξορίες και στον διαρκή αγώνα της ζωής και της σκηνής. Η σκηνοθετική ιδέα επάνω στο βιογραφικό και ποιητικό λεκτικό υλικό εστιάζει στην καταγωγή των αδελφών και στο πως στην Κρήτη ξαγρυπνούμε τον νεκρό, την τελευταία νύχτα στο σπίτι του. Το «ξόδι» της Αλέκας με όλο το τυπικό του δύσκολου αποχαιρετισμού και με συνήθειες χαμένες πια -που η παράσταση ξαναθυμίζει. Βράδυ 4ης Φεβρουαρίου 2009 στον πρώτο όροφο κάπου στην οδό Αριστοδήμου, στον Λυκαβηττό, η Κατίνα μοιραία ξαναβρίσκει την Αλέκα. Κι εμείς δυο συγκλονιστικές γυναίκες της τέχνης (και) της ζωής!
Στην παράσταση οι θεατές παύουν να έχουν παθητικό ρόλο. Διαβάζουν ξεχασμένα ποιήματα της Κατίνας Παΐζη, πίνουν κονιάκ, γεύονται τονωτικές τροφές και μνημονεύουν ζωηρά τα απολεσθέντα πρόσωπα, συμμετέχοντας ενεργά στην «αγρύπνια» και στην πρόταση του σκηνοθέτη για ένα ήπια διαδραστικό θέατρο μνήμης.
Κείμενο: Νίκη Τρουλλινού
Σκηνοθεσία – Καλλιτεχνική επιμέλεια: Δημήτρης Φοινίτσης
Ερμηνεία: Ανάστα Αργυροπούλου
Επιμέλεια κίνησης: Μικαέλα Κεφαλογιάννη
Φωτογραφίες: Χρήστος Τσουμπλέκας