Μανώλης Κοκολάκης_ΩΣ54_ΠΛΟΥΣΙΟΥ & ΦΤΩΧΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ_30-12-12. Ο Κύριος λακωνικά και εύστοχα, μας περιγράφει την κατάσταση δύο ανθρώπων: «Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος … εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς. πτωχὸς δέ τις … Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων». (Λκ. κεφ. 16ο, στ. 19-21). Δηλαδή: Ένας άνθρωπος που ήταν πλούσιος…( μεταξύ άλλων), απολάμβανε κάθε μέρα πολυδάπανα και λαμπρά συμπόσια. Και κάποιος φτωχός (που ονομαζόταν Λάζαρος), βρισκόταν παραριγμένος στην πόρτα του πλούσιου και γεμάτος πληγές. Και επιθυμούσε να χορτάσει με τα ψίχουλα (του τραπεζιού του πλούσιου).
Όντας μέσα στη Μεγ. Σαρακοστή, για δύο πράγματα καλούμαστε να εντείνουμε τον αγώνα μας. Να αγαπήσουμε ακόμα στενότερα και καρδιακά τον Κύριο, αλλά να συμπονέσουμε ακόμα περισσότερο και τους συνανθρώπους μας. Η αντίθεση των δύο αυτών προσώπων της παραβολής, δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει. Την αντίθεση αυτή την συναντούμε και σήμερα και μάλιστα στην καθημερινότητά μας. Αλλά ας παρατηρήσουμε τα δύο αυτά πρόσωπα. Ο πλούσιος της παραβολής πουθενά δεν παρουσιάζεται κακός. Μάλιστα, δείχνει να ενδιαφέρεται και για τη συγγένειά του. Είναι όμως αδιάφορος στον πόνο του άλλου. Όχι ενός τυχαίου άλλου, αλλά εκείνου που βρίσκεται στο οπτικό του πεδίο, ακριβώς έξω από την πόρτα του. Εμείς οι άνθρωποι, ενδιαφερόμαστε για τον πόνο των άλλων, καθόσον αυτοί βρίσκονται μακριά μας και αποτελούν ένα πονεμένο πλήθος. Δυσκολευόμαστε όμως να αναλάβουμε την ευθύνη και τον κόπο για τους πονεμένους αδελφούς που βρίσκονται δίπλα μας. Αλλά τι είπε ο Κύριος στο ευαγγέλιο της Κρίσης; Κάθε τι που κάνατε σε έναν από τους ελάχιστους και παραριγμένους αδελφούς μου, είναι σαν να το κάνατε σε Εμένα. Ο Χριστός, δεν μας ζητάει να χορτάσουμε όλους τους πεινασμένους ή να κάνουμε καλά τους ασθενείς ή να στεγάσουμε τους ξένους. Μας ζητάει απλά, να δείξουμε ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπό μας, όπου και όταν μπορούμε. Αυτή είναι η ουσία της ελεημοσύνης που καλούμαστε να επιδείξουμε στην περίοδο αυτή. Να σπλαγχνιστούμε τους άλλους και να μοιραστούμε μαζί τους κάτι, από αυτά που έχουμε και εμείς, πολλά ή λίγα. Να ξεχύσουμε δηλαδή, τον πλούτο της καρδιάς μας. Ο πλούσιος της παραβολής ήταν πλούσιος στα αγαθά. Αλλά φτωχός στα συναισθήματα.
Ας στραφούμε και στον Λάζαρο. Το χαρακτηριστικό του ανθρώπου αυτού είναι η σιωπή. Βιώνει την αρρώστια, την πείνα, όχι λιγότερο την εγκατάλειψη και τη μοναξιά, βλέποντας ταυτόχρονα την σπάταλη καθημερινότητα του πλούσιου. Βιώνει την αδικία, σε κάθε πτυχή της ζωής του και σε βαθμό επιβίωσης. Και όμως σιωπά. Σιωπά ακόμα και στην άλλη ζωή, κατά τρόπο ώστε να αναλαμβάνει ο Αβραάμ την υπεράσπισή του! Αυτή η σιωπή είναι για μας το έναυσμα να κινητοποιηθούμε. Αυτούς τους αδελφούς οφείλουμε να ψάξουμε και να προστρέξουμε περισσότερο, που δεν έχουν φωνή διαμαρτυρίας. Στην παραβολή, παραλείπεται εσκεμμένα το όνομα του πλουσίου από τον Χριστό, σε αντίθεση με εκείνο του φτωχού. Σαν να αρνείται ο Κύριος να δει το πρόσωπο του πλούσιου που αδιαφόρησε για ένα άλλο πρόσωπο, πλασμένο κατ’ εικόνα Θεού.
Ας μην φτάσουμε και εμείς να στερηθούμε την Βασιλεία Του, που θα είναι πάνω από όλα κοινωνία προσώπων και κυρίως κοινωνία Προσώπου Χριστού.
Αγαπητοί μου αδελφοί, σας εύχομαι καλή ακρόαση και ευλογημένη αυριανή.
