ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ ΗΧΟΣ ΠΛ.Δ Μ.ΤΡΙΤΗ 2015

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓ.ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ ΑΧΑΡΝΩΝ
ΗΛΙΑΣ ΡΕΔΙΑΔΗΣ-ΤΟΥΜΠΑΣ (Μ.α Θεολογίας-Μουσικολόγος-Πρωτοψάλτης)
ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΧΟΡΟΣ ΑΓ.ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ ΑΧΑΡΝΩΝ
Ζωντανή ηχογράφηση με ZoomH1 audio recorder

Holy Tuesday Evening of Holy Week.Church St.PANTELEIMONAS (ATHENS)
ELIAS REDIADIS-TOUMPAS (M.a.Theologist-musicology-chanter)
Byzantine Choir Agios Panteleimonas
Live recordings zoomH1 audio recorder

[ΗΛΙΑΣΡΕΔΙΑΔΗΣ-ΤΟΥΜΠΑΣ]

The Hymn of Kassiani, sung Holy Tuesday evening during the Matins of Holy Wednesday. Tradition says that in his later years the Emperor Theophilus, still in love with Kassiani, wished to see her one more time before he died, so he rode to the monastery where she resided. Kassiani was alone in her cell, writing her Hymn when she realized that the commotion she heard was because the imperial retinue had arrived. She was still in love with him but was now devoted to God and hid away because she did not want to let her old passion overcome her monastic vow. She left the unfinished hymn on the table. Theophilus found her cell and entered it alone. He looked for her but she was not there; she was hiding in a closet, watching him. Theophilus felt very sad, cried, and regretted that for a moment of pride he rejected such a beautiful and intellectual woman; then he noticed the papers on the table and read them. When he was done reading, he sat and added one line to the hymn; then he left. The line attributed to the Emperor is the line "those very feet whose sound Eve heard at the dusk in Paradise and hid herself in fear". Kassiani emerged when the emperor was gone, read what he had written and finished the hymn.

Sensing your divinity Lord,
a woman of many sins,  
takes it upon herself
to become a myrrh bearer 
and in deep mourning
brings before you fragrant oil
in anticipation of your burial; crying:
"Woe to me! What night falls on me,  
what dark and moonless madness 
of wild-desire, this lust for sin. 
Take my spring of tears 
You who draw water from the clouds,  
bend to me, to the sighing of my heart,  
You who bend the heavens 
in your secret incarnation,  
I will wash your immaculate feet with kisses 
and wipe them dry with the locks of my hair; 
those very feet whose sound Eve heard 
at the dusk in Paradise and hid herself in terror. 
Who shall count the multitude of my sins 
or the depth of your judgment,  
Saviour of my soul? 
Do not ignore your handmaiden,  
You whose mercy is endless".

[ΗΛΙΑΣΡΕΔΙΑΔΗΣ-ΤΟΥΜΠΑΣ]

Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή,
την σήν αισθομένη Θεότητα μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν,
οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει.
Οίμοι! λέγουσα, οτι νύξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας,
ζοφώδης τε και ασέληνος ερως της αμαρτίας.

Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων,
ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ,
κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας,
ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει.

Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας,
αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις,
ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν κρότον τοις ώσιν ηχηθείσα,
τω φόβω εκρύβη.

Αμαρτιών μου τα πλήθη
και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει,
ψυχοσώστα Σωτήρ μου;
Μη με την σήν δούλην παρίδης,
Ο αμέτρητον έχων το έλεος.

Μετάφραση

Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες,
σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα και σε άλειψε με μυρουδικά
πριν από τον ενταφιασμό σου κι έλεγε οδυρόμενη:
Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι,
η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας.

Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων,
εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας.
Λύγισε στ’ αναστενάγματα της καρδιάς μου,
εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης.

Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου,
και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου•
αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό, τ’ άκουσε να περπατάνε,
από το φόβο της κρύφτηκε.

Των αμαρτιών μου τα πλήθη
και των κριμάτων σου την άβυσσο, ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση,
ψυχοσώστη Σωτήρα μου;
Μην καταφρονέσης τη δούλη σου,
εσύ που έχεις τ’ αμέτρητο έλεος