Αέρας Φυσάει

Concept και κάμερα Ιώ Αρματά
Στίχοι/Μουσική: Αλέξανδρος Μακρυδάκης
Τοποθεσία - Καϊμάκτσαλαν

Αέρας φυσάει και με παίρνει σα να ‘μουνα σκόνη
Πληγή έχει γίνει απ’ το μέτωπό μου η ρυτίδα
Δεν είναι μια πρόφαση αυτή που στο τέλος ζυγώνει
Δεν ειν’ κρεμασμένου σκοινί, ναυαγού είναι σανίδα

Ακόμα θυμάμαι τα λόγια και δεν τα αλλάζω
Δεν είμαι αρκετός τελικά μια ιδέα να γκρεμίσω
Βολεύτηκα σε μια γωνιά κι από ‘κει σε ρεμβάζω
Και ίσως μ’ αυτό το τραγούδι μιαν άλλη να χτίσω

Για κοίτα τριγύρω καλά και μετά στον καθρέφτη
Ναι δεις ποιος απ’ όλους γνωρίζει και σε καθορίζει
Του χρόνου σου ψάξε να βρεις τον χειρότερο κλέφτη
Και σκέψου, αφού λες προχωράς, τι σε πισωγυρίζει;

Αρχαίου σοφού, μία φράση, πετάς για αλήθεια
Σε μια παροιμία κρατιέσαι και δεν την αφήνεις
Με λόγο θεού τυραννιέσαι και θέλεις βοήθεια
Τη γνώμη σου πήραν, γι’ αξίες, μονάχος να δίνεις

Καθώς σε χαζεύω λοιπόν μ’ αηδία και λύπη
Που ντύνεσαι πάντα με στυλ κι ένα αμάξι ποζάρεις
Να ζεις μια ζωή ορφανή που την πνίγουν οι ρίποι
Πουλιέσαι και καίγεσαι για την τιμή που θα πάρεις

Για κοίτα να δεις που τα είπα καλά και γουστάρω
Ξεθύμανα λίγο και μόνο για λίγο αράζω
Με σκέψεις-καράβια, αντίο λιμάνια, σαλπάρω
Κι από τη γωνιά μου ν’ ακούς όταν θα σε χλευάζω
Κι από τη γωνιά μου ν’ ακούς όταν θα σε χλευάζω
Κι από τη γωνιά μου θ’ ακούς όταν θα σε χλευάζω