Η Ακέφαλος Αμαζών

Η ΑΚΕΦΑΛΟΣ ΑΜΑΖΩΝ

Το φως χλωμό και σβήνει
κι η νύχτα αναιμική.
Σπασμένη μουσική
του ονείρου η λησμοσύνη.

Μεθούν τα βήματά σου
κι εγώ τ' ακολουθώ.
Ματώνουν το ξανθό
τοπίο τα μυστικά σου.

Το άδειο θεωρείο στενάζει
κι ο κόσμος απορεί.
Στη σκιά του μια μικρή
μαντόνα ανατριχιάζει.

Χαράζει η αυλαία στο φως σου
φεγγάρια σιωπηλά
και γέρνεις απαλά
να πιεις το πρόσωπό σου.