Ιουλία Καραπατάκη - Τακούνια για καρφιά // Θέατρο Γης 2024

...θα το αφιέρωνα σε όλους τους εκείνους τους ανθρώπους, γυναίκες-άνδρες-παιδιά που τη λέξη κακοποίηση δεν την ξέρουν αλλά την νιώθουν. Όμως, θα το αφιερώσω σ' όλους τους μπάσταρδους (στην ψυχή) που είναι αλληλέγγυοι αλλά από το facebook...που είναι δίπλα στα..θύματα αλλά στο twitter , που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούν αλλά στη θεωρία. Σ' όλους εκείνους που, όταν πραγματικά χρειάζεται να βοηθήσουν κάποιον άνθρωπο, είτε είναι ο ίδιος το θύμα είτε είναι μέρος μιας κακοποιητικής κατάστασης, τότε, δεν άκουσαν, δεν είδαν, πού να μπλέκουν, και τι να κάνουν άραγε; Πρέπει να κοιτάξουν κι εκείνοι τη ζωή τους, την ψυχική τους ηρεμία.
Και, πράγματι τι να κάνεις; Τουλάχιστον, μην...κάνεις πως είσαι εκεί, γιατί κάποιος που το έχει ανάγκη -αυτό το σίγουρο ψέμα: «θα 'μαι πάντα εκεί»-, θα το πιστέψει και θα σε ψάχνει. Κοίτα τη ζωή σου και πάρε like στο facebook για τα ωραία αστεία που ανεβάζεις, τις ωραίες ψαγμένες μουσικές που ακούς και μην γεμίζεις τον ταλαιπωρημένο κόσμο με ελπίδα, πως αν ζητήσει βοήθεια κάποιος-κάποιοι θα είναι εκεί. Κι ας μην κάνει τίποτα από όσα έλεγε, ίσως αρκούσε να ήταν εκεί. Απλά εκεί. Τα ελαφρά πηδηματάκια ίσως να πονάνε και πιο πολύ από τα άρβυλα.
Τρώμε κι άλλο την ψυχή μας που σας πιστεύουμε! Το μόνο που μένει πια, είναι να μάθουμε πως ο στιχουργός είναι κι εκείνος ένας κακοποιητής. Ντάξει, αν ήταν αλλά μόνο μία φορά...δεν πειράζει...μάλλον!