Skoupidia - Haris Tsalpara

Περπάτα μαζί μου λίγο. Όπου κι αν γυρισει το μάτι, σκουπίδια. Τεράστιοι σωροί, εκτείνονται στα λιβάδια, σαν άλλες θυμωνιες, που εμεις έχουμε δει μόνο σε γκραβούρα και σε κάτι μουχλιασμένους ζωγραφικούς πίνακες. Σωροί από κάθε είδους υπολείμματα, κάποια θα ήταν ανακυκλώσιμα σε ένα κόσμο με λίγο περισσότερη έγνοια, ούτε κατά διάνοια βέβαια σ’ αυτόν. Σκουπίδια σκουπίδια σκουπίδια. Μικρά και μεγάλα, σε όλα τα ξεθωριασμένα χρώματα, τα σχέδια και τις εκφάνσεις, πλαστικά μπουκάλια και ποτήρια, πλαστικά καπάκια, πλαστικά παιχνίδια, βιοδιασπώμενες σακούλες, από αυτές που γίνονται μικροσκοπικά κομματάκια και χάνονται στο χώμα, συσκευές ενός χρόνου, μπαταρίες, πλαστικες σαγιονάρες, έπιπλα, καλλυντικά, εκατομμύρια βίντεο, εκατομμύρια άρθρα, εκατομμύρια πληροφορίες, εκκωφαντικοί ήχοι από γεννητριες πετιούνται σε συνεχή ροη πάνω στους σωρούς που χάνονται στα σύννεφα σαν ουρανοξύστες. Εδώ είναι το σπίτι μας! Τουεντυφορσεβεν η ροή. Πατάμε και τα πόδια μας γεμίζουν πληγές, τρώμε και τα σπλάχνα μας κιτρινιζουν, βλέπουμε και τα μάτια μας μικραίνουν, καγκελωνουν, ακούμε και τα τριχίδια των αυτιών τρέχουν να σωθούν παίρνοντας μαζί και την ακοή μας. Μακρύς ο δρόμος. Όσο περιπλανιόμαστε, εξελιγμένα πετούμενα διαφόρων λογιών, κάποια από αυτά κάποτε θα ήταν γλάροι, κάποια περιστέρια, κι αλλά μικρότερα, αιωρούνται από πάνω μας σκαλίζοντας τους σωρούς. Δεν είναι πια πουλιά, αλλά μολυσμένα τέρατα με αιχμηρά μάτια και σάπιο ραμφος που τρέφονται με πλαστικό και κανα κομματάκι κρεας στη χάση και τη φέξη στην απέραντη χωματερή. Εδώ δεν έχει κανείς καιρό για συναισθήματα. Τα συναισθήματα θέλουν χρόνο, γεννιούνται από τον τρόπο που ο καθένας μας αφομοιώνει τις πληροφορίες. Που να προλάβεις! Είπαμε, τουεντυφορσεβεν η ροή. Πόσο γρηγορα πια να κυκλοφορήσουν τα σήματα στον εγκέφαλο, τι να κάνουν και αυτοί οι ταλαίπωροι νευρώνες, ίδιοι τρενάκι του τρόμου στην κατηφόρα. Δεν υπάρχει τι, δεν υπάρχει γιατί, δεν υπάρχει πώς. Υπάρχει μόνο μπροστά. Καταδικασμένοι να περπατάμε, σέρνοντας τα πρησμένα μας πέλματα στο βρωμερό κόσμο παρέα με τα πτηνά, να προσέχουμε μη μας τραγανίσουν κανένα αυτί, καμία μύτη, μέχρι να πεθάνουμε, ή μέχρι να φτάσουμε στη θάλασσα. Αντε και φτάσαμε! Κρύος φρέντο εσπρέσο με παγάκια σε πλαστικό ποτήρι και ριγέ καλαμάκι; Ενάμισι ευρώ, ΜΟΝΟ.

Κείμενο/Αφήγηση: Χαρούλα Τσαλπαρά
Ηχογράφηση/μίξη: Γιωτης Παρασκευαίδης, AUX Studio
Mastering: Νάσος Νομικός VU Productions
Video loop: Axalotriohasi

Εάν σας αρέσει αυτό που κάνω, ενισχύστε με στον παρακάτω σύνδεσμο:

Facebook -   / charoulatsalpara  
LinkedIn -   / charis-tsalpara

[PAPACHJOHN]

Ολοκληρωμένη καλλιτεχνιδα είσαι Χαρούλα

[ChrysoulaKechagioglou]

Είναι τιμή και χαρά να σε ακούμε και να σε καμαρώνουμε!!!

[mussonas]

Είναι ηλεκτροφόρα η δουλειά τής Χαρούλας Τσαλπαρά. Έχω πάθει ήδη ηλεκτροπληξία και ξέρω πλέον πού βρίσκονται τα γυμνά καλώδια. Ευχαριστώ.

[dimitrisagr]

Εικόνες ενός δυσοίωνου μέλλοντος;; Όχι, δυστυχώς εικόνα του σήμερα που έρχεται από αρκετά χρόνια πίσω!!
Εκτός από τα σάπια ράμφη των πτηνών είχα την τραγική εμπειρία να ζήσω εικόνες "σαπισμέμων" ανθρώπων να αγκαλιάζουν σκουπίδια που ξερνουσαν τα βαρέλια από τα απορρίμματα των στρατοπέδων!!
Μια φρίκη που έζησα στη στρατιωτική μου θητεία συνοδεύοντας το "πλοίο της αγάπης" όπως λέγαμε τα σκουπιδιάρικα του στρατού, στη χωματερή του Σχιστού, αλλά και στον Έβρο
Πολύ δυνατό κείμενο Χαρούλα, γροθιά στο στομάχι μιας κοινωνίας χειμάζουσας στη νάρκη του καταναλωτισμού και της μακαριότητας της "άγνοιάς" της😢