The History of Rebetiko / Η Ιστορία του Ρεμπέτικου

Το ρεμπέτικο τραγούδι εντάσσεται σε μία κατηγορία τραγουδιών που ονομάζουμε σήμερα «αστικό λαϊκό τραγούδι».
Από τα σημαντικότερα και δημοφιλέστερα είδη γνήσιου και αυθεντικού ελληνικού τραγουδιού, που επηρέασε την ελαφρά και τη μετέπειτα λαϊκή και έντεχνη μουσική.
Τραγούδι με έντονα αυτοσχεδιαστικό, αυθόρμητο και συντροφικό χαρακτήρα, που ενώνει τους ανθρώπους και με βασικά κοινωνικό περιεχόμενο, είναι για την Ελλάδα ό,τι το μπλούζ για την Αμερική, το φάντο για την Πορτογαλλία, το τάνγκο για την Αργεντινή κλπ.
Είναι τραγούδι που βασίζεται σε πηγαία και αυθεντική έμπνευση. Τραγούδι των παραγκωνισμένων, καταδιωγμένων και αδικημένων.
Τραγούδι απλό, για απλούς και απλοϊκούς ανθρώπους.
Δεν έχει συγκεκριμένη φόρμα που να το χαρακτηρίζει. Εχει όμως αξιόλογη αυθυπαρξία και ενότητα, γι’αυτό και μεγάλο μουσικολογικό ενδιαφέρον.
Ανήκει στο αστικό λαϊκό τραγούδι, απλά ο όρος λαϊκό επικράτησε να χρησιμοποιείται ειδικά για το λαϊκό τραγούδι που διαδέχτηκε το ρεμπέτικο.
Η ιστορία του διαδραματίζεται έντονα σε σχετικά βραχύ χρονικό διάστημα (μόλις 3-4 δεκαετίες, κυρίως 1922-1952). Όμως έχει μεγάλη επίδραση στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, αποτελώντας τον συνδετικό κρίκο της ελληνικής λαϊκής μουσικής του 19ου και 20ού αιώνα.
Η τρίτη δεκαετία (1942-1952) της ακμής του ρεμπέτικου συμπίπτει με τα φοβερά γεγονότα της Κατοχής και του Εμφύλιου, που το ρεμπέτικο καθόλου δεν τα αγνόησε. Σ’αυτήν την περίοδο αλλάζει το στυλ και το ρεμπέτικο μετατρέπεται βαθμιαία σε αυτό που ονομάζουμε λαϊκό. Κύριοι συντελεστές της «μετατροπής» και «μετάλλαξης» αυτής οι Τσιτσάνης, Μπαγιαντέρας, Χιώτης, Μητσάκης κ.ά. Η μουσική γίνεται πιό περίτεχνη και δεξιοτεχνική. Με το άνοιγμα των εταιριών δίσκων το 1946 το ρεμπέτικο γνώρισε νέα ακμή, μέχρι να δώσει τη θέση του στο λαϊκό.
Τα περισσότερα ρεμπέτικα γράφτηκαν κατά τις δεκαετίες του 1930 ώς και του 1950.