Ένθετο: 'Η Βιβλιοθήκη του Πρώτου' με τη Μαρία Σφυρόερα 6-7-17 (Πέρσα Κουμούτση)

"Πολλές φορές μάλιστα τον καταδίωκε μια παράξενη εμμονή ότι η πόλη αυτή του ανήκει. Μόνον εκείνος ήθελε να τη λατρεύει, να την υμνεί, να την αποθανατίζει, αλλά και να την επιτιμά, να την επικρίνει, να την αναθεματίζει. Να την εκθειάζει, αλλά και να τη μέμφεται επίσης, να εξαπολύει πάνω της τα βέλη της οργής και την ίδια στιγμή να συντηρεί για εκείνη μια απεριόριστη και άνευ κανόνων και συμβάσεων αγάπη. Η Αλεξάνδρεια!": με αυτές τις γραμμές αποτυπώνει την ψυχοσύνθεση του Κωνσταντίνου Καβάφη η συγγραφέας Πέρσα Κουμούτση στο τελευταίο της μυθιστόρημα με τον τίτλο "Αλεξανδρινές φωνές στην οδό Λέψιους", τον δρόμο όπου ο Αλεξανδρινός ποιητής έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, από το 1907 έως το 1933. Είναι πολλές οι φωνές που "ακούγονται" στις σελίδες του βιβλίου, φωνές ανθρώπων που έζησαν στην οδό Λέψιους της Αλεξάνδρειας στα χρόνια του Μεσοπολέμου (1930-33). Πρόσωπα τα οποία, απαλλαγμένα από εξωραϊσμούς και υπερβολές, με τις αδυναμίες, τους φόβους και τα πάθη τους, δημιουργούν ένα ανάγλυφο ψηφιδωτό της πόλης και μιας εποχής. Πρόσωπα άγνωστα τα περισσότερα, που έρχονται σε επαφή με εμβληματικές φιγούρες όπως ο Τσίρκας, ο Φόστερ και ο Ουνγκαρέτι.
Είναι ένα μυθιστόρημα που ζωντανεύει το τέλος μιας εμβληματικής εποχής, μιας εποχής λάμψης αλλά και φθοράς του μεσοπολεμικού αιγυπτιώτικου ελληνισμού – ενός κόσμου λαμπερού, σχεδόν παραμυθένιου στην επιφάνεια, αλλά σκοτεινού και αβέβαιου στο βάθος του.
Οι "Αλεξανδρινές φωνές στην οδό Λέψιους" κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.