Φαντασία...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ
. . . . . . . . . . . . . . .
Nὰ ᾿ναι σὰ νὰ μᾶς σπρώχνει ἕνας ἀέρας μαζί
πρὸς ἕναν δρόμο φειδωτὸ ποὺ σβεὶ στὰ χάη.
Καὶ σένα τοῦ καπέλου σου, πλατειὰ καὶ φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελὰ νὰ χαιρετάει.

Kαι νά ᾿ν᾿ σὰν κάτι νὰ μοῦ λές, κάτι ὡραῖο κοντά
γι᾿ ἄστρα, τὴ ζώνη ποὺ πηδᾶν τῶν νύχτιων φόντων.
Κι αὐτὸς ὁ ἄνεμος τρελά... τρελὰ νὰ μᾶς σκουντᾶ
ὅλο πρὸς τὴ γραμμὴ τῶν ὁριζόντων.

Kι ὅλο νὰ λές, νὰ λές... στὰ θάμβη τῆς νυκτός
γιὰ ἕνα —μὲ γυάλινα πανιὰ— πλοῖο ποὺ πάει
ὅλο βαθιά, ὅλο βαθιά... ὅσο ποὺ πέφτει ἐκτός:
ὄξ᾿ ἀπ᾿ τὸν κύκλο τῶν νερῶν — στὰ χάη.

Kι ὅλο νὰ πνέει, νὰ μᾶς ὠθεῖ αὐτὸς ὁ ἀέρας μαζί,
πέρ᾿ ἀπὸ τόπους καὶ καιροὺς ἕως ὅτου —φῶς μου—
(καθὼς τρελὰ θὰ χαιρετάει κείν᾿ ἡ κορδέλα ἡ φανταιζί)
βγοῦμε ἀπ᾿ τὴν τρικυμία αὐτοῦ τοῦ κόσμου...

Συλλογὴ «Οὐλαλούμ»