Στη Μαμάϊα

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
«Κοντσέρτο για δυο μυδράλια κι ένα αηδόνι» (45/46)
. . . . . . . . . . . . . . .

Ήταν ένα απόβροχο αστραφτερό
τότε που ήρθε εκείνη.
Μ' ένα χαμόγελο ξεχασμένο στα χείλη
κι ένα φωτοστέφανο μαλλιά
και δυο όνειρα για μάτια.

Ήταν...
σαν προφητεία της ήττας.
Προανάκρουσμα του σεισμού.
(Πίσω της φωσφόριζε η θάλασσα...).
Μια διάφανη φλόγα.
«Δε θα παραδοθώ», είπα κουτά.

– Αΐτς Ραντιοντιφοζιούνε Μπουκουρέστι!
Κύριε έρχομαι από μέρους
του Ραντιοντιφοζιούνε του σταθμού μας
για ένα μικρό ιντερβιού.
(Η ποίηση έγινε κομμάτια).

– Τι γυρεύετε δεσποινίς;
Τι γυρεύετε από έναν νυχτωμένο ιππότη;
Από μια ξεχασμένη γκραβούρα... Τι;
Εγώ δεν έχω πια τίποτα.
Ούτε τη δύναμη για νίκη.
Εγώ έχασα όλες μου τις μάχες.
Κι εσείς...με καλείτε να ξανανικηθώ!

– Αληθινά, κύριε, διόλου δε σας καταλαβαίνω.
Εγώ είμαι μια απλή μαγνητοφωνίστρια
που μαζεύει στο κουτί της τις φωνές
και τις κάνει ταινία.
(Εγώ κοιτούσα την ταινία των μαλλιών της).
Πίσω της –χρυσή γέφυρα–
το ουράνιο τόξο...

– Τι να σας πω... Τι να σας πω δεσποινίς;
Τι να σας πω γλυκειά μου ντομνισοάρα;
Για ποια χαρά; Για ποια ομορφιά;
Για ποια λύπη;
– Πέστε μου... να, κάτι για τη ζωή, κάτι για την Τέχνη.
– Τέχνη; Τότε ας μιλήσουμε για τα μάτια σας!
Τα δάχτυλά της χτυπούνε ταμπούρλο
στο κουτάκι του μαγνητόφωνου.
– Κύριε, ένα μόνο σας λέω...
– Να μη μου πείτε τίποτα...
– ...δεν είμαι ελεύθερη!

Η γέφυρα του ουράνιου τόξου έσπασε.
Γκρεμίστηκε όλη απάνω μου.
– Τι θέλετε ακόμη δεσποινίς;
Εδώ οι χαριστικές βολές απαγορεύονται
(το ταμπούρλο σώπασε).
– Τίποτα κύριε. Μόνο να σας πω: «καλημέρα».
– Κ α λ η ν ύ χ τ α...

. . . . . . . . . . . . . .

Ευχαριστία προς την κ. ΓΕΩΡΓΙΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΟΥ για την καθοριστική συμμετοχή της στην παρουσίαση αυτού ντου πονήματος.