Ένας Κήπος

Η νύχτα σκίζεται να υμνήσει τους προφήτες
την κυνηγούν ευνουχισμένοι αποσπερίτες
ένα μοντελο, μια ιδέα, μια θρησκεία
κι αν ημουν rock δεν έχει πλέον σημασία...
Όσο παχαίνουν οι κραυγές σβήνουν οι πόθοι
και οι κομήτες αρχηγοί ειν΄όλοι νόθοι
αν σ΄ανταμώνω στης πατρίδας τα μεγέθη
σε κυνηγώ στης ανασφάλειας τη μέθη...
Δεν βρήκα δύναμη ποτέ, δεν βρίσκω τώρα
και πιπιλάω με το δάχτυλο την ώρα
σ΄ένα τασάκι συλλογίζομαι τους φόνους
που κουβαλάμε για να μη μας βλέπουν μόνους.
Ακυρωμένο εισιτήριο η επένδυση που μια ζωή αναζητώ αλλά δεν κάνω..
άραγε θέλει η η ψυχή μου παρακέντηση σαν πέφτω κάτω ενώ θαρρώ πως πάω επάνω;
Αν είχα νου να σχηματίσω την κατάντια μου
να ζωγραφίσω τι έχω πάρει και τι δίνω
θάχα φυτέψει έναν κήπο απ΄τα λάθη μου
να τον κοιτάζω το πρωί και να με φτύνω.