12 Δράμα

Δράμα

Μηδέν-εφτά καταχνιά, για τα παιδιά απ’ τη γειτονιά
Δεν έχουμε πλέον με αυτή και μεταξύ μας κοινά
Λιώσανε σα παγωτού χωνιά του καθενός τα σωθικά
Μικροί κρυβόμασταν, μετρούσαμε με μάτια κλειστά
Τώρα ψαχνόμαστε μέσα στου κορεσμού τον κυκεώνα
Μετράμε μέρες μέχρι να γίνουμε ένα με το χώμα
Ψυχρή ανάσα ποτίζει το τσιμεντένιο δώμα
Μελαγχολία τυλίγει του άσματος τα ακόρντα
Υποτονική μελωδία ηχεί στα υπόγεια ηχεία
Τα παιδιά από την πλατεία, δώσανε χρώμα στα σχολεία
Μικροί παίζαμε θέατρο, φορώντας ρούχα τεράστια
Μέναμε βράδια σε σκηνές, παρατηρώντας τα άστρα
Μαζεύαμε φυτά απ’ τις αυλές, φτιάχναμε κολόνιες
Τρέχαμε ανέμελα σε λιβάδια από ανεμώνες
Κλωτσούσαμε τόπια, σημαδεύοντας τον Ήλιο
Έλουζαν οι αχτίδες του το αθώο μας βασίλειο
Χαράμισα τα νιάτα μου σε ουσίες και παγκάκια
Ποτέ ξανά δε μέθυσα με δυο αθώα ματάκια
Θυμάμαι ήρθες τρέχοντας, τα δάκρυα σιντριβάνι
Και πότισαν τον ώμο μου και το άσπρο σου φουστάνι
Κι είπες εγώ δεν έχω πια μαμά και μη με εγκαταλείψεις
Ορκίσου, από πλάι μου ποτέ σου δε θα λείψεις
Κουβάλησα με σθένος στον ασκό μου τον αέρα
Φυσώ τη φεγγαρόσκονη μια κρύα γκρίζα μέρα
Στου πάρκου την τραμπάλα πάνω-κάτω πάει η ζωή
Στης Αγάπης την αγκάλα αγαλλιάζει η ψυχή
Θέλει βδομάδες, μήνες κι εποχές, να φύγουν οι ενοχές
Στου χρόνου τα τσαμπιά να γαντζωθείς στις σκαλωσιές
Να φυσήξει αέρας αλλαγής τις πρώτες πρωινές
Απ τις ανάσες τις καυτές στις μπόρες, στις αναποδιές
Με προσωπεία και σκιές δε φτιάχνεις παραδείσους
Το ψεύδος βάζει φιτιλιές και σκάνε κρότοι μίσους
Κάποιοι ποιούν ήθος κι άλλοι είναι θεατρίνοι
Κάποιοι ζουν εις βάρος, όσων παίρνουν την ευθύνη
Αντάμωσα το θάνατο και του ‘σφιξα το χέρι
Και του πα, εξαιτίας του γεμίζει το τεφτέρι
Ξέρει πως θέλω εκδίκηση, έχω βλέμμα φλογερό
Ζητώ πίσω ότι μου πήρε και δεσμεύει, ό,τι αγαπώ
Μα δε θα κλείσω συμφωνία κι ούτε έχει άλλη χειραψία
Έχω χρέος με τη μάχη αυτή να γράψω ιστορία
Πάνε χρόνια που δεν περνά απ το δρόμο μου ψυχή
Στον ορίζοντα όποιος φάνηκε, έφυγε σαν αστραπή
Δεν άντεχα να βλέπω τις θολές φωτογραφίες
Αναμνήσεις ξεθωριάζουν, τρεμοπαίζουν σα λυχνίες
Παιδιά ξέρω σας πρόδωσα κι ο Βάιος έχει αλλάξει
Μα αλλάζει δέρμα, γιατί αλλιώς που θα βρει να κουρνιάσει
Γίνανε κτήνη οι άνθρωποι, σε ρίχνουν δίχως κέρδος
Βγάλανε αγκάθια, έχουν σκληρά κορμιά όπως ο κέδρος
Αχ παππού μεγάλωσα, που είσαι να με δεις
Ξέρω πόσο μ’ αγαπάς, θα ‘ρθεις στον ύπνο να με βρεις
Και συ μικρή μου φίλη που έφυγες νωρίς
Ζεις στα βάθη της καρδιά μου, μες στα φύλλα της σιωπής
Και πάνω από όλους συ, εσύ γλυκέ πατέρα
Δε σε γνώρισα, έβαλα με την απώλεια βέρα
Δώσε Θεούλη μου πνοή στα σαπισμένα όνειρα μου
Να πάω σε χίλια μέρη, προτού χτίσω τη φωλιά μου
Δε θ’ αφήσω πια κανέναν να σταθεί εμπρός μου εμπόδιο
Και επισκέψεις θα δεχθώ μόνο για καλό κατευόδιο
Κι όσους δε με πίστεψαν, μπορώ να συγχωρέσω
Ίσως έτσι καταφέρω, μες στον κόσμο να χωρέσω
Πέσαμε στη Γη απ’ τον ουρανό σαν μια νιφάδα χιονιού
Δε μας ρώτησε κανείς, ήτανε δώρο Θεού
Χρέος πολύτιμο ο αγώνας μας για την ελευθερία
Να διατηρήσουμε τη φλόγα σε μια κοινωνία κρύα