karanlık oda..

Doğmadı güneş odama.. Olmadı mutluluğu başkalarda arayan ruh.. Yakışmadı hakikatli dostlara.. Neler anlatsa da dil, halimizde başlar mecruh.. Başımda gençliğimin kirlenmiş dumanı, gözlerim yalnız olduğunu göremeyecek kadar puslu.. Sözler küçümseyerek nazar eder ahvalime.. Yaşlar zihin bulutlarıma yük, heybem günahlarla dolu.. Ne çare ki takat getiremedik emekleyen adımlara.. Her adımda bir tokat attı, çeyiz olarak İmanımıza talip dünya.. Bir bir söner göğümüzdeki yıldızlar, aydınlığı haketmeyen beşerin geleceğini de kararttılar.. Sessizlik sarsın çevremizi ve lâl olsun konuşmasını bilmeyen dil.. Kör bakan gözlerin gördüğüne somurtsun çehremiz ve dur desin iblislere sura’nın habercisi zil.. Ne vakte kadar saatle yaşayacağız, ruh kafeste zorlanırken tasmaları kimlere çıkartacağız.. Yüklenir her bir zerreye tüm gücü ile imtihan, kimine intihar oldu hayat, kimine müjde dolu iman..
م
|baytefekkür🌿

[faziletegdemir]

Şimdi tekrar ne yapsam dedirtme bana yarabbi taşınacak suyu göster, kırılacak odunu kaldı bu silinmez yaşamak suçu üzerimde bileyim hangi suyun sakasıyım ya rabbelalemin tütmesi gereken ocak nerde?
//İsmet Özel Münaccat

[zekicihangir]

Bunu ilk gördüğümde korkunç birşey sanmıştım ama bu odaya güneş girmese bile mutlaka bu oda da kötü yaşanmışlıklar olduğu gibi iyi yaşanmışlıklar da vardır. Işte bu müzikle beraber insan sadece kendini müziğe bırakır ama içine doğan o güneşin aslında müzikle değil yaşadığı iyi ve mutlu anılarla doğduğunu bilmeli aslında hayatta öyle değil midir havanın verdiği coskuyla mutlu olduğumuzu zannederiz ama bilmeyiz ki içimizdeki mutluluk küçükde olsa iyi bir anı...