Ο δικός μου ο δρόμος - Πασχάλης Τερζής

.
Είναι τόσο κρίμα ν' ακούς τέτοια κομμάτια και να ξέρεις πως εσύ είσαι κάλα, έχεις σχέσεις, φίλους, ανθρώπους να σ΄ακούσουν όταν θέλεις να μιλησεις και δεν σκέφτηκες ποτέ ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι εκεί έξω που έχουν πολλά να πουν και πολύ αγάπη να δώσουν κι όμως ζουν στο περιθώριο ή δεν έχουν κάποιο να τους σταθεί τις δύσκολες στιγμές. Κάποιοι που η ζωή δεν τους χαμογέλασε και κατά μία έννοια τους καταδίκασε να περπατούν σ' έναν μοναχικό δρόμο! Όλοι κάποια στιγμή έχουμε ανάγκη την αγάπη. Σ' αυτά λοιπόν τα άτομα με πολλή πολλή αγάπη. Και μην ξεχνάς πως η χειρότερη μοναξιά είναι να νιώθεις μόνος ανάμεσα σε χιλιάδες... Να σε περιβάλλουν τόσοι άνθρωποι κι εσύ να νιώθεις μόνος...

Όμως ποτέ μη σταματήστε να χαμογελάτε! Όλα κάποια στιγμή φεύγουν και χάνονται. Και οι μεγαλύτεροι έρωτες πεθαίνουν κάποτε. Καθώς και οι καλύτεροι φίλοι μια μέρα θα χωριστούν. Και τι μένει; Μένει "Ο ένας κι ο εαυτός του" όπως λέει κι ο Γιόχαν Κάσπαρ Σμιντ. Με την αγάπη που έλαβε, την αγάπη που έδωσε, τις αξίες που δημιούργησε και τις αναμνήσεις που κουβαλάει μες στην ψυχή του. Αυτά που δεν πεθαίνουν ποτέ...

29/5/2016 Πηγαίνοντας Τσεχία.