ΤΑΞΙΔΙ ΑΓΑΠΗΣ...

Στίχοι: Άννα Κουτσαφτάκη.
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις.
Απαγγελία: Αντώνης Αναστασάκης.
Επιμέλεια video: Σταυρούλα Τσάκωνα.

ΤΑΞΙΔΙ ΑΓΑΠΗΣ...

Καιρό επαραπονούμουνε, στο Θιο που μ' έχει πλάσει,
στην αγκαλιά τση μοναξάς πως μ' έχει 'ποξεχάσει...
Και σ' έπεψε στο δρόμο μου, να κάμει το καλό μου...
Μα αλήθεια, δεν εκάτεχε κι αυτός το ξέτελό μου;
Και κουβεδιάζαμε καιρό κι οι δυο για τσι ζωές μας...
τα λάθη π' αγαπήσαμε... τσι δύσκολες στιγμές μας...
Σαν να σε κάτεχα καιρούς και χρόνους, είχα νιώσει...
Νόημα τσ΄άδειας μου ζωής... κι αξία, είχες δώσει...
Περπάτησα στο δρόμο σου κι είδα καινούρια μέρη,
που άλλος κανένας άθρωπος ποτέ δε μ' είχε φέρει...
Κι έναν ανθό τριανταφυλλιάς που αποκρεμνούνταν βρήκες...
κι ήκοψες και μου το 'δωκες... και στην καρδιά μου εμπήκες...
Και γέλαγαν τα μάθια μου, που τα 'χαν μαθημένα
στη θλίψη... στο παράπονο... στα δάκρυα βουτημένα...
Κι από τη χέρα μ' έπιασες κι εχαμογέλασές μου...
και πως θα γιάνεις, μου 'ταξες, τις ανοιχτές πληγές μου...
Κι όμως, ποιο όνειρο βαστά σ'τσ΄αυγής την πρώτη φέξη...
να πω κι εγώ η αγάπη μας, πως σε όλα 'θελ' 'α αντέξει...
Λάθη εκάμαμε κι οι δυο... Το "γιάντα", δεν κατέχω...
Μα λέγε εσύ, την πιο πολύ ευθύνη, εγώ πως έχω...
Δεν εφοβήθηκα ποτέ τις δύσκολες στιγμές σου...
Στα λόγια σου πως μάτωνα, δεν είχες δει ποτέ σου...
Βαρυχειμώνιασε ο σεβντάς, που 'λεγα πως αντέχει...
Κι ο κόσμος μου, εσκοτείνιασε... Κι εντάκαρε και βρέχει...
Γιατί δεν εσεβάστηκες τις δύσκολές μου ώρες
και πέλαγα εξεχείλισαν των αμαθιών μου οι κόρες...
Σου 'λεγα πάντα: "Πρόσεχε... Τα λόγια σου, πονούνε...
Είναι μαχαίρια δίκοπα, που την καρδιά τρυπούνε..."
Και δεν εσκέφτηκες ποτέ, στα όσα ξεστομίζεις,
αντί ζωή... πως θάνατο, τσ' αγάπης μας χαρίζεις...
Και κακοσύνεψε η πληγή, που σου 'λεγα: "Δεν κλείνει..."
Και ξεψυχά η αγάπη μου, στα χέρια μου... και σβήνει...
Κείνο που με πονά πολύ και που θα με σκοτώσει,
είναι που για τα λόγια σου, δεν έχεις μετανιώσει...
Κι ακόμα εδά που μου μιλείς, έχεις τον ίδιο τρόπο...
Κι αναρωτιέμαι τελικά, αν άξιζε τον κόπο
να 'χω μαράζι και καημό... και πρόσωπο θλιμμένο,
εσύ να λείπεις κάθ' αργά... Κι εγώ να σ' ανημένω...
Και να μου λέει η μοναξά: "Θα μείνω εγώ κοντά σου,
να μη 'πομείνει αδειανή τα βράδια η αγκαλιά σου..."
Να με κρατεί, να τση μιλώ και να πλαντώ στο κλάμα...
Και να πονά κι αυτή μαζί... και να μη λέει πράμα...
Και σα' κοπέλι, όντε γυρνάς, να σου παραπονούμαι
και μια φορά να φρουκαστείς τα σου 'πα, δε θυμούμαι...
Να πολεμώ εκουράστηκα, για κάτι που δε σάζει...
Ό,τι κι αν κάνω, ο τρόπος σου σε μένα, δεν αλλάζει...
Δυο κόσμους να σου χάριζα να ζήσεις, δε σε βάνει...
Σου φαίνεται η αγάπη μου λίγη και δε σε φτάνει...
Μα πε μου, αλήθεια... ορκίσου μου... στις πιο κρυφές χαρές σου,
άνε εκακομίλησες έτσα αλλού, ποτές σου...

Καλή σας ακρόαση!